✅قسمتی از نامه استاد صفایی به فرزندش( کتاب نامه های بلوغ) 🔰 می توان در هر شرايطى كار كرد و بهانه نياورد. و می توان با تمامى زمينه‏ ها، عذر تراشيد و جرم را به گردن ديگران انداخت و از لولو و از بخت بد و از شانس خراب و از هزار كس و ناكس، دستاويز درست كرد. مهديه جان! به‏ خاطر روحيه‏ ى حسّاس و دل پر توقّع تو، پيشنهاد مى ‏كنم كه در اين خاطره بيش‏تر تأمّل كنى و هيچ كس و هيچ چيز را مانع موفقيت خودت ندانى و در هر شرايط، به دست‏هاى خودت سفارش كنى و به همّت خودت دل ببندى و به عنايت خدا اميدوار باشى؛ كه مى ‏توان از ترس، به قدرت و امن و از فقر، به غنا و ثروت و از تنهايى، به جمعيّت و از هيچ، به همه چيز رسيد؛ كه او روز را از دل شب و شب را بر سر روز مى ‏گذارد و از ضعف، قدرت و از قدرت، ضعف و ناتوانى را بيرون مى ‏آورد: «تُولِجُ الَّليْلَ فِى الْنَّهار وَ تُولِجُ الْنَّهار فِى اللَّيل وَتُخْرجُ الْحَىِّ مِنَ الْمَيِّتِ وَتُخْرِجُ الْمَيِّتَ مِنَ الْحىِّ»، «1» يُحْيى وَ يُميتُ وَ يُميتُ وَ يُحْيى» ❛❛ عین‌صاد 📚 #نامه_های_بلوغ #️⃣ #از_هیچ_به_همه_چیز