#جهل_مقدس جانِ من است او، هی مزنیدش آنِ من است او، هی مبریدش سنگ نیارید، تیغ نبارید آینه است او، چون شکنیدش آینه یعنی؛ صورت و معنی، جلوه ساقی، صوت مغنی. این بدن کیست؟ بوی تن کیست؟ خسته و خونین! پیرهن کیست؟ این تن مولاست، یوسف زهراست، تشنه و تنهاست، سر مبریدش. پای مکوبید، ای سم اسبان! تاب ندارد این تن عریان. راه مبندید خیل تماشا! اسب نتازید بر تن مولا. های جماعت! باده به دستید؟ نامه نوشتید؟ عهد شکستید؟ ما و دل تنگ، خصمِ بد آهنگ، طعنه و شمشیر، هلهله و سنگ. با تو چه کردند؟! خرقه و اطلس، زهد ریایی! جهل مقدس! جهلِ جماعت، باز تو را کشت. برده به یغما، خاتم و انگشت. شاعر: شهاب‌الدین موسوی @bahre_kavir

استاد بزرگواری می‌گفت «ما باید نگران باشیم که منافعِمان، روزی ما را مقابل امام حسین(ع) قرار دهد!» اگر ما با تمنّیات نَفْس، تصفیه‌حساب نکرده باشیم، هوس‌های کهنه‌شده و پشت‌سر انداخته‌شده، در لحظۀ تصمیم‌گیری همگی به‌یک‌باره سر برمی‌آورند و سهمشان را می‌خواهند! اگر ما مهیّا نشده باشیم، گرفتار می‌شویم. #استاد_میرباقری ☑️ @mirbaqeri_ir

بی‌معرفتی، قاتلِ #علی_اکبر شد... #حسن_زاده_آملی @bahre_kavir

🔹آیت الله حائری شیرازی🔹 🔸نمی‌خواهم قهرمان شوم!🔸 برخی قبول نمی‌کنند که حضرت آمده باشد و برای علی اصغر، درخواست آب کرده باشد؛ از این تعجب می‌کنند. نه! تعجبی ندارد. مگر حسین بن علی (ع) می‌خواسته قهرمان بشود که بگوید من از دشمن، تقاضا و التماس نمی‌کنم؟! امام حسین (ع) گفت: بگذار در تاریخ بگویند حسین به اشقیا التماس کرد! بگویند حسین گفت: «إِنْ لَمْ تَرْحَمُونی فَارْحَمُوا هذا الطِّفْلَ؛ اگر به من رحم نمی‌کنید، به این طفل شیرخواره رحم کنید». امام حسین (ع) گفت من #نمی‌خواهم_قهرمان_بشوم، من می‌خواهم تکلیف شرعی‌ام را انجام بدهم. اینجا مسأله شرعی است، مسألۀ حفظ نفس محترمه است. این بچه زنده است و با یک آب می‌تواند ادامه حیات بدهد. پس وظیفۀ شرعی پدرش این است که آب بدست بیاورد. درس حسین بن علی (ع) این است. نمی‌خواهد قهرمان بشود. می خواهد بندۀ خدا شود. قهرمان‌ها این کار را نمی‌کنند. فقط عبد می‌تواند این کار را بکند، نه قهرمان. قهرمان می‌گوید: دشمنان، لیاقت ندارند که من از آن‌ها درخواست کنم و خودم را جلویشان کوچک کنم. اما امام حسین (ع) عارش نمی‌شود. امام می‌گوید: من می‌میرم اما ننگ را قبول نمی‌کنم. اما برای رضای خدا و برای اینکه جهنم نروم، ننگ را قبول می‌کنم. مراتب دارد: «المَوتُ أولی مِن رُكوبِ العاری. وَ العار أولى مِن دُخولِ النّاری». @haerishirazi

سالار هر مبارزِ بی‌ادعا، #حسین ای کشته‌ی وحوش مقدس‌نما، #حسین @bahre_kavir

آنچه معاویه و یزید بالفعل داشتند، ما بالقوه داریم. خیلی به خود مغرور نشویم... #آیت_الله_بهجت @bahre_kavir

در #مکتب_حسین_علیه_السلام، «غربت»، قدرت است. دقیق‌ترش شاید: "قدرت، غربت است." @bahre_kavir

💥 شرح فرازی از زیارت‌نامه حضرت عباس (سلام الله علیه) 🔹 أشْهَدُ لَكَ بِالتَّسْلِيمِ وَالتَّصْدِيقِ وَالْوَفاءِ وَالنَّصِيحَةِ لِخَلَفِ النَّبِيِّ صَلَّى اللّهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ 🔸تسلیم: اسلام، دین تسلیم است. «فَلا وَ رَبِّکَ لا یُؤْمِنُونَ حَتَّی یُحَکِّمُوکَ فیما شَجَرَ بَیْنَهُمْ ثُمَّ لا یَجِدُوا فی أَنْفُسِهِمْ حَرَجاً مِمَّا قَضَیْتَ وَ یُسَلِّمُوا تَسْلیماً»(نساء/۶۵) وجود مقدس قمر بنی‌هاشم، در عظیم‌ترین درگیری‌های تاریخ وارد شده و تسلیم محض بوده است. اگر الان برای ما مسئله، بعد از ۱۴۰۰ سال حل شده غیر از آن زمان است؛ زیرا آن زمان، خیلی‌ها که خودشان را بزرگ می‌دانستند و صحابی بودند و وجود مقدس نبی اکرم و امیرالمومنین و امام مجتبی را درک کرده بودند و شاگردی آن حضرات را کرده بودند، نمی‌توانستند بپذیرند که این راه، راه صوابی است. تسلیم شدن نسبت به وجود مقدس سیدالشهداء در این بلاء عظیم، در این امتحان سخت و سر باز نزدن و قوای خود را در اختیار معصوم قرار دادن قدم اول است. تسليم مقام اسلام است؛ يعني قلب انسان دنبال قلب وليّ خدا حركت كند و سلم در مقابل او باشد. 🔸 التصدیق: قدم دوم، تصدیق است. یعنی امام را عین صدق محض بدانی و شک و ریب و تکذیب نسبت به امام، در انسان پیدا نشود. خیلی‌ها در ته دلشان نسبت به حقانیت سیدالشهداء(ع) تردید کردند. ما یک تصدیق داریم، نقطه مقابلش از شک شروع می‌شود، بعد به ریب و بدگمانی می‌رسد، بعد به تکذیب ختم می‌شود. مقابل تصدیق، تکذیب است. انسان، معصوم را تکذیب می‌کند و می‌گوید: درست نیست، صدق نیست، فرمان خدا نیست، راه صواب نیست. اولش هم از یک تردید و شک آغاز می‌شود. انسان اگر در حقانیت جبهه انبیاء و اولیاء الهی تردید کرد این تردید، همین جا نمی ماند؛ بلکه شیطان، انسان را قدم به قدم پیش می‌برد تا به مقام ریب و بعد هم مقام تکذیب می‌رساند. تصدیق کردن معصومین و آنها را عین حق و صدق دانستن و شک نکردن در سختی‌ها به‌خصوص آنجایی که به حسب ظاهر با تعلقات ما درگیر می‌شود، کار بسیار سختی است؛ چون ما وقتی می‌خواهیم تصدیق کنیم، ترازوی ما، تعلقات ما هستند. تصديق، يعني در امواج سنگين‌ترين ابتلائات و امتحان‌هايي كه وليّ خدا از انسان می‌گیرد در ورود به باب او ترديد به‌ خود راه ندهد و ذرّه‌اي در حقّانيت و صدق و پاكي و طهارت او شک نکند. با يقين كامل وليّ خدا را همراهي كند. 🔸 الْوَفاء: آدمی که تسلیم امام است؛ به فهمی می‌رسد و محاسباتش با امام همراه می‌شود. عقل عملش، تعلقاتش، خوب و بد کردن‌هایش، زشت و زیبا کردن‌هایش، درکش از معروف و منکر، با امامش هماهنگ شده و تابع و دنباله‌رو امام و نورانی به نور امام می‌شود. حالاست که می‌تواند وفا بکند و پیمانه‌اش را پر می‌کند و عهدهایی که با امامش داشته، بتمامه انجام دهد. «وافی» آن کسی است که پیمانه را پر می‌کند. قرآن می فرماید «وَ مَنْ أَوْفی بِعَهْدِهِ مِنَ اللَّهِ فَاسْتَبْشِرُوا بِبَیْعِکُمُ الَّذی بایَعْتُمْ بِهِ». کسی با خدا وفا کرد، خدای متعال در وفاداری، بر همه، سابق است و اصلاً وفاداری همه، از او است. روز قیامت، همه شهدا و خصوصاً شهدای کربلا که گُل سرسبد گل‌ها هستند؛ وقتی جایگاه حضرت ابالفضل را نسبت به حضرت سیدالشهداء می‌بینند، غبطه می‌خورند. وفا، يعني اين‌كه همۀ سرمايه‌اش را بدهد و خود را نه‌تنها هيچ‌كاره، که بدهكار بداند. 🔸النصیحه: از این لطیف‌تر، نصیحت است. نُصحِ برای امام؛ به معنای نصیحت کردن و موعظه کردنِ امام نیست، بلکه بیش از وفا، و به‌معنای خیرخواهی کردن است؛ یعنی پیمانه ات را که پر کردی، آنچه را هم که از تو نخواستند، بروی انجام بدهی؛ یعنی کار را زیباتر و بیشتر از آنکه خواستند، انجام دادن. همان که خدای متعال در قرآن خطاب به پیامبر فرمود: «طه * ما أَنْزَلْنا عَلَیْکَ الْقُرْآنَ لِتَشْقی»(طه/۱-۲) پیغمبر ما! نگفتیم این قدر زحمت بکشی؛ بلکه ما گفتیم برو دست بندگان ما را بگیر و بیاور. برو عالم را آباد کن و با عبادت خودت عالم را نورانی کن. نگفتیم این‌طور به زحمت بیفت. این نصیحت است. سیدالشهداء، امام است؛ اگر کاری بکنی که بگویند او نسبت به امامش نصیحت کرد و بیش از آنکه وظیفه‌اش بود و عهد داشت، با امام خودش نُصح داشت که خیلی چیز عجیبی است. این است که حضرت فرمود: عموی من در روز قیامت یک درجه‌ای دارد که همه شهدا به او غبطه می‌خورند. این است که همه ائمه علیهم السلام ایشان را دوست دارند و افتخار می‌کنند. در حالی که معصوم، مدار همه کائنات است؛ ولی به مثل حضرت اباالفضل افتخار می‌کنند و حرفش در دستگاه آنها ردخور ندارد. نصیحت؛ يعني بالاتر از تكليف بار برداشتن. ☑️ @mirbaqer_ir

#مکتب_حسین یعنی «قدرت و قوایمان را تسلیم امام و نقشه‌ی امام کنیم» و «امام و راه و پیروانش را تصدیق کنیم و ذره‌ای شک به خودمان راه ندهیم» و «اهل وفا باشیم و برای عهدمان با امام سنگ تمام بگذاریم» و «به وظیفه‌ی خود بسنده نکنیم. بالاتر از تکلیف بار باید برداشت.» کربلا جای «لجبازها» و «گردنکش‌ها» و «بدبین‌ها» و «بددل‌ها» و «شکاک‌ها» و «بی‌وفاها» و «وظیفه‌شناس‌ها» و «بدخواهان» و «از خود راضی‌ها» نیست. @bahre_kavir

• در خیمۀ عباس • #إلی_ربّک_فارغب! «وَ إِنَّ أَخَا الْحَرْبِ الْأَرِقُ وَ مَنْ نَامَ لَمْ يُنَمْ عَنْهُ وَ السَّلَامُ!»(نهج البلاغه، نامه ۶۲) پیکارگر! هشیارباش! بخوابی دشمنت نمی خوابد. همین! ┄┄┅••=✧؛❁؛✧=••┅┄┄ ▫️ چرا فراموش می کنیم؟! دربارۀ حجاب یک جنگ استکباری بر پا است. هر که نتواند این را ببیند از صلاحیّت هدایت جامعۀ زخم خوردۀ ما می افتد. کسانی که هنوز فتنۀ «خارق العاده» و جنگ بین المللی و همه جانبه و «بی نظیر» استکبار جهانی به «بهانۀ فوت مشکوک مهسا امینی» را یک حادثه می دانند، معلوم است که به سختی می توان بیدارشان کرد. چاره ای جز این نیست که رهایشان کنیم. «قُلِ اَللّٰهُ ثُمَّ ذَرْهُمْ فِي خَوْضِهِمْ يَلْعَبُونَ» ﴿الأنعام‏، ۹۱﴾ جنگ هم لطمه هایی در پی دارد. حوادث متعددی نشان داده و نشان خواهد داد که برای هیچ چیز ما هم احترامی قائل نیستند. هیچ مرزی را محترم نمی شمارند. همۀ دارائیها در معرض هجوم و حمله، بلکه تاراج است. مستکبر جز این نیست. مؤمنان باید جنگ را جنگ حساب کنند، خوش خیالی و نگاههای پاستوریزه را کنار بگذارند و فریب چیزی را نخورند، وعده های الهی را فراموش نکنند، جز از او مدد نخواهند، از توسل نگذرند، در تدبیر کوتاهی نکنند، اهتمام خویش را ذره ای از دست ندهند، انسجام خویش را ذره ای نکاهند، همه خود را مسؤول بدانند، با هم بیهوده تواکل نکنند، هر کاری ــ ولو خرد ــ از دستشان بر می آید دریغ نورزند، حواسشان به هدایتهای رهبرشان باشد و در برابر خرده خرده مددهای الهی صمیمانه و خاضعانه «شاکر» باشند. البته و صد البته تنها با آن که باید جنگید بجنگند، نه حتی ذره ای بیشتر. ┄┅••؛••┅┄ ما مشغول کار بزرگی هستیم و هزینه هایش را هم داریم می پردازیم. یکی از هزینه ها هم مثل همیشۀ تاریخِ خیزشهای موحّدان، «تردیدهای امّت» است. باید بر این بلیه نیز فائق آمد. البته وضعمان خوب است. خدا را شکر! 🖌حجت الاسلام فلاح شیروانی ┄┄┅••=✧؛❁؛✧=••┅┄┄ با ما در کانال "راهبری فرهنگ" همراه باشید. @rahbariefarhang

#آیت_الله_میرباقری: آنهایی که وارد میدان درگیری با حضرت علیه‌السلام می شوند، حاضرند هستی‌شان را بدهند و از جانشان می‌گذرند تا به غنایم فتح حضرت علیه‌السلام برسند... اگر می‌خواهید به غنایم برسید باید در آن درگیری عظیم کنار حضرت علیه‌السلام شریک بشوید. اگر ان‌شاء‌الله ما بخواهیم به غنایم #عاشورا برسیم باید کنار حضرت بایستیم و در ادامه راه حضرت که یک درگیری تاریخی است در صف و قتال شرکت کنیم. «إِنِّي سِلْمٌ لِمَنْ سَالَمَكُمْ وَ حَرْبٌ لِمَنْ حَارَبَكُمْ إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَة»، در کنار حضرت ایستادن آدابی دارد که در #زیارت_عاشورا آمده است. از بکاء شروع می‌شود و شاید «أَنَا قَتِيلُ‏ الْعَبْرَةِ» هم یعنی من همراهان خودم را با #اشک می‌سازم. پس از اینجا شروع می‌شود، بعد می‌شود بصیرت و شناخت صف تاریخی دشمن، و موضع‌گیری و لعن و برائت و صف‌بندی‌ها و قتال. پس این لشکر حضرت که امروز گسیلش کردند تا ظهور هست. «إِنِّي سِلْمٌ لِمَنْ سَالَمَكُمْ وَ حَرْبٌ لِمَنْ حَارَبَكُمْ إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَة» انسان تا به این نقطه نرسیده که «كَالْجَبَلِ الرَّاسِخِ لَا تُحَرِّكُكَ الْعَوَاصِف» و‏ به حضرت حق متکی نشده که طوفان‌ها تکانش ندهد، با یک نسیم این طرف و آن طرف می‌شود. این که پیروز نیست، این چه پیروزی‌ای است؟! آدمی که قدرت و شمشیر دستش است ولی نفسش در اختیار شیطان است، با یک تحریک، غضب می‌کند و با یک تعریف خوشحال می‌شود که پیروز نیست! @bahre_kavir

#وطن از جهانی که پر از تیرگی ما و من است می‌گریزم به هوایی که پر از زیستن است می‌گریزم به جهانی که پر از یکرنگی‌ست به جهانی که پر از گریه‌کن و سینه‌زن است به همان‌جا که نفس قیمت دیگر دارد اشک‌ها دُرّ نجف، سینه عقیق یمن است به همان‌جا که در آن باد صبا بسته دخیل به عبایی که پر از رایحۀ پنج تن است چه خراسان چه مدینه چه عراق و چه دمشق هر کجا پرچم روضه‌ست همان‌جا وطن است دم من زندگی و بازدمم زندگی است تا که روی لب من ذکر حسین و حسن است قلب آن است که لبریز محبت باشد تا ابد خانۀ اولاد علی قلب من است #سیدحمیدرضا_برقعی @bahre_kavir