بزرگان ادبیات فارسی سعدی شیرازی مُشرف‌الدین مُصلح بن عبدالله سعدی شیرازی، در سالهای آغازین قرن هفتم هجری، در خانواده‌ای که بزرگان آن، همه از علمای دین بودند، پا به عرصه‌ی حیات نهاد. پس از پایان تحصیلات مقدماتی خود در شیراز، راهی نظامیه‌ی بغداد شد و از مدرّسان آن جا کسب دانش و معرفت کرد. پس از آن، به سیاحت عالم پرداخت. از عربستان و شام و مصر و مراکش گذر کرد و روی به هندوستان نهاد. سعدی بعد از بازگشت از سیاحت و تجربه اندوختن، در حدود سال ۶۵۴ به موطن اصلی خود باز آمد و در دستگاه اتابکان، قُرب و منزلتی یافت. بعضی معتقدند که او تخلّص (نام شعری) خود را از اتابک سعد بن زنگی گرفته است. سعدی شاهکار خود بوستان را که یک مثنوی اخلاقی و اجتماعی است، در سال ۶۵۵ سرود و یک سال بعد، گلستان را به عالم ادب اهدا نمود. وی علاوه بر این آثار، قصاید، غزلیات، قطعات، ترجیع‌بند ، رباعیات و رسالات و قصاید عربی نیز دارد که همه را در کلّیات او جمع کرده‌اند. وفاتش بین سالهای ۶۹۰ تا ۶۹۴ هجری در شیراز اتفاق افتاد و آرامگاه جدید او، در اردیبهشت ۱۳۳۱ شمسی بر پا شده است. با تلخیص از یک فروغ رخ ساقی، برگزیده‌ی متون عرفانی در ادب پارسی، دکتر برزگر خالقی و دکتر امیری، ص ۸۹ و ۹۰. #بزرگان_ادبیات_فارسی #سعدی_شیرازی https://eitaa.com/bakhtiyarionline      ╰┅┅┅┅┅❀🍃🌸🍃❀┅┅┅┅┅╯