دشت هایی چه فراخ کوه هایی چه بلند در گلستانه چه بوی علفی می آمد من در این آبادی، پی چیزی می گشتم پی نوری، ریگی، لبخندی من چه سبزم امروز شقایق هست، زندگی باید کرد در دل من چیزی است، مثل یک بیشه نور، و چنان بی تابم، که دلم می خواهد بدوم تا ته دشت، بروم تا سر کوه دورها آوایی است، که مرا می خواند… #سهراب_سپهری 🌱 وقت بخیر 📌 روابط عمومی شهرداری و شورای اسلامی محمدیه https://eitaa.com/joinchat/3494445307C70e335a0a3