#دیدگاه یادداشت سیاسی_اجتماعی دوران قرون وسطایی کوهدشت و سال‌های تیره‌ای که نباید فراموش کرد ✍ سامان ولی نوری: دکترای برنامه ریزی و پژوهشگر توسعه علی امامی راد اوایل دهه 70 طی یک اتفاق و با خوش شانسی محض وارد سپهر سیاسی کوهدشت شد. در فضایی که حجت الاسلام شاهرخی قبادی بنا به دلایلی تمایلی به کاندیداتوری نداشت و هیچ یک از بزرگان حتی با اصرار محاب به پذیرش مسئولیت پذیرش کاندیداتوری نشدند، علی امامی راد در انتهای صف و در کمال ناباوری تیری در تاریکی انداخت و از قضا بر هدف نشست. ایشان با اقبال بلندش به عنوان کاندیدای جریان انتخاب و مطابق انتظار در میان حمایت تمام عیار خواص و شادی و هلهله زایدالوصف مردم راهی مجلس شد تا اینجای کار هیچ مشکلی وجود ندارد؛ چرا که ایشان اولاً قبل از بزرگان عرض اندام نکردند و رسم کسوت را بجا آوردند در ثانی به لحاظ قانونی هم مثل هر شهروند دیگری می توانست کاندیدای نمایندگی مجلس باشد. اما قسمت شیرین ماجرا به همین جا ختم و ادامه تراژدیک داستان که آغاز یک انحطاط است، شروع می شود. در اندک زمانی معلوم شد که علی امامی راد نه تنها کوچکترین انطباق و شباهتی با مقیاسهای یک نماینده مجلس نداشت بلکه بنیانگذار بسیاری از مبتذل ترین آداب و رسوم سیاسی در کوهدشت شد. دوره اول نمایندگی امامی در مجلس مصادف با دوره سازندگی و مجلس ششم و هفتم نیز مقارن با دوره توسعه سیاسی کشور بود. به یمن حضور امامی راد در مجلس، کوهدشت نه سازندگی را لمس کرد و نه بویی از توسعه سیاسی برد. ایشان در اغلب اوقات آن 12 سال تاریک که می توان آن را قرون وسطای کوهدشت نامید، برای شهر قدم از قدم برنداشت، اغلب وقتش را به سکوت گذراند و هرجا هم لب به سخن گشود فقط هزینه تراشی کرد که ایکاش به سکوتش ادامه داده بود. اگر تمام آن دوازده سال را مرور کنیم هیچ نشانی از یک طرح یا پروژه عمرانی حتی در حد مصوبه و لایحه در بایگانی ها پیدا نمی کنیم و هیچ نطق اثرگذاری از ایشان در دفاع و تشریح شرایط کوهدشت نمی بینیم. اما قسمت تیره تر ماجرا، کنش‌گری او در خود شهر کوهدشت است؛ امامی راد استاد ابزارسازی از نهادها و ادارات بود و با رویکردی تقلیل گرایانه بسیاری از ادارات شهر را تا حد یک بنگاه دلالی تنزل داد. ایشان امپراطوری کمیته امداد را راه انداخت و از طریق نهادی که به نام امام خمینی(ره) مزین بود، آراء ضعیف ترین و مظلوم ترین قشر را گروگان می گرفتند که این بی برکت ترین و ناجوانمردانه‌ترین شکل کسب آرا بود. این روش در چندین اداره دیگر کوهدشت که نیازی به ذکر نام آنها نیست و مردم به خوبی آنها را به یاد دارند، با شدت و ضعف در جریان بود. شرایط به گونه ای بود که چنانچه موضوع رد صلاحیت سال 86 پیش نمی‌آمد وی با همین ابزار و بدون هیچ دستاوردی می توانست تا سالیان سال پای ثابت بهارستان باشد. امروز اما از زمانه مدت مدیدی گذشته است. تغییر نسلی اتفاق افتاده است، نخبگان و روشنفکران زیادی تربیت شده اند و به مدد فضای مجازی و شبکه های اجتماعی می توان خدمت را از خیانت بازشناخت. امروز به هیچ عنوان نمی توان افسانه سرهم کرد و کارنامه ساخت چرا که هر اقدام و کنشی بلافاصله در دسترس و قضاوت عموم قرار می گیرد. کوهدشت با همه محرومیتش اما بزرگ منش است؛ آن سالهای تیره را نه فراموش بلکه می تواند نادیده بگیرد به شرطی که بانی آن شرایط در مقام عذرخواهی باشد. امامی راد در دادگاه وجدان عمومی کوهدشت فقط می تواند خاضعانه اشتباهات مهلک خود را بپذیرد و چشم انتظار بخشش توسط این مردم نجیب باشد. کاندیداتوری و سودای نمایندگی  توسط ایشان ضمن اینکه بسیار تعجب آور است، نوعی بی اعتنایی به مردم کوهدشت بوده و شاید نه روی ضعف حافظه سیاسی بلکه روی آلزایمر سیاسی ما مردم حساب باز کرده است. #کوهدشت #انتخابات #بلوطستان #لرستان #طرهان #مشکلات 🅱 @baloutestan