اربعین امسال هم تمام شد. برای او که آمد، برای او که نیامد. برای او که خودش اینجا بود، برای او که دلش اینجا بود. برای او که می‌خواست بیاید و یک‌دفعه جور نشد که بیاید، برای او که نمی‌خواست بیاید و یک‌دفعه جور شد که بیاید. برای او که زود آمد و دیر رفت، برای او که دیر آمد و زود رفت. برای او که رفته‌ها را ریش‌خند کرد، برای او که پشت سرِ رفته‌ها آب ریخت و اشک. برای او که توی مسیر صبوری کرد، برای او که غر زد و گلایه کرد. برای او که لاکچری رفت، برای او که کف‌خوابی کرد. برای او که... برای همه تمام شد و رفت و به تاریخ پیوست. اربعین هزار و چهارصد چهل و پنج هجری قمری دیگر هیچ‌وقت تکرار نمی‌شود و کسی هم از اربعین هزار و چهارصد و چهل و شش خبر ندارد. کی هست؟ کی نیست؟ کی می‌آید؟ کی نمی‌آید؟ چه بسا آدم‌هایی که امسال بودند و سال دیگر خرده می‌گیرند که: این‌ها خرافات است و شو است و چه است و چه نیست، و چه بسا آدم‌هایی که امسال اصحاب سخره بودند و سال دیگر ریسمانِ‌ عشق‌ به‌ گردن، راهی مشایه... و کاش تنها دعای مستجاب‌ امسالم این باشد که این ریسمان تا پای قبر از گردنم باز نشود و تا آخرین اربعین عمرم راهی طریق منیر باشم. «کلُّ من علیها فان و یبقی الحسین» بله؛ همه‌چیز تمام می‌شود عزیزان، جز او #ادمین_نوشت #واگویه #اربعین