سوگنامه علی(ع) در نهج‌البلاغه حضرت علی(ع) تقریباً در همه‌جای نهج‌البلاغه راجع به پیامبر(ص) سخن گفته که برخی از آنها به رحلت آن حضرت مربوط‌اند. در ادامه یکی از سوزناک‌ترین این خطبه‌ها را می‌آوریم:  ۱) بِأَبِی أَنْتَ وَ أُمِّی یَا رَسُولَ اللَّهِ؛ جان فدای تو باد!  ۲) لَقَدِ انْقَطَعَ بِمَوْتِکَ مَا لَمْ یَنْقَطِعْ‏ بِمَوْتِ غَیْرِکَ مِنَ النُّبُوَّةِ وَ الْأَنْبَاءِ وَ أَخْبَارِ السَّمَاءِ؛ به‌راستی که با مرگ تو بریده شد چیزی که با مرگ دیگران (پیغمبران) نبوّت و احکام الاهی و اخبار آسمانی بریده نشد. ۳) خَصَّصْتَ حَتَّی صِرْتَ مُسَلِّیاً عَمَّنْ سِوَاکَ وَ عَمَمْتَ حَتَّی صَارَ النَّاسُ فِیکَ سَوَاءً؛ مرگ تو ویژه بود تا جایی که تسلی‌دهنده سایر مرگ‌ها شد و مرگ تو همگانی شد به‌حدی که همگان به یکسان سوگوار تو شدند.  ۴) وَ لَوْ لَا أَنَّکَ أَمَرْتَ بِالصَّبْرِ وَ نَهَیْتَ عَنِ الْجَزَعِ لَأَنْفَدْنَا عَلَیْکَ مَاءَ الشُّئُونِ وَ لَکَانَ الدَّاءُ مُمَاطِلًا وَ الْکَمَدُ مُحَالِفاً؛ و اگر امر به شکیبایی و نهی از ناله و فریاد و فغان نفرموده بودی هر آینه (در فراق تو) سرچشمه‏‌های اشک چشم را (با گریه بسیار) خشک می‏‌کردیم، و دردمان همیشگی و اندوهمان غمّ پیوسته می‌شد.  ۵) وَ قَلًّا لَکَ وَ لَکِنَّهُ مَا لَا یُمْلَکُ رَدُّهُ وَ لَا یُسْتَطَاعُ دَفْعُهُ؛ اینها در فراق تو اندک‌اند اما نمی‌توان جلو مرگ ایستاد و دفعش نمود.  ۶) بِأَبِی أَنْتَ وَ أُمِّی اذْکُرْنَا عِنْدَ رَبِّکَ وَ اجْعَلْنَا مِنْ بَالِک ؛ جانم فدایت باد! ما را نزد پروردگار یاد آر و همیشه ما را به خاطر بسپار! درد و رنج علی(ع) در فقدان رسول(ص) از آن‌جهت سخت آمد که در رفتن او، نه‌تنها فراق مرادش را شاهد بود بلکه خود را می‌دید که با پیامبر می‌رود و بلکه سختی فراق از آن جهت بود که دیگر در فردای رحلت پیامبر(ص) جای خالی را باید ببیند و درعین‌حال مجبور است بماند و همه کارهای ناتمام پیامبر را باید به اتمام رساند درحالی‌که برخی از یاران دیروز، نغمه بازگشت به عصر جاهلیت را ساز کردند و سودای کلیدداری و اشرافی‌گری در دل‌هاشان زنده شده و مودت دیروزی را به باد نسیان سپرده‌اند. اینک این همه مسئولیت مانده و علی تنها مانده است. او وارث علم و حلم و کوشش بی‌انتهای پیامبر است. او اینک میراث معنوی پیامبر(ص) را در حال کم‌رنگ شدن می‌بیند و باید با تمام توان بکوشد همه آنها را بی‌کم و کاست احیا کند و به عصرها و نسل‌های پس از خود برساند. ... و علی نیز کار خویشتن را به انجام رساند و اینک بالغ بر سی جلد از بیانات او در احیای سنت نبوی باقی مانده است و اکنون نوبت ماست که از خود بپرسیم که آیا می‌توانیم ادعای قرار گرفتن در میان امت مرحومه را داشته باشیم؟ باید از خود بپرسیم که آیا توانسته‌ایم از دروازه علوی وارد شهر علم نبوی بشویم و با افزایش علم و اخلاق و دینداری‌مان ثابت کنیم که یگانه امت پیرو پیامبریم؟ سوگ پیامبر فرصتی است تا در جامعه خویش علم و آگاهی و خردورزی و حلم و ظرفیت و کار و رواداری را بسط بدهیم. امیرمؤمنان(ع) در خطبه ۲۲۶ نهج‌البلاغه درباره ارتحال پیامبر رحمت(ص) فرمود: اگر نبود که امر به صبر و شکیبایی فرموده‌ای و از بی‌تابی نهی نموده‌ای، آنقدر گریه می‌کردم که اشک‌هایم تمام شود و این درد جانکاه همیشه برای من باقی بود و حزن و اندوهم دائمی و تازه اینها در مصیبت تو کم بود؛ اما حیف نمی‌توان مرگ را بازگرداند و آن را دفع نمود. پدر و مادرم فدایت باد. ما را در پیشگاه پروردگارت یاد کن و ما را هرگز فراموش منما. 📌برگرفته از #خبرگزاری_مهر #استاد_قنبری #رحلت_پیامبر(ص) @bang_e_mana