#یک_دغدغه_مهم #تاریخ_انقلاب داشتم بخشی از تاریخ انقلاب رو میخوندم و فکری به ذهنم رسید و پیشنهادی داشتم برای شهرداری و نمی‌دونم کجا باید مطرحش کنم. اینجا می‌نویسم شاید به نتیجه ای رسید. ما هفده هزار شهید ترور به دست منافقین کور دل داریم . شهدایی که از کودک شیرخواره هستند تا پیرمرد نود ساله. این شهدا در همین کوچه پس کوچه های شهر و بقالی ها و مسجد و مدرسه و مغازه های بودند که محل عبور و مرور ما هستند ولی نشانی از اون رو نمی‌بینیم و به فراموشی این جنایت های در تاریخ و در پی اون تطهیر این فرقه جنایت کار کمک میکنیم. جنایات مجاهدین خلقی که ما به عنوان منافقین میدونیمشون برای نسل های بعد پاک شده و تصوری از خوی وحشی اونها ندارند و با رسانه های رنگارنگ و قشنگ دارند همچنان جذب اونها میشن. اگر نماد و نوشته ای در محل ترور شهدای دهه شصت در کوچه خیابان ها وجود داشته باشه حافظه ی تاریخی این ملت رو قوی می‌کنه. علاوه بر اینها محله های این منطقه محله های انقلاب بودند اما جز تابلو‌نوشته ای جلوی مدرسه علوی و یادمانی برای شهدای میدان ژاله و چند نمونه انگشت شمار دیگر چیز دیگری از آثار انقلاب دیده نمیشه و این کم کاری عجیبی هست. در واقع روایت کوچه به کوچه تاریخ باید حین قدم زدن ها و رفت و آمد های ما مردم به گوش و چشممون برسه. یکی از راه های حفظ حافظه تاریخی ملت همین نماد و نشانه و تابلو‌‌ و توضیحات مکان ها هستند. این محله مکان نمایشگاهی زنده ای از تاریخ انقلاب هست که نباید از این ظرفیت چشم پوشید. حتی برگزاری گردش های تاریخی برای نوجوان های همین محله از ضروریات هست. محل زندگی و خانه خیلی از بزرگان از مشروطه و قاجار و پهلوی تا انقلاب اسلامی همین منطقه بوده و حیفه که نسل های بعد از اینها بی خبر باشند. هنوز خانه های قاجاری یا خانه های دهه چهل و پنجاه از بین آپارتمان های لوکس این محله سرک می‌کشند و از در و دیوارشون روایت های تاریخ بیرون میزنه. ان شالله که از این ظرفیت ها استفاده کنیم.