لحظه ی رفتن آن یاس کبود، لحظه مردن انسانیت انسان بود ماه خاموش شد و آدمیت گم شد شبِ مهتاب برفت... آسمان ابری ‌شد موج، برشانه ی آن صخره ی سخت، بی محابا کوبید اینبار... نه آتشکده ی پارس نه تخت خسرو ونه ایوان مدائن، که دنیا لرزید! وزمین زخمی یک خنجر شد خنجری سخت... که با کینه در آمیخته بود تا بر تن آن یاس کبود... باران شقاوت ریزد... ✍️ گلنازبیگی #یا_فاطمه_سلام_الله_علیها_ادرکنا #بانوی_تمدن_ساز @banooyetamadonsaz