🌷 ما افسانه نیستیم 🙂✌️ دخترم در کلاس‌های تابستانی شهرک محل سکونت ما یعنی شهرک ارتش تهران شرکت می‌کرد. یک روز یک گل‌سینه هدیه گرفت که عکس شهیدی روی آن بود. آخر شب، گل سینه روی زمین افتاده بود. پایم رفت روی سوزن آن و حسابی خون آمد. بعد از پانسمان، گل‌سینه را برداشتم و باعصبانیت انداختم توی سطل زباله. آخر شب طبق روال هرشب سریال ترکیه‌ای را دیدم و خوابیدم. من اگر هر کار اشتباهی انجام دهم اما نمازم را سر وقت می‌خوانم. صبح حدود ساعت پنج بود. بعد از نماز صبح مشغول تسبیحات بودم که احساس کردم یک جوان روبروی من نشسته!! نفهمیدم خوابم یا بیدار، اما آن جوان که صورتش پیدا نبود به من گفت: ❌سریال‌هایی که می‌بینی افسانه است. اما ما افسانه نیستیم. ما با شما هستیم. باتعجب گفتم: شما کی هستی؟ گفت: تصویر من روی گل‌سینه بود که انداختی توی سطل. دویدم و رفتم داخل سطل را گشتم. تصویر یک شهید بود که زیر آن نوشته بود: #شهید_ابراهیم_هادی خیلی برایم عجیب بود. به‌طور اتفاقی رفتم سر کمد کتابخانه. دیدم کتابی به نام سلام بر ابراهیم لابه‌لای کتاب‌ها است. کتابی در مورد همین شهید. مشغول مطالعه شدم. خیلی جالب بود. شوهرم را صدا زدم و پرسیدم که این کتاب کجا بوده؟ گفت: چند روز پیش توی اداره به ما هدیه دادند. هر دو جلد کتاب را آن روز خواندم. خیلی عالی بود. صبح روز بعد؛ بعد از نماز به بهشت زهرا رفتیم. ساعتی را در کنار مزار یادبود او بودم. 🦋حالا او حقیقت زندگیم شده. دیگر سراغ افسانه‌های ماهواره نمی‌روم. #حجاب و نمازم نیز کاملاً تغییر کرده. 📙یاران ابراهیم. اثر گروه شهید هادی

این شبا حال و هوای خونمون خیلی عجیبه التماس ت میکنم بیشتر بمون علی غريبه 😭

📸 فرماندهان نیروی دریایی ارتش با رهبر انقلاب دیدار کردند ✏️ جمعی از فرماندهان و مسئولان نیروی دریایی ارتش جمهوری اسلامی ایران، ظهر امروز (سه‌شنبه) به‌ مناسبت هفتم آذرماه روز نیروی دریایی، با حضرت آیت‌الله خامنه‌ای فرمانده کل قوا دیدار کردند. #روزنیروی‌دریایی۷آذر 💯قرارگاه سایبری عَمّار 🇮🇷دعوتید 👉

یه رولت شیک و کم هزینه بیسکوییت پتی بور شکلات سکه لی یا تخته ای🍫 پودر نارگیل خامه صبحانه شیر🥛 #رولت 🍔 @e_ashpazi 🍔

🌷قسمت پنجاه ویکم🌷 #اسم تومصطفاست صبح سری هم به خانه شهید صابری زدیم. در راه برگشت بودیم که تلفنت زنگ زد. زدی روی پخش. _امشب کجایی سید؟ _خونه مون. _ما داریم میایم اونجا. _قدمتون سرچشم. شام منتظریم. گفتم:((توی خونه که چیزی نداریم!)) _سر راه نگه میدارم میخرم! وقتی رسیدیم جلوی در، خریدت را کرده بودی و مهمان ها هم رسیده بودند. آهسته گفتی:((شما برنج بذار، من کباب میخرم.)) شب به پذیرایی گذشت. انگار نه انگار از سفر آمده ای و خسته ای. همیشه از حضور مهمان شاد میشدی. مهمان ها که رفتند، بهانه گیری فاطمه شروع شد:((چرا ما سفره هفت سین نداریم؟)) سفره ای پهن کردم. چند تخم مرغ آوردم، با هم نشستیم به رنگ کردن. من و فاطمه سبز و سرخ رنگ کردیم و تو سیاه و با رنگ زرد رویش نوشتی:یازهرا(س) تعطیلات نوروز تمام شد و گل های بنفشه حاشیه باغچه ها میگفتند بهار آمده است. شب سیزدهم گفتی:((حاج حسین بادپا قراره فردا بیاد و از اینجا برنامه سفرش رو بچینه.)) دوستانت هم مثل خودت بودند. یک جا ماندن را بلد نبودند. ساعت چهار صبح بود که از کنارم بلند شدی گفتی:((دارم میرم فرودگاه، کاری نداری؟)) با پلک بسته گفتم:((وقتی اومدی نونم بگیر!)) ولی باید بلند میشدم و نمازم را میخواندم و اسباب صبحانه را آماده میکردم. تمام شب تا صبح را دلشوره داشتم. آقای بادپا که می آید برود سوریه، نکند تورا هم ببرد. نکند خودت هوایی شوی و راه بیفتی. شمابه هم که میرسیدیدانگار روح هایتان به هم گره میخوردومیشدید مثل این پروانه هایی که دور چراغ میگردند. چنان مجذوب هم و آن شعله ای که ما نمیدیدیم وشما می دیدید می شدید که آدم غصه اش میگرفت ازاین همه پرت افتادگی وبی خیال شدن درباره بقیه چیزها. بلند شدم. نماز راخواندم،صبحانه راآماده کردم: پنیر و گردو و کره و مربا. سفره را انداختم. نگاهم به عقربه های ساعت بود. میترسیدم به جای آوردن حاج حسین بااو بروی سوریه، ولی دوساعت بعد آمدی.با حاج حسین بادپا و کسی که میگفتی اسمش سید علی است و اهل افغانستان آمدید و صبحانه خوردید و سر سفره ماجرایی را که برای سید علی اتفاق افتاده بود تعریف کردی:(سیدعلی توی افغانستان به قاچاقچیا پول میده تا بیارنش ایران. درحال آمدن، توی مسجد با دست باز نماز میخونه و همین باعث میشه کتک بیشتری بخوره، بعد فرار میکنه و خودش رو به ایران میرسونه.) سوریه که بودید، با تو آشنا شده بود.حالا هم بی پول شده و میخواستی هرطور شده کمکش کنی. بعد صبحانه نگاه حاج حسین رفت سراغ عکسی که روی دیوار بود،بلندشد و رفت طرفش:((ابو حامده؟)) برایم گفته بودی لحظه شهادت ابو حامد، حاج حسین کنارش بوده وتکه تکه شدنش را دیده، اما قسمت بوده خود حاج حسین سالم بماند. حاج حسین با گوشه چفیه اشک هایش را پاک کرد. بلند شدم رفتم آشپزخانه. دستم را گرفتم به میز که آمدی آنجا و آهسته گفتی:((باید با حاج حسین برم قم خدمت پدر شهید صابری. بعدش هم برمیگردیم و میرسونمش فرودگاه.)) _منم میام! _جا ندارم عزیز، سید علی هم میاد، تو میخوای تا قم کنار نامحرم بشینی؟ هر دو معذب میشین! ساعتی بعد رفته بودید، درحالی که در گوشم دو صدا طنین می انداخت: یکی صدای حاج حسین که در وقت خداحافظی میگفت:((ناراحت نباشین، سید ابراهیم میمونه تا محمدعلی به دنیا بیاد.)) یکی صدای تو که آهسته گفته بودی:((نگاه کن حاج حسین چقدر با خودش وسیله برداشته، فقط یه زیر شلواری!)) حاج حسین بادپا سبک رفته بود و تو هم همراهش. و دلم چه میلرزید! وسط هال نشسته و زل زده بودی به عکس ابوحامد. _کجایی آقا مصطفی؟ _دیدی حاج حسین چطور به عکس ابوحامد نگاه میکرد؟ _خُب مقصود؟ _دیدی چه سبک رفت؟ _خب؟ _اون بار باید میموند، اما از کجا معلوم این بار...! _نفوس بد نزن مرد! بلند شو بریم تا خیابونا شلوغ نشده، برای روز مادر خریدامون رو بکنیم! همان طور خیره به عکس سر تکان دادی:((باشه. اما باید برم و بیام!)) _کجا؟ کی؟ نگاهت را از عکس کندی، بلند شدی و لباس پوشیدی. _ناهار آبگوشت گذاشتم ها، زودبرگرد! _باشه! ظهر شد نیامدی، همیشه دوست داشتی آب و گوشت آبگوشت جدا باشد. گوشت را کوبیدم و آماده گذاشتم. نان سنگک، سبزی خوردن، پیاز ترشی و پارچ لبالب دوغ. ادامه دارد ...✅🌹

🌷قسمت پنجاه ودوم 🌷 #اسم تو مصطفاست در زدند و خاله و برادرم آمدند. سفره را انداختم و این دست و آن دست کردم که برسی . ساعت دو شد نانها بیات و سبزی خوردن کمی پلاسیده. زنگ زدم :"کجایی آقا مصطفی ؟مهمان هم رسید،ولی هنوز ناهار نخوردیم!" -شمابخورین من میام! -تا تو نیای من لب نمیزنم! -لج نکن خانم! بخور. غذای خاله وبرادران را دادم. اما خودم لب نزدم.عصر شد و نیامدی. زنگ زدی. -کجایی تو اصلا؟ -کارم طول کشید.شاید کمی دیرتر بیام. ساعت پنچ وبیست دقیقه باگوشی دوستت پیام دادی:"مراببخش عزیزم ،توی پروازم وتا چند روز آینده هم نمی تونم باهات تماس داشته باشم." از جایی که نشسته بودم بلند شدم مثل دیوانه ها دور خودم می چرخیدم: "وای حالا چی کار کنم؟ اگه دردم بگیره؟ اگه بچه بدنیا بیاد؟ پس حاج حسین چی میگفت؟ مگه نگفت مصطفی می مونه تابچه تون بدنیا بیاد؟ اگه تو بیمارستان نباشی من دیونه میشم به خدا آقامصطفی!" چهار طرف سفره را گرفتم انداختم داخل ظرف شویی،ظرف های غذارا هم روی آن. نشستم روی مبل یک دل سیر گریه کردم. خاله وبرادرم مانده بودندچه کنند،اما آنها هیچ کاری نمی توانستند بکنند. درست مثل تو که نبودی!از فردای آن روز کار من شده بود زنگ زدن به تو:"اقامصطفی تورو به خدا برای زایمانم خودتو برسون!" -به فرمانده م گفتم ،بر می‌گردم سمیه. برمی گردم! -نیست که برای غربالگریا و دکتر رفتنام بودی؟ -نگو سمیه. ناراحت می شم! -دل منو شکستی آقامصطفی! -ببخش سمیه ،اما لازمه که اینجا باشم! -اره دیگه من ته خطم! -تلخی نکن خانمم! روزها از پی هم می گذشتند، و از توخبری نبود. یک روز که زنگ زدی، دوتن از دوستانم خانه مان بودند. صدای خنده شان را که شنیدی،گفتی:"به توحسودیم میشه سمیه. به اینکه دوستای خیلی خوبی داری!" -تو هم که دوستای خیلی خوبی داری! -خداروشکر . من خوش حالم که دوستانت در کنارت هستند! -ولی من دوست داشتم الان کنارتو بودم! -بابا تو از صدای رعد وبرق می ترسی،چطور می خواستی اینجا باشی صدای انفجارارو تاب بیاری؟ -وقتی تو باشی ترس معنا نداره! خندیدی،از همان خنده های بلند کودکانه:"جدا!حسابی خوشم اومد،اما گوش کن، ممکنه دو سه روزی گوشیم خاموش باشه یا آنتن نده، چون جایی که هستم نمی تونم صحبت کنم . نگران نشی!" -باشه! گفتم باشه،ولی با رفتن دوستانم ترس و نگرانی سراغم آمد. نکنه عملیات باشه! فردای آنروز رفتم خانه مامانم. همیشه در تنهایی به خانه او پناه می بردم. ساعت شش عصر بود که خانم بادپا زنگ زد:"از آقا مصطفی خبر دارید؟" - چند روزی که رفته. دیروز گفت چند روز آینده نمی تونه تماس داشته باشه. -با حاج حسین که صحبت کردم اوهم همین رو گفت،ولی دل من بد جوری شور میزنه! کلام خانم بادپا مثل نفت که به‌روی آتش باعث شد شعله بکشم. بعداز خدا حافظی او در تلگرام برای چند نفر پیغام گذاشتم:"از سید ابراهیم خبر دارین؟"متن نوشته هایی که آمد. خواندم: -خوبه. -بی خبر نیستیم. -متاسفانه خبر ندارم.! فقط یک نفر نوشته بود"الآن بهتره" الآن ؟لابد اتفاقی افتاده‌ بود.ساعت ها طول کشید تا صدایت رابشنوم. -کجایی آقا مصطفی؟من که نصفه عمر شدم -خوبم فقط کمی.....! ادامه دارد....✅🌹

🌷قسمت پنجاه و سوم🌷 #اسم تو مصطفاست -کمی چی؟ -ازپهلو زخمی شدم! صدایت تلخ بود مایوس وغمگین. - مجروحیتت عیب نداره،همین که بتونی حرف بزنی خوبه! -سمیه حاج حسین جا موند! -کجا؟ چی می گی؟ -برو تو اینترنت جست جو کن ببین خبری ازش هست؟ -یعنی چی؟تو نمی دونی؟ -من مجروح شدم، آمد نجاتم بده که خودش مجروح شد. خواستم نجاتش بدم ،دستش رو گرفته بودم در حالی که نفربر حرکت میکرد، دستش رو از دستم در آورد. آخ سمیه! رفتم شبکه های خبری رو گشتم. حاج حسین شهید شده بود . شب، سیاه بود و طولانی، حاج حسین بادوپا سبک رفت و سبک پر کشید. به مامان زنگ زدم. آمد گفتم که تماس گرفته ای. صبح هم مادرت آمد، از مجروحیت خبر داشت:"مصطفی را امروز میارن تهران." بلند بلند خندیدم. دست هایم را به هم زدم وخندیدم:خدایا پس مصطفی بر می گرده، چقدر خوبه! دیگه می شینه سر جاش نمی ره!" قیافه مادرت در هم رفت. مامانم مرا کشید داخل آشپزخانه: "خجالت بکش دختر،دل این بنده خدا می شکنه!" همان موقع گوشی ام زنگ خورد، یکی از دوستانم بود:"سمیه از شوهرت خبرداری ؟" - بله مجروح شده،ولی خوش حالم! مامان عصبانی شد:"دختر چه بی رحمی!" - بی رحم یا بارحم فرق نمی کنه، فقط می خوام توخونه باشه. کنار من وبچه هام! تازه یاد فاطمه افتادم که بادهان باز نگاهم می کرد. مادرت چادرش را سرکرد ورفت. کمی بعد هم مامانم. چند ساعت بعد زنگ زدی :"توی پروازم،اما جون من نیا! از همون جا مستقیم منو می برند بیمارستان، تابرسم شب میشه:" - دیوانه میشم اگه نیام! زنگ زدم به پدرت. می دانستم آمدنت را می داند ومجروحیتت را:"بابا شب میای من رو ببری بیمارستان؟" -چراکه نه بابا! ساعتی بعد زنگ در به صدا درآمد. پدرت بودکه از پشت آیفون گفت:"آقاجون آمدیم دنبالت بریم بیمارستان." فاطمه را آماده کردم وآمدم پایین. پدر و مادرت داخل ماشین منتظر من نشسته بودند. دو و نیم شب رسیدیم بیمارستان. از جلوی دربیمارستان به گوشی ات زنگ زدم:"کجایی آقا مصطفی؟ کدوم بخش؟کدوم طبقه؟" - نگفتم نیا؟! - باید ببینمت! -صبر کن ! انگار یادم رفته بود که پدرو مادرت هم با من هستند وآنها هم آرزوی دیدارت را دارند ، چقدر خودخواه شده بودم! اما در آن لحظه تشنه بودم، تشنه ی دیدار، چند دقیقه بعد یکی از بچه های حراست آمد و ما را برد طبقه پنجم. -همین جا منتظر باشید، میاریمش بیرون. بین دوبخش ،داخل سالن انتظار بودیم.مردی داشت زمین را ،تی میکشید بوی وایتکس وبوی دیگری که مثل نم وکهنگی بود، در سرم پیچیده بود. بالباس شیری رنگ بیمارستان آوردنت، بی حال وپژمرده وتکیده. وقتی روی نیمکت نقره ای نشستی،نگاهت کردم زدم زیر خنده، روبرویت ایستادم واحساس گرما کردم، حتی از آن بدن سرد. نگاهی به پدر ومادرت کردی. پدرت،فاطمه راکه روی شانه ام خواب بود گرفت. دستم راگرفتی و مرا بردی آن طرف راهرو و روی صندلی نشاندی وخودت هم کنارم نشستی؛"نگران نباش سمیه، حالم خوبه!" در نگاهم چه دیدی این را گفتی؟ می بینم که خوبی! توزنده بودی وهمین برام بس بود. ساعتی حرف زدیم و بعد پدر و مادرت وفاطمه به ما پیوستند، البته باز ما دوتا با هم حرف می زدیم، با نگاه وبا حس. ساعت شش صبح بود که از بیمارستان بیرون آمدم. و به خانه مادرم رفتم. در رختخواب که افتادم از هوش رفتم. شاید چون مطمئن بودم که زیر همان آسمان هستی که من هم. چشمم رو که باز کردم ،:"گفتم مامان من میرم بیمارستان." ادامه دارد......✅🌹