#ساره #قسمت_صد_و_سی_ام خیلی ابوعمار را دوست داشت. می خواست هر طور شده خودش را به شخصیت او نزدیک کند. وقتی دیدم رفتنی شده و بی قرار است، از جا بلند شدم، لباس هایش را اتو کردم و ساکش را آماده کردم. وقت خداحافظی گفت: دعا کن ساره، ما کار مهمی داریم. بعد ها فهمیدم آن کار مهم، فتح خرمشهر بود. خیلی عادی و بدون ناراحتی، بر خلاف دفعه های قبل، خداحافظی کردم و فقط گفتم: علی جان! رفتی از خودت خبر بده، نامه بده. من را بی خبر نذار. -این دفعه زود میام. خیلی طول نمی کشه. وقتی رفت، سه ساعت بعد وسایل و کتاب هایم را جمع کردم و رفتم خانه مادرم. نزدیک سوم خرداد و آزادی خرمشهر بود و من امتحان خرداد ماه را باید می دادم. بی خیال نبودم. ناراحت بودم، اما خیلی مثل قبل بی تابی نمی کردم. تازه امتحان اولمان را داده بودیم که خرمشهر آزاد شد. من اصلا برای امتحان های خرداد ماه نخوانده بودم و باید خودم را آماده می کردم. یکی دو شب کتاب ها را گذاشتم جلوی چشمم، اما حوصله مطالعه کردن نداشتم. یکی دو تا امتحان اول را دادم، ولی دیدم اصلا جالب نشد. از طرف دیگر در روزهای امتحان دوستم عفت زایمان کرد. نبود علی آقا، زایمان دوست صمیمی ام و بی حوصله بودن در مطالعه، باعث شد دیگر به امتحان فکر نکنم.

📸اعمال روز اول ماه رجب به همراه اعمال مشترک ماه رجب

#شب لیلة الرغائب سخنرانی علامه حسن‌زاده آملی 🕊✨ أللَّہُمَ؏َـجِّڸْ لِوَلیِڪَ ألْفَـرَج بحق حضر‌ت زینب سلام الله علیها✨🕊

🎞 #استوری عطر سیب حرمت می وزد از سمت عراق شب جمعه است دلم باز هوایی شده است...

#ساره #قسمت_صد_و_سی_و_یکم ناگهانی رفتن علی آقا، هر چند وقت یک بار به ذهنم می آمد و نگرانم می کرد و دلشوره ای که نمی دانستم از کجاست را به دلم می ریخت. یک روز که از امتحان و مدرسه به خانه آمدم، حالت تهوع داشتم. مامان تا این حالتم را دید، شصتش خبردار شد و گفت: ساره! تو بارداری! چیزی شبیه نگرانی همراه با شادمانی بعد حرف مادرم به جانم افتاد. صبح فردا، سریع رفتم به آزمایشگاه پزشکی مهر بابل، کارمندان و پزشکش از بچه های جبهه ای و مؤمن بودند. جواب آزمایشم مثبت بود. از خوشحالی برگه را به دستم گرفتم و از پله های بلند آزمایشگاه آمدم پایین و بعد با وسواس خاصی گذاشتم داخل کیفم و برگشتم خانه. همین که قضیه را به مادرم می گفتم، پدر و برادرها و خواهرها، همه متوجه شدند. صبح فردا تلویزیون، رادیو و مردم، از خوشحالی نمی دانستند چه کار کنند. شیرینی پخش می کردند. شیشه پاک کن ماشین ها را دستمال کاغذی سفید چسبانده بودند. من هم آمده بودم بیرون تا با مردم پیروزی خرمشهر را جشن بگیرم. تازه فهمیدم ناگهانی رفتن علی آقا برای چه بود. خوشحال بودم که این همه دوری او را تحمل کرده ام، نتیجه داد. از طرف دیگر به خودم می گفتم: اگر در عملیات شهید شده باشد چه؟ من باید بچه ام را تنهایی بزرگ کنم؟ بابا را فرستادم سپاه. به برادرشوهرم زنگ زدم؛ باید از زنده بودن علی آقا با خبر می شدم، اما هیچکس از او خبری نداشت. می دانستم تماس نمی گیرد. شاید نامه ای از او برسد، اما هیچ نامه ای از او نرسید. من نگران و چشم انتظار، فقط امتحان های خرداد را در جلسه می نشستم، در شادی آزادی خرمشهر با مردم شرکت می کردم و با کودکی که همراهم بود، صحبت کردن را تمرین می کردم، بی آنکه بدانم آینده ام چیست.

#ساره #قسمت_صد_و_سی_و_دوم (فصل نهم) دو هفته سخت با بی خبری گذشت. بالاخره علی آقا با خوشحالی پیروزی برگشت. چه قدر همه از دیدنش خوشحال شدیم و به او افتخار کردیم. علی آقا رو به من گفت: سلام. خوبی ساره؟ چه خبر؟ دلم می خواست بزرگ ترین خبر زندگی مان را به او بدهم، ولی نتوانستم آن خبر خوب که پدر شدنش بود را به او بگویم؛ خجالت کشیدم بگویم. از طرفی نمی خواستم خبر به آن خوبی را مفت و مجانی بگذارم کف دستش. طبق روال، کمی با خانواده هایمان بودیم و رفتیم خانه مان. تمام این مدت نقشه می کشیدم که قضیه بارداری ام را چگونه بگویم. می دانستم پدر شدن برای علی آقا خیلی مهم است. با خودم می گفتم: باید فرصتی بسازم تا غافلگیرش کنم. تنها مدرک همان جواب آزمایشگاه بود. به ذهنم رسید آن را جایی بگذارم که خودش ببیند. کاغذ آزمایش را گذاشتم روی میز، دیدم از کنارش گذشت و توجه نکرد؛ گفتم شاید وقتی صبح می رود مقابل آینه تا موهایش را شانه کند، ببیند و شاید باز توجه نکند. کاغذ آزمایش را برداشتم و گذاشتم روی میز چایی مان. صبح شد. صبحانه که می خوردیم، برگه آزمایش درست جلوی دستش بود. برداشت. یک لحظه لبخند زدم. نگاهی به برگه کرد و بی توجه گذاشت سر جایش. همینطور زیرچشمی نگاهش می کردم، به خودم گفتم: چرا باز نکرد؟ چرا نگاه نکرد؟ حس کردم اصلا برایش مهم نیست. نتواستم طاقت بیاورم و حرفی نزنم، گفتم: اون چیه؟ اشاره به برگه آزمایش کردم. گفت: نمی دونم، شما گذاشتی. -خب بخونین بینین چیه دیگه! صورت جدی ام را که دید، گفت: ای کلک! چیه؟ باز چی شده؟ همینطور که این کلمات را می گفت، کاغذ را گرفت و باز کرد. هی نگاه به جواب آزمایش کرد، دقت کرد، چیزی متوجه نشد. آخر جواب به انگلیسی نوشته شده بود و هیچ کلمه فارسی در آن نبود.