🎥 استاد شهید مطهری: بدبخت‌تر از بچه‌هایی که در ناز و نعمت پرورش پیدا می‌کنند در دنیا کسی نیست! 🆔 @khanevadeh_313

💥روایت دیدنی از مادر شهید آرمان علی‌وردی در دیدار با رهبر انقلاب ✅کانال #میثم_تمار 👇 @meysame_tammarr

📷 رفتی و عکس تو در قاب دل‌ها جامانده است... یکسال گذشت.... #آرمان_عزیز #یک_ایران_آرمان #شهید_آرمان_علی_وردی ----------

📸 امروز یهودی‌های تهران با برگزاری تجمعی جنایات رژیم صهیونیستی را محکوم کردند عکس: محمدصادق نیک‌گستر ┏━━ °•🖌•°━━┓ @jahad_tabein ┗━━ °•🖌•°━━┛

📽 گزارش تصویری برنامه اولین سالگرد شهید آرمان علی‌وردی در گلزار شهدا تهران 🇮🇷 ای کاش دشمن، پیش از آن که بساطش را از صفحه روزگار برچیند، یک بار ما را درست می‌شناخت! کاش می‌فهمید این تابوت سه رنگ، آرزوی یک‌یک دهه‌هشتادی‌های این سرزمین است... #آرمان_عزیز #یک_ایران_آرمان #شهید_آرمان_علی_وردی ---------- 📣 کانال رسمی شهید آرمان علی‌وردی @shahid_armanaliverdy

#پنیر_پیتزا_خونگی 😋 سلام بریم باهم کش دار ترین پنیر پیتزای خونگی رو درست کنیم😁😍 مواد لازم: دو کیلو شیر محلی نجوشیده نمک ۳ ق غ سرکه ۲/۳ نکته : پنیر حتما کم کم ده دقیقه بپزید و خام مصرف نکنید. شیر محلی و غیر پاستوریزه رو داخل قابلمه بریزید و حرارت رو روی ملایم بذارید دماسنج اگه دارید دما باید به ۴۶ تا ۴۸ برسه تگه ندارید انگشت داخل شیر بکنید نباید دستتون بسوزه . وقتی دما به ۴۶ رسید سرکه رو اضافه کنید بعد در قابلمه رو ببندید تا دو سه دقیقه بمونه. بعد از دو سه دقیقه پنیر تشکیل میشه و پنیر رو میتونید از آب پنیر جدا کنید و داخل آبکش قرار بدید . بعد به آرومی آب پنیر رو ازش بگیرید. دوباره آب پنیر رو گرم کنید این سری دما باید به ۷۵ تا ۸۰ برسه . اگر دماسنج ندارید آب پنیر نباید بجوشه و فقط داغ باشه. پنیر رو داخل آب ۵،۶ ثانیه قرار بدید و بعد خارج کرده و توی دستتون آبش رو بگیرید. سعی کنید زیاد باز و بستش نکنید فقط فشارش بدید آبش خارج بشه. ۳،۴ بار این کار رو انجام بدید تا پنیر حالت کشسانی پیدا کنه. بعد داخل آب و یخ ۲ دقیقه قرار بدید و بعد از آب یخ خارج کرده و ۲ ساعت داخل فریزر قرار بدید. بعد به راحتی میتونید رنده کنید و نوش جااان کنید. با تشکر از همکار محترممون مریم جابری 🌹 👩🏻‍🍳🎂دهکده کیک خانگی🎂👩🏻‍🍳 🍰 @dehkade_cake_home 🍰

📸 اهدای انگشتر رهبرمعظم انقلاب به پدر طلبه شهید آرمان علی‌وردی حجت‌الاسلام محمد قمی، ریاست سازمان تبلیغات اسلامی در مراسم نامگذاری ساختمان اداره کل تبلیغات اسلامی استان تهران، انگشتر رهبرمعظم انقلاب را به پدر شهید آرمان علی‌وردی هدیه دادند. #آرمان_عزیز #یک_ایران_آرمان #شهید_آرمان_علی_وردی ---------- 📣 کانال رسمی شهید آرمان علی‌وردی @shahid_armanaliverdy

🔴⚡️غزه در چهار دقیقه؛ 🔺️هرکس گفت غزه چه خبره، این کلیپ رو براش ارسال کنید. ‎‌‌‌‎‌‌‌‌‌‎‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌┏━━ °•🖌•°━━┓ @besooyekhodaa ┗━━ °•🖌•°━━┛

لحظات بمباران بیمارستان بیماران سرطانی غـزه توسط رژیم صهیونیستی 🇵🇸🇮🇷 ⚔ #مصاف_آخر اینجاست👇 http://eitaa.com/joinchat/2273312768C3a2be2e04f

دومین جنایت صهیونیست‌ها در یک شب 🔹جنگنده‌های رژیم صهیونیستی با بمباران یک برج ۵ طبقه در «النصیرات» واقع در مرکز نوار غزه، جنایت تازه‌ای را رقم زدند. 🔹منابع فلسطینی خبر دادند که در پی این حملات، تاکنون ۴۵ نفر شهید و ده‌ها نفر هم زخمی شدند. @Farsna

📌 یک زن آمریکایی به خاطر آنچه در غزه اتفاق می افتد گریه می کند و می گوید که نمی خواهد فرزندانش در مدارس دولتی آمریکا که از پاکسازی قومی کل مردم غزه حمایت می کنند، یاد بگیرند.

🔞🔞🔞🔞🔞😭😭😭😭😭 پدر، نوزادش را کفن شده پیدا میکند 🇵🇸 #طوفان_الاقصی

پدر بودن در غزه چقدر سخت است

مادر بودن در غزه چقدر سخت تر است

🌷قسمت چهل وششم🌷 #اسم‌تو‌مصطفاست تا برسیم بیمارستان، هزار تا فکر در سرم می چرخید. مردم و زنده شدم. در بیمارستان، از اطلاعات سراغت را گرفتم. گفتند بخش پنج هستی. دیگر به پدر و مادرم کار نداشتم. بخش پنج سالن بزرگی بود، دو طرف آن هم اتاق و انتهایش یک در شیشه ای. درحالی که با خود میگفتم الان میبینمش الان میبینمش، در اتاق ها سرک میکشیدم. به نفس نفس افتاده بودم که دیدمت. داخل یکی از اتاق ها روی تختی دراز کشیده بودی که ملحفه آبی کم رنگی داشت، دماغت تیغ کشیده و رنگت زرد شده بود. درحالی که خیس عرق شده بودم، آمدم جلو و جلوتر. ملحفه را با یک دست از روی پایت کنار زدم، پایت آتل پیچ بود. فاطمه را گذاشتم روی پایت و با گوشی عکس گرفتم! با خوشحالی گفتم:((خداروشکر حداقل چند روزی مهمون خودمی!)) سعی داشتی فاطمه را که گریه میکرد آرام کنی:((اگه میدونستم این قدر از مجروحیتم خوشحال میشی، زود تر مجروح میشدم!)) _به فکر خودم میخندم. فکر میکردم قطع نخاع یا نابینا شدی، اما حالا خوش حالم که سالمی! _سالمم؟ _آره همین که نفس میکشی، همین که مجبوری بمونی و برای آزمایش غربالگری کنارم باشی، بقیه ش دیگه مهم نیست! فاطمه آرام شده بود و با ریش هایت بازی میکرد. پرنده ای پشت پنجره میخواند. آن موقع شب چه وقت خواندن بود! نمیدانستم چه کار کنم. چند بار دور تختت چرخیدم که تازه متوجه پدر و برادرم شدم. یک نگاه به اطراف میکنم. چقدر خلوت است. فقط پیر زنی سر مزار یکی از شهدای گمنام نشسته و با شن ریزه ای به سنگ قبر میزند. انگار نه انگار که آنجایم. دوست دارم برگردم به عقب، به خیلی عقب تر. روزهایی که هنوز به سوریه نرفته بودی، روزهایی که هنوز نشده بودی مدافع حرم. _آقا مصطفی باید توی کارای خونه کمکم کنی! _باز شروع کردی خانم؟ _از اتاق فاطمه شروع کن. _همین؟ _و آشپزخونه. _نه دیگه نشد، من اتاق فاطمه، تو آشپزخونه! _قبول! خوش حال رفتم آشپزخانه. ربع ساعتی نگذشته بود که آمدی دم در. _عزیز، یه چایی بهم میدی، کمرم درد گرفت! _یعنی تموم شد؟ _میتونی ببینی! چای را ریختم و دادم دستت. خسته و عرق ریزان آشپزخانه را تمیز کردم و به اتاق خواب رفتم تا از داخل کمد لباسم را بردارم. ناگهان کوهی از لباس و اسباب بازی های فاطمه ریخت روی سرم. _آقا مصطفی اینا اینجا چی کار میکنن؟ جوابم را ندادی. چایت را خورده بودی و جلوی تلویزیون خوابت برده بود. به اتاق فاطمه سرک کشیدم، ظاهرا مرتب بود، خم شدم زیر تختش را وارسی کردم، وای! هر چه دستت رسیده بود چپانده بودی زیر تخت! روی تخت نشستم و سرم را بین دست هایم گرفتم، به جای گریه زدم زیر خنده. _غذات؟ جات؟ دوستات؟ _خیالت راحت همه چی عالیه. _یعنی الان خونه سیدی؟ _نه بابا روبه روی حرم امیرالمومنینم. _بازم تک خوری آقا مصطفی؟ من رو گذاشتی و خودت عید غدیر تنهایی رفتی نجف؟ چطور دلت اومد؟ _به خدا همش به فکرتم، برات کلی هم دعا میکنم! اشک هایم تندتند می آمد:((نمیخوام یادم باشی! خداحافظ!)) روز بعد باز زنگ زدی. _کجایی؟ _کربلا، بین الحرمین. سرسنگین گفتم:((کاری نداری؟ خداحافظ!)) چند روز بعد زنگ زدی:((عزیز، انگار نفرینت من رو گرفت، سوریه ام، اما دارم برمیگردم.)) قلبم فرو ریخت. _چرا؟ _مجروح شدم. نشستم روی زمین:((خدایا شکرت، یعنی می آیی و میمونی پیشم؟)) خندیدی:((نه عزیز این قدرا هم خوش شانس نیستی، خیلی جدی نیست!)) _چرا، چرا باید آن قدر جدی باشه که تورو به من برسونه! امیدوار بودم پاهای گچ گرفته و بخیه خورده، تورا برای مدتی طولانی کنارم نگه دارد. ادامه دارد ...✅🌹

🌷قسمت چهل و هفتم🌷 #اسم‌تو‌مصطفاست از سوریه برگشتی.آمدنت مصادف شده بود با چهلم عمه سرور.وقتی خبرفوت اورا به تو داده بودند،حاضر نشده بودی بیایی.اما حالا از سراجباربرگشته وچراغ خانه ام را روشن کرده بودی. روزهای اول برای تعویض گچ و پانسمان پاهایت از پدرت ودرمانگاه نزدیک خانه کمک گرفتیم،اما روزی گفتی:(بعد از این خودم پاهام رو پانسمان میکنم،فقط کمکم کن.) _من که دلشو ندارم! _تو فقط نور چراغ موبایل رو بنداز روی زخم پاهام، بقیه‌ش با من! نور چراغ موبایل رو انداختم روی زخم پایت، خیلی مانده بودتاخوب شود.گفتم:(خدا پدر داعش رو بیامرزه!) خندیدی:(تو اولین نفری هستی که به جون داعشیا دعا میکنی!) _دعا میکنم چون باعث شدن الان کنار من نشسته باشی! _حالا چرا نور رو میندازی روی سقف،من اینجا نشستم و زخم پامم اینجاست! _چون چشمام رو بسته‌م و دارم گریه میکنم! _تو که الان گفتی خوشحالی! _ولی از دردی که میکشی،رنج میبرم! نمیتوانستم با رفتنت کنار بیایم،اما تو پا روی دلت میگذاشتی و می رفتی. باز هم میرفتی. چند روز بعد پنجه پایت که در آتل بود سیاه شد. به زور خواستم ببرمت بیمارستان، قبول نکردی. از صاحبخانه،آقای حاج نصیری خواستم بیاید.آمد و با پسرش تو را بردند دکتر. فهمیدیم پایت عفونت نکرده، فقط آتل را محکم بسته ای که اینطور سیاه شده. تا اینکه یک روز گفتی:(باید برم پادگان!) دلم قرص بود که هنوز پایت داخل گچ است. _با این پا؟ _باهمین پا! ولی مراقبم. _پس منم میرم خونه مامانم تا کاردستی فاطمه رو درست کنم. با هم از خانه بیرون آمدیم، تو از آن سو من از این سو. در خانه مامان در حال درست کردن کاردستی بودم که تلفنم به صدا در آمد:((عزیز، اجازه میدی برم سوریه؟)) _آقا مصطفی؟ با این حالی که داری نه، اجازه نمیدم! _اما اجازه من دست خداست. به آقاجون بگو عصات اونجا هم لازم میشه! و رفتی. به همین سادگی. شب از شدت ناراحتی به سید مجتبی، یکی از بچه های افغانستانی که در گروه یاد و خاطره تلگرام بود، پیام دادم:((سید ابراهیم رفت.)) نمیدانست همسرتم، نوشت:((نمیدونم این پسره دنبال چیه؟ یکی نیست بپرسه آدم عاقل با این پا کجا میری؟)) با خودم زمزمه کردم: آزمودم عقل دور اندیش را/بعد از این دیوانه سازم خویش را تو به دنبال آن پرنده ای بودی که از هر پرش، صدای ساز می آمد. ساز شهادت! باز دوری و تنهایی، باز چشم به در دوختن و منتظر بودن و باز قصه تکراری کاش بیایی. بعد از مدتی بی خبری تماس گرفتی:((عزیز مژده بده، هم گچ پام رو باز کردم هم راه میرم.)) _بدون عصا؟ _عصا رو دادم به کسی که بهش نیاز داره! _پس برای آزمایش غربالگری میای؟ _تا خدا چی بخواد! با مامانم رفتم غربالگری، هفته بعد جوابش آمد:((ممکنه این بچه مشکل ذهنی داشته باشه.)) اشک هایم آمدند. احساس غربت میکردم. زنگ که زدی ماجرا را گفتم:((چه کنم آقا مصطفی؟)) _فکر از بین بردن بچه رو نکن عزیز! _یعنی راضی هستی یه بچه معلول به دنیا بیارم؟ _اگه قراره با این بچه پیش درگاه خدا امتحان بشیم، باید تسلیم بشیم! _ولی من باز دکتر دیگری میرم! _موافقم! رفتم و باز معرفی شدم برای غربالگری، هنوز منتظر جواب تست بودم که زنگ زدی. _عزیز نگران نباشی ها! _چطور؟ _مطمئنم که سالمه فقط یه شرط داره! _چه شرطی؟ _خواب دیدم باید او رو در راه خدا بدی! _یعنی چه؟ _خواب دیدم دستی تکه گوشت قرمزی کف دستم گذاشت و گفت:((این بچه شماست، بگیرش.)) گفتم:((نمیخوام، این فقط یک تکه گوشت مُرده س.)) اون رو ازمن گرفت و گفت:((این بچه پسره و سالمه، اگه به ما بدهیدش، قول میدیم دوباره به خودتون برگردونیم.)) گفتم:((سالم به من بدید، من هم قول میدم.)) به گریه افتادم. _حالا خیالت راحت شد سمیه؟ این بچه سالمه! نفس بلندی کشیدم:((آره خیالم راحت شد آقا مصطفی!)) این بار که برگشتی، سوغاتی ات ساک شهید صابری بود. تو غمگین بودی، اما من خوشحال بودم، چون چراغ خانه ام روشن شده بود. آن روز صبح هنوز خواب بودی که مامان زنگ زد و گفت میخواهد برود نمایشگاه بهاره؟)) خواب آلود چشم هایت را بازکردی:((با تو تا اون سر دنیام میام!)) ادامه دارد...✅🌹

🌷قسمت چهل وهشتم🌷 #اسم‌تو‌مصطفاست به مامان گفتم که می آییم. صبحانه را خورده و نخورده راه افتادیم. فاطمه را پیش مادرت گذاشتیم و رفتیم. هنوز موقع راه رفتن مشکل داشتی، آرام راه میرفتی و من هم پا به پای تو. مامان هم برای خودش در نمایشگاه می چرخید. هر چقدر اصرار کردم چیزی بخری قبول نکردی. _همه چی دارم! باز که اصرار کردم گفتی:((بسیار خب. یک صندل برمیدارم، یعنی دو جفت چون سایز پاهام باهم نمیخونه.)) سایز یک پایت شده بود 42و یکی شده بود 43. صندل ها را خریدیم و یک کیلو هم کُنار خریدیم و رفتیم گوشه ای نشستیم و شروع کردیم به خوردن کنار. دوتا روسری هم درحال آمدن بودیم که گرفتم. یکی برای عیدی دادن به مادرت و یکی برای مامانم. تازه آن موقع بود که گفتی:((نمیخوای برای عید خرید کنی؟)) خندیدم:((چون خیلی زود یادت افتاد نه!)) از مامان جدا شدیم و سرراه رفتیم خانه پدرت تا فاطمه را برداریم. اصرار کردند بمانیم. بعد از شام که برگشتیم خانه، جلوی در، دوستت را دیدی که در ماشین منتظر تو نشسته بود. گفتی:((شما برو بالا من میام!)) با فاطمه آمدیم بالا. همین که دررا باز کردم دیدم خانه به هم ریخته. دویدم سر صندوقچه کوچکی که در کمد بود، درش باز بود و خالی از هر چه پول و طلا. سیصد دلار تشویقی را هم که برای خوب عمل کردن در عملیات گرفته بودی و روی میز توالت گذاشته بودی، برده بودند. دست فاطمه را گرفتم و دویدم پایین. داخل ماشین دوستت نشسته بودی و حرف میزدی. _آقا مصطفی، دزد! دزد! و نشستم روی پله جلوی در. فهمیدی چه اتفاقی افتاده. من و فاطمه را راهی خانه پدرت کردی. رفتم فاطمه را گذاشتم و برگشتم. زنگ زده بودی اداره آگاهی. به دیوار تکیه داده بودی و به ریخت و پاش کف اتاق نگاه میکردی. _آقا مصطفی حالا چی کار کنیم؟ _شکر! به زن صاحب خانه که گفت:((خاک عالم آقا مصطفی چیشده؟)) گفتی:((چیزی نشده. خوشبختانه خونه مارو دزد زده، اگه خونه کس دیگه ای رو میزد چون نزدیک عیده، به نظام بدبین میشد.)) دوری زدی و کیف شهید صابری را که از سوریه آورده بودی، از روی زمین برداشتی:((اگه این رو برده بود، جواب مادرش رو چی میدادم؟)) شب سال تحویل بود، اما به جای اینکه درخانه بمانی گفتی:((جایی برای سخنرانی دعوتم، نزدیک هشتگرد.)) _اونجا چرا؟ _برای مدافعان حرم مراسم گرفتن، باید برم سخنرانی! _پس من و فاطمه هم میایم! _عزیز، تو الان نباید زیاد یک جا بنشینی، خسته میشی! _نگران من نباش، کنار تو راحتم! با تو آمدم، مراسم که تمام شد گفتی:((برای سال تحویل بریم بهشت زهرا.)) به مامانم هم خبر دادم و همگی رفتیم بهشت زهرا سر مزار شهدا، اما درست لحظه سال تحویل یک دفعه غیب شدی. وقتی آمدی گله کردم:((کجا رفتی آقا مصطفی؟)) _پیش دوستام، اونا که پیش خدا روزی میخورن! _ولی دلم میخواست وقت سال تحویل پیش من باشی! جوابم را ندادی. اخم هایم در هم رفت. وقت برگشت وقتی خانواده ام میخواستند بروند خانه خودشان، با یک تعارف رفتی بالا. _بیا بریم خونه خودمون! _حرف بزرگتر رو نباید زمین انداخت! مجبور شدم دنبالت بیایم. شاید میخواستی از اخم و تخم من در بروی. وقت خواب دوباره پرسیدم:((مصطفی اونجا کار تو چیه؟ اعتراف کن چرا مدام میخوای بری سوریه؟)) _بی خیال! رویت را برگرداندی، اما من چانه ات را گرفتم به طرف خودم چرخاندم:((جوابم رو بده!)) _اذیت نکن عزیز! _بگو. اعتراف کن! باز هم خندیدی ولی بی صدا:((درصورتی که قول بدی به کسی نگی!)) _به خواجه حافظ شیرازی که دستم نمیرسه، ولی نخواه به بقیه نگم! _جدی میگم، به هیچ کی، حتی پدر و مادرت، پدر و مادرم و دوست و آشنا! _باشه قول میدم! _من فرمانده گُردانم! بلند خندیدم. دست گذاشتی روی دهانم. _یواش، چه خبره! _برو بابا من که فکر میکردم فرمانده تیپی، فرمانده گردان که چیزی نیست! _سمیه، برای دویست نفر برنامه ریزی میکنم. اگه یه جا کم بذارم جون خیلیا به خطر می افته! بلند شدم نشستم:((برای من مهم اینه که مرد خونه‌م باشی و بابای فاطمه. بابای فاطمه بودن مقامش خیلی بالاتر از فرمانده گردان بودنه. ادامه دارد...✅🌹

✍🏻 دل‌نوشته مادر شهید آرمان علی‌وردی به مناسبت اولین سالگرد شهید آرمان 💌 عزیزدل مادر... یک‌ سال شده و تو کنارم نیستی، نمیدونم چجوری تاب آوردم، چجوری الان زنده‌ام، چجوری نبودتو تحمل کردم... دلم برات خیلی تنگه مامان خیلی دلتنگتم! هیچ‌وقت فکر نمی‌کردم که روزی بیاد و تو نباشی، دیگه نداشته باشمت، تویی که هم پسرم بودی هم رفیقم هم زندگیم. کاش رفتنت یه خواب باشه کاش بیدار شم از این کابوس... رفتن تو داغی بزرگ روی دلم گذاشت؛ داغی که هیچ‌وقت نه سرد میشه و نه فراموش! نگران من نباش آرمانم تو جات خوب باشه منم خوبم. به امید روزی که دوباره توی جای بهتری ببینمت، و روزشماری می‌کنم که زودتر بیام پیشت و مثل قبل کنارم باشی. (مادر شهید آرمان علی‌وردی) #آرمان_عزیز #یک_ایران_آرمان #شهید_آرمان_علی_وردی ---------- 📣 کانال رسمی شهید آرمان علی‌وردی @shahid_armanaliverdy