ا﷽ 🍃دوتا پیراهن ༺👕჻ᭂ࿐❁❥༅••┅┄ رویــکــــرد: مهربانی امام علی علیه‌السلام 🌻 #شب_بخیر_کوچولو https://eitaa.com/joinchat/2831876278C612c30e6a7

شهادت جانسوز امام موسی کاظم علیه السلام رو محضر ولی عصر امام زمان علیه السلام و شما همراهان همیشگی کانال تسلیت و تعزیت عرض میکنیم...🖤 #ماه_رجب #شهادت_امام_کاظم #یا_باب_الحوائج https://eitaa.com/joinchat/2831876278C612c30e6a7

♡•• فاصِـله آزمونِ دلھـاسٺ یادلتنگ‌مۍ‌شوی یافراموش.. تو فراموش نمی‌شوی...💔 #دلتنگتم ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ https://eitaa.com/joinchat/2831876278C612c30e6a7

🌹 قصه شب👇👇👇👇👇👇👇

🌹فصل هفتم 🍃برگ۸۸ عمرو رضایتمند لبخند زد و به نشان قدردانی از ابن زیاد،سر فرود آورد. در همین هنگام، دو نگهبان زیر بغل زبیربن یحیی را گرفته و وارد تالار شدند.عمرو از دیدن زبیر در آن حال جا خورد. ابن زیاد او را نمی‌شناخت. پرسید: 《این مرد کیست؟》 زبیر گفت: «سلام بر امیر کوفه!》 عمرو گفت:《 او زبیربن یحیی است، از بنی کلب!》 نگهبان گفت:《 او را نزدیک دروازه‌ی کوفه دستگیر کردیم.» زبیر گفت:《 من به پای خود آمده‌ام،برای بیعت با امیر! وقتی عمروبن حجاج به بنی کلب آمد و با عبدالله سخن گفت، حرف های او را شنیدم، همان شب از سکوت شبانه‌ی کوچه‌های بنی کلب بهره بردم و از بنی کلب گریختم و یک نفس تا کوفه تاختم تا به خدمت امیر برسم.》 ابن زیاد با پوزخند به او نگریست و آرام جلو رفت. گفت: 《 از کی بنی کلب این قدر مطیع شده‌اند که شبانه برای بیعت می‌آيند؟!» رو به نگهبان با خشم گفت: 《او را به زندان بیاندازید!》 زبیر وحشت زده به التماس افتاد. گفت: «به خدا سوگند حقیقت را می‌گویم،شبانه آمدم که عبدالله بن عمیر مرا نبیند.» عمرو گفت: «او راست می‌گوید،امیر! من زبیربن یحیی را خوب می‌شناسم. 》 بعد آرام به زبیر نزدیک شد و با کنایه گفت: 《او برای حفظ خود و دارایی‌اش،حاضر است سر پیامبران را برای امیر بیاورد، چه رسد به فرزند آنها را!》 ابن زیاد قهقهه زد. به سوی زبیر رفت و دست روی شانه او گذاشت. پرسید: «بگو ببینم! از عبدالله و بنی کلب چه خبر داری؟》 زبیر گفت :《در بنی کلب همه آماده می‌شوند تا به کاروان حسین بپیوندند. عبدالله هر روز به جوانان و مردان تعلیم رزم می‌دهد. من چند روز تظاهر به بیماری کردم و در خانه ماندم ،اما دیگر تاب نیاوردم و شبانه خود را به امیر رساندم.》 ابن زیاد با خشم و کینه رو از او برگرداند و به عمرو نگریست. عمرو از خبرهایی که زبیر می‌داد،راضی به نظر نمی‌رسید. ابن زیاد گفت: 《من دیگر نمی‌توانم عبدالله را تحمل کنم. فردا با تمام یارانت به بنی کلب برو و عبدالله را به اینجا بیاور، یا خودش را یا سرش را!》 عمرو دوست نداشت این مأموریت به او واگذار شود. گفت: «من با عبدالله دوستی دیرینه دارم. مرا از جنگ با او معاف کنیدکه...» كثيربن شهاب جلو آمد و گفت: 《اگر امیر اجازه دهند، من کار عبدالله را یکسره می‌کنم.» ابن زیاد با تحقیر به او گفت: 《تو اگر می‌توانستی از دست او نمی گریختی!》 زبیر گفت: 《او حق داشت که بگریزد.من شاهد بودم که وقتی عبدالله شمشیر به دست گرفت، چون توفانی که آتش حمل می کند، بر آنها تاخت.» ابن زیاد به عمرو نزدیک شد. گفت: 《این توفان وقتی به کوهی استوار برخورد کند، به نسیم ملایم صبح تبدیل می‌شود. فردا همه در نخیله خیمه می‌زنند و عمرو بن حجاج با یارانش به سوی بنی کلب می‌رود. من جز سر عبدالله چیز دیگری از عمرو نمی‌پذیرم. 》 خورشید رو به غروب داشت و دو کودک در سایه روشن دیوارها و نخل‌ها،ترسیده و هراسان از پیچ یکی از گذرهای اصلی بنی کلب گذشتند و در حال فرار،گاه به پشت سر خود نگاه می‌کردند. در انتهای گذر، هر یک به سویی پیچیدند و گریختند. به دنبال آنها، گروه سواران عمروبن حجاج وارد گذر شدند. عمرو پیشاپیش آنها بود و از این که هیچ کس در بنی کلب دیده نمی‌شد تعجب کرده بود: 《اینجا گرد مرگ پاشیده اند؟!》 به در خانه‌ی ربیع رسیدند و توقف کردند. عمرو به یکی از سربازان اشاره کرد که در بزند. سرباز پیاده شد و با مشت بر در کوفت. لحظه‌ای بعد،ام ربیع در را باز کرد و از دیدن عمرو بن حجاج تعجب کرد و با ترسی کینه مند به او نگریست. عمرو گفت:《 سلیمه را صدا کن! که دوست ندارم دخترم قربانی حماقت تو و پسرت شود.» ام ربیع گفت:《 هیچ کس در خانه نیست!» عمرو گفت: «دروغ می‌گویی!» ام ربیع در را کامل باز کرد و کنار کشید و با دست اشاره کرد که می‌توانند وارد خانه شوند. بعد گفت: 《با ربیع به دیدن عزیزترین فرزند رسول خدا رفته‌اند که تو او را به کوفه دعوت کردی و سپس از او رو برگرداندی!» عمرو با خشم و کینه به ام ربیع نگریست. گفت: 《کاش هرگز تو و پسرت را در خانه‌ام پناه نمی‌دادم؛ که اکنون این چنین دخترم را به سوی مرگ روانه کنید.》 ام ربیع گفت:《کاش قدری از اراده و ایمان سلیمه در وجود پدرش بود، تا این چنین اسیر حیله‌های پسر زیاد نمی‌شد. 》 و محکم در را به هم کوفت. سرباز می‌خواست هجوم ببرد که عمرو با اشاره‌ی دست مانع شد. #داستان_شب #نامیرا https://eitaa.com/joinchat/2831876278C612c30e6a7