شهید گمنام، گرچه نامی ندارد اما همه او را به مردانگی اش و شجاعتش می شناسند. او گرچه معلوم نیست چطور به شهادت رسیده اما این مهم است که به این مقام نائل شده و مردم ما خوب بلدند قدر این مقام را بدانند.

کاش میشد همسفر شما می شدم و کاش می شد که می فهمیدم چه در دل شما می گذرد. کاش میشد میفهمیدم چه در سر دارید که بدون آنکه از شما نامی بر جا بماند، حاضر شدید برای کشورتان بجنگید و از خون خود بگذرید. اکنون به شما تبریک می گویم چرا که شما به خواسته ی خود رسیده اید. اکنون شما به مقام شهادت رسیده اید همان مقامی که بلندترین جایگاه را در نزد پروردگارمان دارد.

اینجا طلائیه است؛ سرزمین شهیدان در هر گوشه این خاک، شهیدان قدم گذاشتند. طلائیه روزهای سخت عملیات خیبر را از یاد نمی‌برد؛ تو هم از یاد مبر. روزهایی که رعنا قامتان جوان، پا در معبر شهادت گذاشتند و آتش توپ و خمپاره ها و مسلسل ها و چه میدانی تو که آتش نشان های طلایی چه بود.

اینجا روزهای سختی را به یاد دارد. جنگاورانی که با دستان خالی به نبرد با دشمن رفتند. محمد ابراهیم همت و یارانش، حسین خرازی و خیل جنگاورانش، آن روزها، همه در اینجا بودند. در آن روزها، در هر گوشه این دیار خون می بارید. و اگر خوب گوش بسپاری، می توانی زمزمه شبانه جنگاوران را با گوش دل بشنوی. و صدای چکاچک شمشیرهاشان را.

کفش ها را در بیاورد و پا برهنه شو، آنگاه گام بردار بر هر گوشه خاک همانند آنکه بر کربلا و مشهد شهیدان قدم می گذاری.شهدا راهنما هستند، برای همه ما از قافله جاماندگان،در طلائیه می توان چشم دل باز کرد. در اینجا می توان نفس را زیر پا گذاشت. در طلائیه می توان خدا را پیدا کرد و به شهر بازگشت.