واسطه‌ی فیض!
یکی از فوائد وجود مقدس امام عصر ارواحنافداه در دوران غیبت، واسطه‌ی فیض بودن بین ایشان و خداوند است. امام سلام‌الله‌علیه رابطه‌ی بین عالَم مادی و عالَم ربوبی است. برای تقریب به ذهن شاید بتوان قلب مقدّس امام سلام‌الله‌علیه را به ترانسفورماتوری تشبیه کرد که برق کارخانه را به هزاران لامپ می‌رساند. اِشراقات و اِفاضات عوالم غیبی در وهله‌ی اول بر قلب پاک امام سلام‌الله‌علیه و به وسیله‌ی ایشان بر قلوب سایر افراد نازل می‌شود. امام صلواتاللهعلیه قلب عالَم وجود، رهبر و مربی نوع انسان و هادی تکوینی اوست. از طریق امام صلواتاللهعلیه است که وجود هدایت، علم، رزق و خیلی چیزهای دیگر به انسان‌‌ها می‌رسد و روشن است که حضور و غیبت ایشان در ترتّب این آثار، تأثیری ندارد.
حضرت ولیّ عصر ارواحنافداه در ضمن توقیعی می‌فرمایند:
کیفیّت بهره‌مندی از من در زمان غیبتم، مانند بهره‌گیری از خورشید است، هنگامی که ابر، آن را از چشم‌ها پنهان می‌سازد. من، امانِ اهلِ زمین هستم، همان‌طور که ستارگان، امانِ اهلِ آسمانند.
* #ذی_القعده #دحوالارض
اهمیت روز دحوالارض و روزه آن
نکته مهم، پیدایش زمین است که در روایات آمده است: آب همه جا را گرفته بود، خداوند بادها را امر فرمود که آب را بر هم زدند، موجى پديد آمد، سپس از موج كف پدید آمد و خداوند، آن را در محلّ خانه كعبه جمع كرد، آن گاه آن را كوهى از كف قرار داد و از زير آن، زمين را گستراند، یعنی از زیر کعبه شروع شد.
اهتمام به کعبه است، دحوالارض را به این جهت اهمیت می‌دهند؛ ۲۵ ذی القعده در جوار ماه ذی‌الحجه قرار گرفته و بعد از ماه ذی‌القعده، ذی‌الجحه و موسم حج در مکه است.
از رسول خدا و اهل‌بیت علیهم‌السلام به عبادت و صوم این روز، سفارش بسیاری شده است؛ راوی می‌گوید: «خَرَجَ عَلَيْنَا أَبُو الْحَسَنِ يَعْنِي الرِّضَا علیه السلام فی يَوْمِ خَمْسَةٍ وَ عِشْرِينَ مِنْ ذِي الْقَعْدَة» روز ۲۵ ذی القعده حضرت امام رضا علیه‌اسلام آمدند، «فَقَالَ صُومُوا فَإِنِّي أَصْبَحْتُ صَائِماً قُلْنَا جُعِلْنَاالله فِدَاكَ أَيُّ يَوْمٍ هُوَ» حضرت فرمودند: روزه بگیرید، من روزه هستم؟ اصحاب گفتند: فدایت شویم، امروز چه روزی است؟ به چه مناسبت روزه گرفته‌اید؟ «فَقَالَ يَوْمٌ نُشِرَتْ فِيهِ الرَّحْمَةُ وَ دُحِيَتْ فِيهِ الْأَرْضُ» حضرت فرمودند: این روز روزی است که رحمت در آن گسترانیده شده و زمین در این روز پهن گردیده است. (الكافي ، ج4، ص 149)