اَلسَّلامُ عَلى مَحالِّ مَعْرِفَةِ اللَّهِ وَمَساکِنِ بَرَکَةِ اللَّهِ؛ سلام بر جایگاههاى شناسائى خدا و مسکنهاى برکتش گویی سِرّی است در سَر و دلم که جز با اشک دیده نتوان گفت؛

وَحَفَظَةِ سِرِّ اللَّهِ؛ و نگهبانان راز خدا گویی وارد خانه ای از خانه های خدا شده ام؛

فَجَعَلَکُمْ فى بُیُوتٍ اَذِنَ اللَّهُ اَنْ تُرْفَعَ وَیُذْکَرَ فیهَا اسْمُهُ؛ و قرارتان داد در خانه هائى که اجازه داد بلند گردند و نام او در آنها برده شود مدام سلامت می گویم و گویی پاسخی مهربانامه می گیریم؛ وَجَعَلَ صَلَواتَنا عَلَیْکُمْ ؛ و(خدا) درودهاى مارا بر شما قرار داد گویی آمده ام کیمیای وجودم را از تو زر کنم

وَما خَصَّنا بِهِ مِنْ وِلایَتِکُمْ طیباً لِخَُلْقِنا وَطَهارَةً لاَِنْفُسِنا وَتَزْکِیَةً لَنا وَکَفّارَةً لِذُنُوبِنا؛ وهمچنین آنچه را از دوستى شما براى ما مخصوص داشته همه اینها موجب پاکى اخلاق ما و پاک شدن خود ما و تزکیه ما و کفاره گناهان ما باشد

گویی حال اندکی سبکبال شده ام. گویی به پناهگاهی مستحکم رسیده ام. آرام آرام به سوی ضریح مطهرت حرکت می کنم، آهسته آهسته، قدم به قدم... مُسْتَجیرٌ بِکُمْ؛ و به شما پناه جویم

زاَّئِرٌ لَکُمْ؛ و شما را زیارت کنم لاَّئِذٌ عاَّئِذٌ بِقُبُورِکُمْ؛ و به قبرهاى شما پناه آرم مُسْتَشْفِعٌ اِلَى اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ بِکُمْ؛/* و شما را بدرگاه خداى عزوجل شفیع آرم وَمُتَقَرِّبٌ بِکُمْ اِلَیْهِ؛ و بوسیله شما به پیشگاهش تقرب جویم

ما عرفناک حق معرفتک" نشناختیم تو را آنگونه که باید و بر نگرفتیم از چشمه زلالت مشک جهالتی را و درک نکردیم عظمت وجودت را آنگونه که شاید. "السلام علیک یا هادی النقی" سلام بر تو ای هدایتگری که ذره ای در وجود نازنینت ناپاکی راه نیافته است.

اَسْئَلُکَ اَنْ تُدْخِلَنى فى جُمْلَةِ الْعارِفینَ بِهِمْ وَبِحَقِّهِمْ، وَ فى زُمْرَةِ الْمَرْحُومینَ بِشَفاعَتِهِمْ،اِنَّکَ اَرْحَمُ الرّاحِمینَ؛ (خداوندا) مرا در زمره عارفان به مقام آنها و به حق آنها قرارم ده و نیز در زمره کسانى که بوسیله شفاعت آنها مورد مهر قرار گرفته اند که تو مهربانترین مهربانانى.

حسی که تو کاظمین داری حسی کاملا متفاوته، البته برا مشهدی ها... آدم تو کاظمین حس میکنه تو حرم با صفای سلطان علی بن موسی الرضا (علیه السلام) داره زیارت می کنه همون حس خودمونی و علاقه ای که به حرم امام رضا داری اونجا و به محض ورود به حرم میاد سراغت! درکاظمین هیچ غریبگی نمی کنی... فکر می کنی داری تو صحن سقاخونه، صحن آزادی یا صحن گوهر شاد داری قدم میزنی... تو کاظمین یه حس دوست داشتنی به سراغ آدم میاد. خیلی دوست داشتنی به خصوص اینکه امامین کاظمین از غربت خاصی برخوردارن، دقیقا مثل امام رضا...

عمریست دل‌های عاشقان غبطه می‌خورد به کبوترهای بقیع. اشک‌هایمان در غم این غربت سرگردانند که تنها راه درد و دل هم همین اشک‌هاست. تربت غریبی که زائری جز آخرین فرزند فاطمه ندارد... کاش می‌شد با روشنی اشک‌هایمان، چراغی باشیم بر مزارتان. کاش می‌شد این غم تنهایی را به تاریخ سپرد و جهالت را ریشه‌کن کرد. کاش می‌شد اندکی از این همه غربت ائمه کم کرد... آنهایی که با بی‌حرمتی به ریشهٔ بارگاهتان تیشه زدند، ندانستند که خودشان را از بین برده‌اند... اما، این همه اندوه و اشک‌های ما برای تیر و آهن نیست، اشک‌های ما دربرابر فرصت‌های خداست برای رشد بشر که یک به یک از بین می‌روند و صد افسوس از نادانی بشر... با بشارتی که خدا می‌دهد تا ابد نمی‌توان جلوی حقیقت ایستاد، بالاخره می‌رسد روزی که جواب این هتک حرمت را می‌دهیم. این راه هنوز ادامه دارد...

: اگه قصد سفر دارید... اگه آماده‌ی زیارت کربلا هستید... اگه دل‌تون لَک زده برای پیاده‌روی... بسم‌الله!برای همراه شدن با ما ؛ سفرنامه "هم پای قافله با پای دل " را دنبال کنید.

 این روز‌ها که نغمه سوگ عزای حسین علیه السلام در واپسین روز‌های ماه صفر با شهادت غریبانه شاه توس عجین شده، دلم کبوترانه هوای پریدن به سمت مشهد را کرده است. جامانده و غیرجامانده هم ندارد. هرکس که در اربعین امسال، رزق زیارت امام حسین علیه السلام را گرفته، دلش برای رسیدن به بارگاه نورانی امام رضا علیه السلام پر می‌زند. پای در راهی می‌نهی که گام‌های خستگان در طلب رسیدن به دیار صاحب مهربانی‌ها و زیارت امام عشق، با توانی مضاعف سرعت گرفته است و تا رسیدن به ضریح خورشید، لحظه‌های دلتنگی همچون نفس‌ها، قدم به قدم به شماره افتاده است. اما زیباترین امید یعنی به‌زودی می‌رسی به جایی که سبک می‌شوند مرغ دل‌های خستگان، آنجا که نگاه‌های منتظر به پنجره فولادی طلایی گره می‌خورد.

یا فاطر بحقّ فاطمه عجل لولیک الفرج...

زیارت قبول ان‌شاءالله «همیشه» سر سفره حضرات معصومین باشید ان‌شاءالله زائر بمانید! زیارت یعنی "حضور زائر عند المزور" یعنی «پیش کسی که به زیارتش رفتی، حاضر باشی» او را همان‌جا ببینی، نه بلکه او را همه‌جا ببینی؛ اگر او را همه‌جا دیدی، آن‌وقت می‌شوی همیشه زائر آقایت.

، سفر به انتها رسید و دلمان در کربلا جا ماند تا انشالله بار دیگر در زلال اشک بر پنجرهای ضریح تان دخیل ببندیم و بگوییم بابی انت و امی یا اباعبدالله