گاهی انسان باید بنشیند و با نفس خود #حساب و کتاب کند. پدر ما را این نفس در می آورد. به نفس خود بگوید: «تاکی؟ چقدر؟ بس است دیگر! به فکر خودت باش!» نفس که به فکر ما نیست، به فکر خودش است. مثَل نفس، مثل اسب سرکش است. اگر سوار اسب سرکش شوی، اسب فرار می کند. اگر وارد باشی، دهنه ی اسب را محکم می گیری، ولی باز هم زورت نمی رسد و اسب فرار می کند تا برود سرآخور جو بخورد. سر صاحب خود را به سر در طویله می زند و او را به زمین می اندازد و در خون غوطه ور می کند. اما خودش سر آخور رفته و مشغول خوردن جو می شود، به فکر لذت خودش است و فکر صاحبش نیست. نفس ما هم همین طور است. به فکر لذت خودش است، فکر این نیست که ما جهنمی می شویم؛ لذا گاهی لازم است به نفس خود بگوییم که دیگر بس است! ما را جهنمی نکن! تا حالا که گذشت، از این به بعد ما را اذیت نکن!

امام علی (ع) : چقدر برای هر انسانی سزاوار است که در ساعات شبانه روز ساعتی را به کناری رود که در آن مشغول کننده ای او را سرگرم نکند و از خودش #حساب بکشد و ببیند آنچه در آنروز انجام داده به سود آخرتش بود یا زیانش  حال که زنده و برقرارید، پس عمل نیکو انجام دهید، زیرا پرونده‌ها گشوده، راه توبه آماده، و خدا فراریان را فرا میخواند و بدکاران، امیدِ بازگشت دارند. عمل کنید پیش از آنکه چراغ عمل خاموش و فرصت، پایان یافته، و اجل فرا رسیده و دَرِ توبه بسته و فرشتگان به آسمان پرواز کنند. 📚بخشی از خطبه ی ۲۳۷ نهج البلاغه