- او ازدواج کرد، من هنـــوز ... - او صاحب خانه شد، من هنــــوز ... - او صاحب کمالات معنوی شد، من هنـــوز .... - او مورد توجه پدر و مادرم، معلّمم، استادم قرار گرفت، ... من هنـــوز .... و دهها سؤال دیگر که با آمدنشان هم آرامش از ذهن و قلبت رخت می بندد و هم تو را به هم‌نشینی ناامن برای دیگران ، تبدیل می‌کند... چشم دوختن به نعمت‌های دیگران (که فقط زرق و برق دنیایند برای امتحان آدمی)، دیگر چشمی برای دیدن داشته‌های خودت باقی نمی‌گذارد و تو ناخواسته در درّه‌ای بنام #کفر (ناسپاسی) سقوط می‌کنی! کافیست قدری #حساب_کتاب کنی تا ببینی داشته‌های دیگران نه تنها از سهم تو کم نمی‌کند، بلکه آن زمانی که برایشان خوشحال شدی، روحت قد می‌کشد و وسعت می‌یابد! #حسادت ، شاخه‌ای از کفر است! مراقب باشیم با حسادتِ خودمان مدارا نکنیم! جراحی‌اش کنیم! هر شب قبل از خواب اعمالمان را #محاسبه کنیم.

📝 #یادمون_باشه از تکان‌دادن‌های خدا ناراحت نشویم اسم آن تکان‌ها «آزمایش» است. شما یک لیوان آبِ گل‌آلود را از جوی آب بردار. آب، گل‌آلود و کدر و تیره است. وقتی کنار گذاشتی، حرکت که نداشته باشد، گل و لای ته‌نشین می‌شود و آنچه می‌ماند آب زلال است. اگر لیوان را دوباره به هم بزنیم می‌بینیم همان آب و گل روز اوّل است. ما هم در حالت عادّی، زلال هستیم. وقتی در امتحانات و ابتلائات می‌افتیم آن‌وقت نشان می‌دهد. این صفاتِ ما بیرون می‌ریزد. خداوند متعال یک تکان می‌دهد و آن صفات، بالا می‌آید. لذا از تکان‌دادن‌های خدا ناراحت نشوید. اسم آن تکان‌ها «آزمایش» است. خدای تعالی در ابتلائات، سختی‌ها و گرفتاری‌ها دارد به تو نشان می‌دهد. اگر صاحب فهم و درک هستی، اگر خدا را می‌خواهی، ناراحت نشو، سر کسی داد نزن. برو در خلوتِ دلِ شب بنشین و بگو: این اتّفاقات برای من افتاد. من تا حالا فکر می‌کردم خیلی خوب هستم، چه شد در درگیری با همسرم داد زدم؟ این داد زدن، نشانه‌ی بودنِ صفات رذیله‌ای در قلب است. بروید بنشینید درمان کنید. تا فلانی را دیدم حسادتم نسبت به او گل کرد. تا دیدم یک لباس خوبی پوشیده و با یک ماشین خوب اومده یا دیدم او را در جلسه تحویل گرفتند، من یک تکانی خوردم. همان تکان داده و یک‌خرده آن صفات، بیرون ریختند. پس صفت رذیله‌ی خطرناکی به نام #حسادت در قلب من است. ادامه دارد...

صفات رذیله را نباید شوخی بگیرید، بعضی از آنها خیلی خطرناک هستند. مثلاً صفت #حسادت ، صاحب این صفت اگر درمان نکند، بی دین از دنیا می‌رود. می‌فرمایند: همان‌طور که آتش هیزم را می‌خورد، می‌سوزاند و جز خاکستر باقی نمی‌گذارد، حسادت هم همین‌طور است. ⛔️تو خیالت راحت است نشسته‌ای و زندگی‌ات را می‌کنی، ولی ایمانِ تو را نابود می‌کند و از بین می‌برد. وقتی می‌خواهی از دنیا بروی می‌گویند: این آقا بی ایمان است. لذا خطرناک است. بین اطرافیان یک برخورد که می‌کند می‌فهمد حسود است باید برطرف کند. به یک جلسه می‌روی تحویلت نمی‌گیرند و جلوی پای تو بلند نمی‌شوند، ناراحت و دلخور می‌شوی، به خانه‌ات می‌روی و غرِ آن‌را به همسرت می‌زنی که اين چه جلسه‌ای بود، مثلاً اگر مادر و خواهرت دعوت کنند من دیگر نمی‌روم. رفتم مرا تحویل نگرفتند، جلوی همه بلند شدند امّا جلوی پای من بلند نشدند! این داد زدن سر دیگران، محکوم‌کردن دیگران است. نه! برو روبروی آینه بایست. «الْمُومِنُ مِرآةُ الْمُومِنِ»، آن آینه‌ای که باید مرآت تو باشد و خودت را در آن برانداز کنی، امام زمانت است. ببینی اگر امام زمان ارواحنافداه هم بود همین را می‌گفت؟ ناراحت می‌شد؟ نمی‌رفت و قطع ارتباط می‌کرد؟ پس من یک مشکلی دارم. اگر انسان باشم نباید ناراحت شوم، اصلا نباید به این چیزها اهمیّت بدهم. 🔺سلمان فارسی وارد یک مجلس شد، یک‌نفر بلند شد گفت: سلمان! ریش تو بهتر است یا دم سگ؟! همه هم خندیدند. سلمان بدون اینکه ناراحت شود و خم به ابرو بیاورد، با خوشرویی - توجّه کنید آدم وقتی ولیّ خدا و حکیم باشد، این است - فرمود: اگر من از صراط عبور کردم ریش من بهتر است و اگر نتوانستم عبور کنم دم سگ بهتر از ریش من است. حالا دعوا کند! قهر کند! بیرون بیاید و نزد رسول اکرم صلّی‌اللّه‌علیه‌و‌آله‌وسلّم برود و عرض کند: یا رسول ‌اللّه! اینها چه مسلمانانی هستند؟! من رفتم وارد جلسه‌شان شدم به من توهین کردند و خندیدند. گفتند: ریش من مثل دم سگ می‌ماند و کلّی بخواهد گله بکند .... نه! روح بزرگ این‌طور نیست، بیرون نمی‌ریزد، گله هم نمی‌کند.