امام حسین(ع) دردانه خداوند است. مرحوم استاد آيت‌الله سعادت‌پرور در کتاب فروغ شهادت می‏‌نويسد: «در روايات بسيارى است كه سيدالشهدا(ع) از اوّل خلقت آدم(ع) تا خاتم انبياء(ص) مورد توجّه خداوند، انبيا و اوصياء(ع) قرار گرفته و آنان از وى ياد نموده‏‌اند. اين چه خصيصه‌‏اى است كه نه‏‌تنها پيش از ولادتش، كه پس از ولادت و شهادت او، معصومان(ع) درباره‏ او سخن‏‌ها گفته‏‌اند؟ نه‌تنها در لسان معصومان(ع)، كه بعد از شهادت او، همه‏ موجودات مادّى و مجرّد، جنّ، انس و ملائكه، زمين و زمان و... بر او گريسته و او را به تعظيم ياد می‌کنند؟ در زيارات و رواياتى كه درباره‏ سيدالشهدا(ع) وارد شده است، جريان تأثّر موجودات عالم از واقعه‏ شهادت آن حضرت، از جايگاه خاصّى برخوردار است، به گونه‌‏اى كه در كمتر زيارتى از امام حسین(ع) است كه به اين مسأله اشاره نشده باشد.» ايشان همچنين در توضيح معنای «الوتر الموتور» در زيارت عاشورا می‌‏نويسد: «جمله‏ «اَلْوِتْرَ الْمَوْتُورَ»، ... در ظاهر به معناى فرد و تنهاىِ بی‌همتا، و به زبان فارسىِ خودمانى، به معناى «دُردانه» است، و به خصيصه‏ خاص سيدالشهدا(ع) ... اشاره دارد.» ▫️«دُردانه» اصطلاحاً به کسی گفته می‌شود که در جمعی مانند اعضای خانواده، مورد توجه ويژه‏ والدين و اعضای خانواده است. ▫️ايشان می‌فرمود: از اين بيان زيارت استفاده می‌شود که سيدالشهداء(ع) دُردانه‏ پروردگار است و خداوند در ارتباط با او حساب ويژه‌ای دارد و کسی که به ايشان متوسل شود، از فضل خاص خداوند بهره‌مند می‌گردد. ▫️از همين جا به راز تفاوت فاجعه کربلا و زنده بودن آن، با ساير حوادث تاريخی که ظاهر مشابهی دارند پي مي‌بريم. سوزش شهادت سيدالشهداء(ع) هرگز خاموش نمی‌‏شود؛ چنان‌که رسول اکرم(ص) فرمود: ▫️همانا که شهادت امام حسين(ع) آتشى در دل مؤمنان انداخته است كه هرگز سرد نخواهد شد. ▫️تا به آنجا که ايشان اصلاً علامت مؤمن را شدّت گريه بر سيدالشهداء(ع) می‌داند و در ادامه می‌فرمايد: ▫️مؤمنی از او ياد نمی‌کند، مگر آنکه می‌گريد. 🔺راز اين تفاوت در مراتب ولايت است و مقام سيدالشهداء(ع) در نزد پروردگار به گونه‌اي است که توسل به ايشان، توسل به محبوب‌ترين‌ها در درگاه الهی است و خداوند پاسخ چنين استمدادی را سريع‌تر از ساير استمداد‌ها می‌دهد. (ادب حضور، دفتر پنجم؛ آداب و مراقبات عزاداری سیدالشهداء(ع)، ص۲۹)