🔸 می‌توانید با کلیک بر روی لینک زیر به #اتاق نهج البلاغه وصل شوید🔻🔻 من نهج البلاغه میخوانم https://eitaa.com/nahjol_balag

آرشیو جلسات گذشته https://eitaa.com/maadsenasi

بسم الله الرحمن الرحیم

«رَبِّ اشْرَحْ لِی صَدْرِی وَیَسِّرْ لِی أَمْرِی وَ احْلُلْ عُقْدَةً مِّن لِّسَانِی یَفْقَهُوا قَوْلِی»

مرگ لازمه جدایی ناپذیر زندگى بشر است اما چه باید کرد تا سنگینى غم آن کاهش یابد؟

همه انسانها خواه ناخواه کم و بیش با مصائب و رویدادهای تلخی در زندگی خود مواجه می‌شوند، حال آحاد مردم نسبت به ظهور این مصائب دوگونه هستند

گروهی در برابر این مصائب از خداوند طلب صبر می‌کنند و در مقابل، گروهی دیگر به شکوه و ناله می‌پردازند و زمین و زمان را مقصّر می‌دانند و در برابر مصیبتی که بر آنان وارد شده، نه تنها صبر نمی‌کنند، بلکه با بی‌تابی و جزع، مصیبت وارده بر خود را دو چندان می‌کنند. 

خداوند در آیات متعددى به مالک بودن خویش توجه داده است؛ چه آنکه اگر آدمى باور داشته باشد مالک اصلى خداست و آنچه در اختیار آدمى است امانتى بیش نیست، هیچ وقت از پس‏ گیرى امانت بى‏ تابى نخواهد کرد.

«لَهُ مُلْكُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ یُحْیِی وَیُمِیتُ» (حدید: 2)؛ مالکیت و حاکمیت آسمان و زمین از آن اوست، زنده مى کند و مى میراند.

این آیه گویاى آن است که حیات و ممات همه آدمیان در دست قدرت اوست. او روزى حیات مىدهد و روزى دیگر، حیات را از آدمى مىستاند

مالک واقعى خداست و آنچه در اختیار آدمى قرار دارد امانتى بیش نیست، معصومان در مرگ عزیزانشان بى‏ تابى نمى‏ کردند چون آنان مطابق آموزه‏هاى وحیانى عزیزان را امانتى الهى و مرگشان را پس‏ گیرى امانت از طرف صاحب آن مى‏ دانستند.