#شعر #علامه طباطبایی 🟢شعر زیبایی ار علامه طباطبایی اعلی الله مقامه 💠پروانه‌، بلبل و علامه طباطبایی (رحمة الله علیه) 🔸از دلِ آنروز كه‌ من‌ زاده‌ام ‌ 🔹داغ‌ بدل‌ بوده‌ و دل‌ داده‌ام‌ 🔸تا به‌ ره‌ افتاده‌ام‌ از كودكي‌ 🔹هيچ‌ نياسوده‌ دلم‌ اندكي‌ 🔸شهر و ده‌ و سينۀ دريا و كوه 🔹گشتم‌ و بگذشتم‌ ودل‌ در ستوه‌ 🔸رحل‌ بهر جاي‌ كه‌ مي‌افكنم‌ 🔹روز دگر خيمۀ خود مي‌كَنم‌ 🔸شاهد مقصود نديدم‌ دمي 🔹هيچ‌ نديدم‌ خوشي‌ و خرّمي‌ 🔸چرخ‌ نگرديد بكامم‌ دمي 🔹قرعه‌ نيفتاد بنامم‌ دَمي‌ 🔸از كف‌ و از كاسۀ گردون‌ دون 🔹برده‌ام‌ و ريخته‌ام‌ اشك‌ و خون‌ 🔸من‌ كه‌ نبودم‌ به‌ رهش‌ خار راه‌ 🔹كوشش‌ وي‌ را ننمودم‌ تباه‌ 🔸جرم‌ من‌ اينست‌ كه‌ آزاده‌ام 🔹وز رقمِ تيره‌ دلي‌، ساده‌ام‌ 🔸دوش‌ بياد دل‌ ويران‌ شدم‌ 🔹چون‌ خط‌ ايّام‌ پريشان‌ شدم‌ 🔸عاقبتم‌ سينۀ غم‌ تنگ‌ شد 🔹پای شكيبائي‌ من‌ لنگ‌ شد 🔸شمع‌ بدستي‌ و بدست‌ دگر 🔹ساغر و مينا، شدم‌ از در بدر 🔸نيم‌ شب‌ از خانه‌ گريزان‌ شدم‌ 🔹گاهِ سحر سوي‌ گلستان‌ شدم‌ 🔸گاهِ بهار و شب‌ مهتاب‌ بود 🔹خرگه‌ گُل‌ بود و لب‌ آب‌ بود 🔸جشن‌ بُد و شيوۀ سرو و سمن‌ 🔹كرده‌ پر از غلغله‌ صحن‌ چمن‌ 🔸بر سر هر بوته‌ گلي‌، گل‌ زدند 🔹پای سمن‌ زيور سنبل‌ زدند 🔸نغزْ نسيمي‌ كه‌ ز خاور وزد 🔹خود لب‌ گل‌، گل‌ لب‌ نسرين‌ گزد 🔸رقص‌ كنان‌ نسترن‌ و ياسمن 🔹چنگ‌ زنان‌، چنگ‌ زنان‌ چمن‌ 🔸تازه‌ عروسان‌ چمن‌ گرم‌ ناز 🔹پرده‌ در افتاده‌ برون‌ جسته‌ راز 🔸مرغ‌ سحر هر چه‌ به‌ دل‌ راز داشت‌ 🔹چون‌ نيِ بی‌خويش‌ در آواز داشت‌ 🔸ما بغُنوديم‌ بيك‌ كُنج‌ باغ‌ 🔹من‌ خودم‌ و شيشه‌ و جام‌ و چراغ‌ 🔸ليك‌ دلم‌ چون‌ خم‌ مي‌ جوش‌ داشت 🔹شاهد اندوه‌ در آغوش‌ داشت‌ 🔸بسته‌ لب‌ و ديده‌ و گوش‌ از جهان 🔹گرمْ سر از تابش‌ سوز نهان‌ 🔸چشم‌ و لبي‌ را كه‌ ز غم‌ بسته‌ بود 🔹گريه‌ گهي‌ خنده‌ گهي‌ مي‌گشود 🔸ديدم‌ و پروانه‌ به‌ گرد چراغ‌ 🔹گردد و بزمي‌ است‌ دگر سوي‌ باغ‌ 🔸ليك‌ سراسر همه‌ خاموشي‌ است‌ 🔹جلوه‌ گه‌ راز، فراموشي‌ است‌ 🔸در دو سر باغ‌ دو تا جان‌ فروش 🔹اين‌ بطواف‌ آمده‌ آن‌ در خروش‌ 🔸عالم‌ پروانه‌ همه‌ راز بود 🔹عالم‌ بلبل‌ همه‌ آواز بود 🔸گفت‌ به‌ پروانۀ خامش‌، هَزار 🔹هان‌ تو هم‌ از سينه‌ نوائي‌ بيار 🔸با دل‌ پر سوز ترا تب‌ سزاست‌ 🔹در جلوی ناز نيازت‌ رواست‌ 🔸گفت‌ به‌ مرغ‌ سحر آرام‌ شو 🔹بستۀ دامی، برو و رام‌ شو 🔸راستي‌ ار عاشق‌ دل‌ رفته‌اي 🔹اين‌ همه‌ از بهر چه‌ آشفته‌اي‌ 🔸گفت‌ مرا يار بدينسان‌ كند 🔹بی‌خود و بي‌تاب‌ و پريشان‌ كند 🔸گفت‌ بگو زنده‌ چرا مانده‌اي 🔹تخم‌ وفا گر به‌ دل‌ افشانده‌اي‌ 🔸صاعقۀ عشق‌ به‌ هر جا فتاد 🔹نام‌ و نشان‌ سوخته‌ بر باد داد 🔸يا به‌ دل‌ انديشۀ جانان‌ ميار 🔹يا به‌ زبان‌ نام‌ دل‌ و جان‌ ميار 🔸پيش‌ نياور سخن‌ گنج‌ را 🔹ور نه‌ فراموش‌ نما رنج‌ را 🔸فارغ‌ ازين‌ پند چو پروانه‌ گشت 🔹از دل‌ و جان‌ بيخود و بيگانه‌ گشت‌ 🔸خويش‌ بر آتش‌ زد و خاموش‌ شد 🔹رخت‌ برون‌ بُرد و فراموش‌ شد 📒کتاب مهر تابان (یادنامه عالم ربانی علامه سید محمدحسین طباطبایی تبریزی (رحمة الله علیه)، تألیف علامه سید محمدحسین حسینی طهرانی @baquranvatrat 🔹🔸🔹🔸🔹🔸🔹🔸🔹🔸🔹🔸🔹🔸🔹