. سلام و ارادت داستان سیاوش در شاهنامه تقریباً همین است که در این نوشته آمده اما چند نکته: یکم. اگر چهارشنبه‌سوری جشنی است که سابقه‌ای دیرین دارد، چرا برخلاف دیگر جشن‌های ایرانی مشهور مانند #نوروز و #مهرگان و #سده، هیچ پیشینۀ روشنی از این جشن در #شاهنامه و آثار مربوط به دورۀ ایران پیش از اسلام به چشم نمی‌خورد؟! دوم. آقای محمد جعفری قنواتی، پژوهشگر فرهنگ عامه دراین‌باره گفته است: «پریدن از روی آتش با باورهای ایرانیان باستان منافات دارد. زیرا آنها آتش را #مقدس می‌دانستند و پریدن نوعی #بی‌حرمتی به‌شمار می‌رود. ازسوی‌دیگر در گاه‌شماری ایران باستان #هفته وجود نداشته است. ماه به ۳۰ روز تقسیم می‌شد و هر روز ماه نامی خاص داشت. بی‌آنکه ماخذی داشته باشم از متون داستانی ازجمله «هفت پیکر» شاید بتوان گفت در اواخر دورۀ ساسانیان یا کمی زودتر ولی به‌هرحال در همین حدود، هفته وارد فرهنگ ایرانیان شده باشد». سوم. تابه‌حال چه کسانی را دیده‌اید که با این رویکرد و به‌منظور پاسداشت پاکی سیاوش، چهارشنبه‌سوری برگزار کنند؟! برخی گشته‌اند مستمسکی تاریخی و حماسی بیابند تا این کار غلط و عبث را توجیه کنند؛ حال‌آنکه ایرانیان از دیرباز ــ حتی پیش از آشنایی با فرهنگ غنی اسلام ــ اهل حکمت بوده‌اند. 📌 سخن پایانی برفرض مُحال، چهارشنبه‌سوری چنین پیشینۀ درخشانی داشته باشد، آیا در سال‌های اخیر که چهارشنبه‌سوری تبدیل به کارزاری شده، و کشته‌ها و زخمی‌های فراوان و خساراتی هنگفت به‌بار می‌آورد، چیزی از آن فلسفۀ زیبا باقی گذاشته است؟! پیران و سال‌خوردگانی که سکته کرده‌اند، بانوان بارداری که جنینشان سقط شده، چشم‌هایی که نابینا شده، عضوهایی که از پیکرها جدا شده، و بدن‌هایی که در آتش حماقت و جاهلیت عده‌ای سوخته، هیچ ربط و تناسبی با فرهنگ غنی ایرانی اسلامی ندارد. پس خودمان را فریب ندهیم و با شرکت در این کار که هم با عقل و هم با شرع مخالفت دارد، با عده‌ای جنایت‌کار که نان در خون مردم می‌زنند و از عزای مردم پول پارو می‌کنند، همراهی نکنیم. اللهم اهدنا الصراط المستقیم واجعل عواقب امورنا خیرا یا حق ✍️ #محمدتقی_عارفیان