بخشی از مکتوبات مرحوم سید رضا محبوبی بخش اول: نقل عنایتی از سیدالشهدا در دوران کسالت: توسل به حضرت سید الشهداء علیه السلام ؛ مطلبی در این روز ها و شب ها راجع به توسل به حضرت سید الشهدا علیه السلام هست که از گفتنش ابا دارم یعنی میترسم بگویم یا بنویسم و از دستم برود ولی این نوشته فعلا به دست کسی نمی افتد. شیخ علی ملایری اوایل ایام کسالت با من تماس گرفتند از رفقای نازنین بروجردی ، خیلی نگران شده بودند گویا بد طوری داده بودند به ایشان خبر مریضی من را ! در همون حال که نگران و منقلب بودند مطلبی رو به حقیر گفتند که لطف محض حضرت اباعبدالله علیه السلام به نوکر جبین سای نالایق بود و در تمام روز و شبهای این ایام کسالت همراه من است. گفتند من هر وقت ضعف و دردی برم عارض میشود بلافاصله توسل به حضرت سید الشهداء علیه السلام میکنم و این درد بدون هیچ رسیدگی برطرف میشود ، گفتند غافل نشو از توسل به امام حسین علیه السلام در این اوقات. این یک جمله بود ولی برای من یک عالَم شد. باور نکردنی بود برایم ابتدا! اعجاز حاضر مستمر است در این ایام که میبینم و با تمام وجود حس میکنم چه دستگیری ست مولایمان اباعبدالله... گمانم چند ساعت بعد از این تماس تلفنی بود یا شاید فردا شبش ، برای اولین بار بعد از شروع درمان و یا حتی قبلش ، دل درد سختی گرفتم که ازار دهنده بود و اتفاقا بالای معده بود! یک ساعتی ادامه پیدا کرد! پدر و مادر هم آمده بودند منزل ما و آنها هم نگران شده بودند بنا شد به دکتر تماس بگیریم و بپرسیم که چه کنیم؟ در همین اثناء یاد این جمله ی آقای ملایری افتادم، و اینگونه بر زبانم افتاد که: اللهم انی توسلتُ بابی عبدالله. اللهم انی توسلتُ بابی عبدالله. اللهم انی توسلتُ بابی عبدالله خدای سید الشهداء علیه السلام شاهد است که سه چهار بار این جمله را با یک حالت ترس و اضطراری تکرار کردم و آنا این درد قطع شد. اولش باورم نمیشد کمی اینور و آنور شدم ، گفتم شاید فکر میکنم یا تلقین میکنم، بلند شدم ببینم واقعا درد ندارم یا ... معجزه می دیدم از آقای مهربان اباعبدالله علیه السلام. معجزه ملموس، معجزه عیان! @seyed_reza_mahboubi #سید_محبوب #وصیتنامه