☝️☝️ #اعمال_روز_عـــرفه 🌷امام صــادق علیه‌السلام: هرچه میخواهےبرای خود #دعـا بخوان و در دعا ڪردن بڪوش ڪه #روز‌عـــــرفه روز دعـــــا و درخــواست است. 📒التهذیب الاحکام 👇🍃🌹 @bashakhsiyatha

🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷 #تب_مژگان 19 اما این فقط یک حدس بود... اگر مامور و مامور کشی راه مینداختیم و کوچه کمالی را شلوغ میکردیم، ممکن بود که دیگه روی خونه کمالی حساب نکنند... نیاز به یکی داشتم که باهاش حرف بزنم و تاییدم کنه... زنگ زدم برای دکتر الهی... گفتم بیا صفحه دومم... وقتی روی مونیتور حاضر شد، بعد از سلام و احوالپرسی ها گفتم: دکتر در وضعیت مرصاد گیر کردیم... نمیشه شلوغ بازار راه انداخت... پیشنهادت چیه دکتر؟ دکتر خیلی مصمم گفت: همون چیزی را میگم که دوست داری بشنوی... کار خودته... برو سراغش... همین... گفتم: اما همه اش احساس میکنم یه جیزی کمه... یه چیزی یا یه کسی منتظر رودست زدن ماست... تا حالا شده احساس کنی کسی منتظرته؟ اما این حالت انتظارش اصلا به نفعت نیست؟ دکتر گفت: چی بگم والا... این نوع از احساسات فقط مال تو نیست اما معمولا در تو قوی تر هست... یه سوال بپرسم حمل بر کنجکاوی و فضولی نمیکنی؟ متعجبانه گفتم: استغفرالله ... داشتیم دکتر؟ دکتر گفت: حالا من میپرسم اما دوس دارم بدونم! ... محمد جان! چرا سراغ بقیه سوژه هات نمیری؟ چرا زوم کردی روی مژگان؟ و حالا هم نفیسه؟ فقط به چشم الکتریکی بالا زل زدم... هیچی نگفتم... چیزای خوبی از ذهنم نمیگذشت... ینی چی؟! ... گفتم: دکتر امری نداری؟ دکتر گفت: ازت میترسم وقتی یهو بدون مقدمه خدافظی میکنی! هیچی نگفتم... فقط گفتم: یاعلی .... و از حالت کنفرانس خارج شدم... داشت جالب میشد... باید متد مرصاد را پیش بگیرم... ینی نظرم با نظر دکتر یکی هست... این ینی راه همینه و داریم درست میریم... اما دکتر با حیطه کاری مشخص و خط کشی شده... چرا باید از روند پرونده اطلاع داشته باشه و حتی این سوال را بپرسه؟! حدودای ساعت 3 و نیم عصر بود... دیگه باید سر و کله عمار پیدا میشد... با gps سیارش پیجش کردم... دیدم نزدیک اداره است و یه گوشه خیابون متوقف شده... صبر کردم تا بیاد... اومد و بعد از سلام و جواب، مخلص جلسه سه چهار ساعتمون این شد: 🔷 خلاصه گزارش آزمایشگاه: دو سه نمونه مو و یک نمونه ناخن وجود داره که بررسی شد... اکثر موها و ناخن ها از آن کسی با این مشخصات و ویژگی های اصلی و فرعی است که نتیجه گیری کلی از آن به واحد ارزیاب سپرده میشود. مهم ترین آن ویژگی ها عبارت است از: موها و ناخن ها بیان کننده بدنی طبیعی و بدون بیماری خاص یا مادرزاد می باشند... علامتی از پیری زود رس و عدم قوام مشکوک وجود ندارد... دارای استخوان بندی پهن اما هیکلی لاغر اندام... فعالیت های هورمونی متعادل اما ضعیف... احتمالا دارای ایام قاعدگی غیر مرتب... ترشحات منفعل... مترشحات فعال... استرس و هیجان بالا اما توان فکری متوسط... قادر به انجام اعمال ریاضی و هضم معادلات فکری... ریزش متوسط و رو به افزایش اما نه نگران کننده... قوای جنسی در شدیدترین وضعیت خود... کلسیم بدن در حد نسبتا نرمال... دارای ضعف جسمی روزانه... رو کردم به عمار و گفتم: عجب! بسیار خوب! خب گزارش مخابرات؟ 🔷 خلاصه گزارش مخابرات هم از این قرار بود: دو خط گوشی... اولی که دائم هست متعلق به شخصی به نام روزبه ... و دومی هم که اعتباری است به نام نفیسه صدر!! ... پرینت تمام پیامک ها و تماس ها به این شرح است... حدودا 20 صفحه پیامک نشونم داد و حدودا 4 صفحه هم پرینت مکالمات... تمام پیامک ها به خط دوم تعلق داشت که بین مژگان و یکی از خط های نفیسه رد و بدل شده بود... معلوم بود که سر ساعت مشخصی، که معمولا نیمه شب ها بود، نفیسه گوشیش را روشن میکنه و حدودا 10 تا پیامک با مژگان رد و بدل میکنند... به خاطر همین ردیابی نفیسه به این راحتی امکان پذیر نبود... پیام ها هم به صورت مبهم و رمز گونه بود... مثلا از یک سری خطوط و اعداد تشکیل میشد... مثلا نفیسه پیام داده بود و نوشته بود: «یک یا دو؟» ... مژگان هم جوابش داده بود: «استیکر تعجب فعاله!!» ادامه دارد... https://eitaa.com/bashakhsiyatha https://sapp.ir/bashakhseyatha

🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷 #تب_مژگان 20 همه صفحات پرینت شده از پیامک ها به صورت رمزآلود بود و نمیشد چیز خاصی ازش درآورد... خب این شیوه از ارسال و دریافت پیامک، شاخک های منو خیلی به خودش حساس میکرد... نه تنها من... بالاخره هر کسی که روی این پیامک ها زوم کنه و دنبال چیزای مشخصی باشه را حساس میکنه... لا حول و ولا قوه الا بالله از صفحات مجازیش... چه خبره بابا؟! ... اولا اینکه صفحات مجازیش از طریق بسته اینترنت خط دوم فعال بود... فقط هم تلگرام داشت... در تلگرام هم فقط با دو سه نفر حرفهای معمولی و دخترانه رد و بدل شده بود... اما یه عالمه کانال های گمراه کننده عضو بود... از کانال ملی گراها و منافقین گرفته تا کانال های ضد شیعی و ضد اسلامی... از همون کانال ها که اولش بنا به حس کنجکاوی واردش میشن و بعدش بهانه اش را سر این میزنند که میخوان به شبهاتش جواب بدهند و بعدش سر از شک کردن در همه چیز سر در میاره و.... حدودا نیم ساعت فقط کانال ها را آنالیز کردم... آنالیز کانال ها در کنار مطالبی گذاشتم که در طول اون مدت از ظاهر پرونده و انحرافات فکری و اعتقادی حدس زده بودم... فقط همینو بگم که متاسفانه خیلی مخملی و آبدیت شده، مژگان در حال «استحاله فکری و اعتقادی» بود... استحاله که چه عرض کنم... در حال «نابودی عقاید» و تبدیل شدن به یک «عنصر خطرناکِ مطلوب برای یک سازمان خاص نامشخص و نامعلوم»... ینی همین بلایی که الان داره سر خیلی از جوون ها و نوجوون های دیگه در میاد... و خودشون هم نمیدونن که دارن عوض و عوضی میشن... حال یا به اسم روشنفکری یا به اسم هر چیز دیگر... فقط یه کلمه بگم که: با کمال تاسف، نتایج قبلی و حدسیاتم تقویت شد... چون نه تازه کارم و نه توهم توطئه الکی دارم... کاملا دیگه میشد حدس زد که روبروی چه کله گنده هایی باید شطرنج بازی کنم... سرم سوت کشید... دوس داشتم برگردم به فلوجه... برگردم به الرمادی... برگردم به بیروت و دمشق... اما اینجا نباشم که ببینم برای شکار کردن بچه های بدبخت و طفل بی مادر مردم دارن چجوری برنامه ریزی میکنند... اما خب این حس هم اشتباه بود و باید جلوش را میگرفتم... چون اگر قرار باشه همینجوری میدون را خالی کنیم، اوضاع بدتر میشه... ضمن اینکه بچه های عراق و سوریه و لبنان و... فقط جانشون در خطره اما بچه های ما دارن تبدیل به یه آدمای دیگری میشن که بارها خطرناکتر و مظلوم تر از جنازه بچه های طفل معصوم عراقی و سوری هستند... از اینا هم که بگذریم... از یه چیز دیگه نمیشد گذشت... از اینکه در تحقیقات بعدی بچه های تیم جنگال (تیم جنگ الکترونیک) ثابت شد که آیدی و آدرس بعضی از ادمین های اون کانال ها و گروپ ها سر از خونه چه آدمایی درمیاره! ... آدمایی که اینقدر دمشون کلفت بود که حتی نمیشد بهشون فکر کرد... مثلا آقازاده یکیشون در کانالی فعال بود و مرتب، مطلب به روز میکرد که خط اصلی جریان اون کانال، مستقیما از «سازمان مطالعات شیعه شناسی» مستقر در تل آویو اسرائیل تغذیه مادی و معنوی میشد!!! امیدوار بودم که اون پسره ندونه داره واسه چه کسانی قلیون چاق میکنه وگرنه ... خب این مختصری از وضعیت گوشی و دنیای مجازی مژگان خانم پرونده ما... اما... اینا به کنار... وقتی بیشتر احساس بدبختی کردم که گزارش بنیاد شهید از استنطاق کمالی را خوندم... الان که دارم این ها را تایپ میکنم، دستام را مثل چنگال دارم به هم فشار میدم... از بس حرص خوردم وقتی گزارش استنطاق کمالی را خوندم... 🔵 بچه های بنیاد نوشته بودند: وقتی اولش هماهنگ کردیم و زنگ زدیم و به منزل خانم کمالی رفتیم... با آغوش باز از ما استقبال کرد... رفتیم نشستیم و حدودا دو ساعت و نیم باهاش حرف زدیم... تا خودمون را از بنیاد معرفی کردیم، با لبخندی معنادار گفت: «این روزها عنایت بنیاد به من زیاد شده... اتفاقا چند روز پیش هم یه آقا و دو تا خانوم اومده بودند و خودشون را از بنیاد معرفی کردند... بنظرم دیگه دارین خیلی لطف میکنین... اگر به دیگر جاها برسین بهتره... چون ممکنه خانواده شهدای عزیزمون مشکلاتی داشته باشن که حل اون مشکلات، فقط از دست شما برمیاد...» ادامه دارد... https://eitaa.com/bashakhsiyatha https://sapp.ir/bashakhseyatha

🔰 یک آمادگی متفاوت برای دعای عرفه 🔹چقدر لذت بخش است از زبان اباعبدالله الحسین(ع) با خدا مناجات کنیم. من همیشه در دعای عرفه گفته‌ام: خدایا! من نیامده‌ام دعا بخوانم. آمده‌ام دعا خواندن امام حسین(ع) را تماشا کنم و با اشک ریختنش، اشک بریزم. با ناله‌های او همنوا بشوم. لابد هر عنایتی به حسینت بکنی، به ما هم خواهی داشت. ان‌شاءلله یک روز در همین دعای عرفه، آنقدر خدا گناهانمان را ببخشد، و بدی‌هایمان را جبران کند؛ که برای لحظه ای هم که شده صدای حسین فاطمه(س) را بشنویم، وقتی که دارد با خدا مناجات می کند. https://eitaa.com/bashakhsiyatha *┄┄┄••❅💞❅••┄┄┄*

🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷 #تب_مژگان 21 ما که داشتیم شاخ درمیاوردیم و یاد بچه های شما افتاده بودیم... مجبور شدیم فورا موضوع را عوض کنیم و بیاریمش توی باغ و بهش جریان را بگیم... گفتیم که ما میدونیم که شما مادر شهید نیستید و اصلا پسرتون شهید نشده... چرا شما این همه مدت همه را فریب دادید و از اسم شهدا و مادر شهید بودن سواستفاده کردید؟! اصلا مثل اینکه منتظر چنین روزی بود... چون نه هول شد و نه به پت پت افتاد... نفس عمیقی کشید و گفت: «ببین پسرم! با اینکه فکر نکنم تازه کار باشی، اما نمیدونم چرا ناشیانه سوال میپرسی!! اگر شما درباره فریب و سواستفاده، مدرک قابل توجهی داشتید، نه شما الان اینجا بودید و نه من الان توی خونه خودم نشسته بودم... حداقلش این بود که در میزدند و احضاریه دادگاه میومد... پس خیلی مواظب کلماتی که در زندگی و کارات به کار میبری باش تا توی زندگیت ضرر نکنی و دل مردم را نشکونی!!» گفتم: قصد جسارت نداشتم اما ... بذارید اینجوری بپرسم: شما مدت قابل توجهی هست که به این محل اومدید و فکر کنم حدودا 15 سال هست که دارین اینجا زندگی میکنید... شاید هم بیشتر... همه شما را به عنوان مادر شهید میشناسند... علتش چیه؟ با اینکه شما پسر شهیدی نداشتید! باز هم با همون اعتماد به نفس همیشگیش گفت: نمیدونم چرا به من میگن مادر شهید! شما حتی یک نفر هم پیدا نمیکنید که گفته باشه کمالی از پسر شهیدش دم زد و حرفی زد و خاطره ای تعریف کرد! برید از بقیه بپرسید که چرا صرفا با دیدن یه قاب عکس بالای صندلی من، یه پسر شهید به من چسبوندند و خودمم شدم مادر شهید! گفتم: ینی خودتون بی تقصیر هستید؟! مگه میشه؟ چرا درباره بقیه نمیگن فلانی پدر یا مادر شهید هست؟! لابد خودتون هم اشاره و یا حرف و یا تاییدی در این زمینه داشته اید! نفس عمیقی کشید و گفت: با لابد و شاید و ممکنه که نمیشه گناه نکرده را پای کسی نوشت! ببینید! بذارید اینطوری بگم: من احساس مادری میکنم به همه جوون هایی که میبینم و تعریفشون هم میشنوم... خودم از نعمت فرزندار شدن محرومم... نمیدونم چرا خدا نخواست... اما نخواست دیگه... کاریش هم نمیشد کرد... از اون روز که فهمیدم مادر نمیشم، شدم مادر و مامن همه بچه هایی که از داشتن یه مادر خوب محروم اند... پیشم میومدند و باهام حرف میزدند و دردل میکردند... شما جای من! بهشون میگی نیان؟! میگی برن پیش یکی دیگه؟! میتونی قول بدی و مطمئن باشی که پیش یه آدم گمراه و شیاد نمیرن؟! اشاره کردم به قاب عکس شهیدی که بالای سرش بود و گفتم: این قاب عکس، چی میگه اینجا؟! کلمه بیت الشهدا که در محل پیچیده چیه پس؟! لبخندی که نمیدونم از سر چی بود، زد و گفت: آدمای زیادی عکس شهدا مخصوصا باکری و همت و ردانی پور و خرازی و صیاد و شهدای گمنام تر و... در خونشون و اتاق پذیراییشون میزنند! آیا اونا با اون شهدا نسبت فامیلی و قوم و خویشی دارن؟ آیا رفتید خونشون و بهشون بگین که ممکنه مردم به اشتباه بیفتن و فکر کنن که شما اقوامشون هستین! ... منم یکی از همونا... وقتی خودم هیچ وقت چنین ادعایی نداشتم، آیا درسته که پیش شما جوابگو باشم و مثل متهم ردیف اول ازم استنطاق کنید؟! پرسیدم: پس درباره ماجرای بیت الشهدا چی میگین؟! چرا توی محل به این خونه میگن بیت الشهدا؟! بازم لبخند زد... عصبی تر میشدم وقتی لبخندش میدیدم... و گفت: نمیدونم! برید از کسانی که میگن بپرسید! چرا اومدین سراغ من؟! ضمن اینکه، وقتی ملت میاد در خونشون هیئت میگیرن و اسم هیئتشون هم میذارن مثلا بیت الحسین و بیت العباس و بیت الرقیه و بیت الزهرا و... شما کجایید؟! چرا یکی نمیره بهشون بگه آخه مگه اینجا خونه حسین و عباس و رقیه و ... است که اینجوری نوشتین؟! ... اینجا هم مثل بقیه جاها... من یه مراسم عمومی دارم در ماه های محرم که در خونمون مینویسن «بیت الشهدا»... حالا که چی؟! حالا بیایید منو دستگیر کنین که سالی ده روز جوونها اینجا مراسم میگیرن و اسمش را میذارن بیت الشهدا!!! هر چی میگفتیم، جوابش را در آستین داشت... آخر سر هم دراومده میگه: لطفا اگر سوالی هست خیلی راحت بپرسید... خودمم دوس دارم روشنگری بشه... بگید این عکس را بردار، برمیدارم... بگید ننویس بیت الشهدا، میگم ننویسن... بگید هرکاری که دوس دارین... اما ... آیا من رفتم دنبال خانم جنابعالی که بیا تا برای کنکور بچه ات دعا کنم؟! من با رییس سنجش لابی کردم تا بچه ات در کنکوری که نخونده بوده موفق باشه؟! من گفتم بیایید نذر جلسات خونه من کنین تا حاجت روا بشین؟! من گفتم برای جلسات هفتگیم، صد تا چلو ماهی با تمام مخلفات بیارید؟! اصلا من گفتم پاشید بیایید خونمون؟! حالا اینها به کنار... اصلا مگه مادر شهید، ته آرایش میکنه که زن های خودتون میان اینجا و از پوست لطیف و جنس سورمه و مداد ابروم سوال میکنند؟! ... ادامه دارد... https://eitaa.com/bashakhsiyatha https://sapp.ir/bashakhseyatha

🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷 #تب_مژگان 22 یکی از بچه ها گفت: خب از این جهت که مردم ما مردم ساده ای هستند، درست! اما دلیل نمیشه که خود شما هم چیزی نگین و تحویلشون بگیرین! کمی با جدیت و اخم در هم کشیده گفت: واقعا که! اولا لطفا آقا به مردم توهین نکنین! چرا فورا همه تا پای مردم وسط میاد، به مردم توهین میکنند؟! دوما وقتی بهم میگه التماس دعا تحویلش نگیرم و بزنم دم گوشش که چرا بهم گفتی التماس دعا؟! سوما وقتی از شما مردها ناامید میشن و اونها را به هیچ هم حسابشون نمیکنید، میان خونه من و باهام دردل میکنند، بگم اگر اومدید قلم پاتون را خورد میکنم؟! این رسم همسایگی و مردم داری هست؟! چهارما حالا دعا کردم و گرفت! به خدا بگم چرا برآورده کردی؟! حالا شاکی بشم و برم کافر بشم که چرا خدا حاجت مردم را با دعای من گنهکار برآورده کرد؟! پنجما اصلا چرا باید من به جای همه جواب بدم؟! چرا سوالاتی که باید از بقیه بپرسین از من میپرسین؟! عجب گرفتاری شدما! ضمن اینکه لابد تا الان اداره اطلاعات ده بار به خونه و مجلس من اومده و بالاخره رصد کرده! خب خیلی هم خوب... وظیفشون را دارن انجام میدن... من هم حرفی ندارم... خدا هم خیرشون بده... اما بنظرتون اگر مشکلی بود و حتی مجالسم مورد تایید نبود، برای من تمدید مجوز میکردند؟! منی که تا مجوز نگرفتم، زیر بار جلسات شلوغ حدودا با 500 نفر زن و دختر مردم نرفتم! هرچی گفتیم، ده تا گذاشت روش و تحویلمون داد... بازم تکرار میکنم: انگار منتظر چنین لحظه ای بود و این حرفها توی گلوش گیر کرده بود... آخرش هم لحنش عوض شد و حرفایی زد که کاری جز توجه و گوش دادن و سر تکون دادن، از دستمون بر نمیومد! گفت: کاش برای کار ریشه ای اومده بودید و با هم مشورت میکردیم! اونوقت بود که بهتون میگفتم: جلساتی مثل جلسات منزل من و قاب عکس بالای سر من و پرچم بیت الشهدای دهه محرم در خونه من و... نه تنها هیچ مشکلی برای کسی نداره بلکه خیلی هم لازمه! میشه بگید بقیه دارن چیکار میکنند و چه تخم دو زرده ای برای مردم گذاشتن؟ منظورم همونایی هست که رسما از مردم پول میگیرن و تبلیغات مراسمات کم کیفیتشون میکنن و چشم فلک را کور کردن و...! اگر راست میگین، برین جلوی کسانی بگیرین که میندازن توی دهن مردم که فلان شهید، زن و شوهر تحویل مردم میده و گره از بختشون باز میکنه!! برید عصرهای پنجشنبه جلوی دخترها و پسرهایی بگیرین که چسبیدن به قبر فلان شهید و ولش هم نمیکنن بلکه همون جا یکی پیدا بشه و التماس دعا!! برید بزنید توی دهن کسانی که به بچه های شهدا سر کلاس جلوی همه میگن بچه سهمیه ای و دل بچه های شهدا را خون میکنن!! اصلا اینا به کنار! میخوای بهتون بگم چندتا از زن و بچه و خانواده شهدای معروف و مطرح، ساز مخالف با شما و حکومت میزنند؟! برید جلوی اونا بگیرین اگه راست میگین!! اصلا تا حالا شده از خودتون بپرسین چرا دختر شهید........ و زن شهید......... و پسر شهید....... را نمیتونین درکنگره بزرگداشت پدرانشون دعوتشون کنین؟! چون جلف شده اند و نمیتونن جلوی رفتارهای نامتعارفشون بگیرن؟! کی باید حواسش به اونها میبوده اما نبوده؟! شما! اره خود شما! چرا واسه اونها برنامه ای نداشتین و یا اگر برنامه ای داشتین، چرا پس صد در صد جواب عکس داده؟! چرا وقتی پسر و دخترشون را در بعضی اجتماعات دستگیر میکنند، باور نمیکنند که این پسر و دختر فلان شهید بزرگوار هستند؟! خب معلومه... چون شما فکر کردین، صرفا فرزند یا همسر فلان شهید بودن، ینی همه ی معنویت... همه ی اعتقاد... همه ی اخلاص... ینی هیچوقت گمراه یا تنها نشه و همیشه با قاب عکس باباش و خاطرات این و اون زندگی کنه! اما غافل از اینکه این قاب عکس و اون خاطرات، نه برای اینها جای بابا را پر میکنه و نه پاسخگوی دل تنهای همسر شهید میشه! میشه بگین شما اون موقع کجایید و دارین فرم و گزارش جلسات یادواره شهدای کجا را واسه مقامات بالادستیتون پر میکنید و مینویسید؟! من خونه و وقت و زندگیم را وقف کسانی کردم که همه فکر میکنند همه چیزشون رو به راهه اما اینطور نیست و هزار تا بدبختی دارن! من نه جلساتم را تعطیل میکنم و نه درب خونه ام را روی کسی میبندم! اگر دوس دارین این قاب عکس را بردارین با خودتون ببرین! اما با بردن این قاب عکس و پرونده سازی برای کسی که سند و مدرکی از ادعای خودش ندارین فایده ای براتون نداره! راستی بفرمایید چایی... چاییتون سرد شد!! ادامه دارد... https://eitaa.com/bashakhsiyatha https://sapp.ir/bashakhseyatha

این کلیپ هم به مناسبت عید تقدیم شما عزیزان پاسخ جالب دانش آموز جنوب تهران به وزیر آموزش و پرورش - بطحایی: میاید بازی کنیم؟ + بچه‌ها: بله - بطحایی: اما می‌بازید +دانش‌آموز: ما که همه چیز رو باختیم اینم روش😂

#در_مسیر_بندگی.... 🌹امام مهدى (عليه  السلام) : إنّا يُحيطُ عِلمُنا بأنبائِكُم و لايعَزُبُ عَنّا شَى ءٌ مِن أخبارِكُم ؛ 🔷ما از همه خبرهاى شما آگاهيم و چيزى از خبرهاى شما از ما پنهان نيست.. 📚بحار الأنوار ، ج 53 ، ص 175 ای که در کوچه معشوقه ما می‌گذری بر حذر باش که سر می‌شکند دیوارش آن سفرکرده که صد قافله دل همره اوست هر کجا هست خدایا به سلامت دارش #حافظ #با_شخصیت_ها... 👇🍃🌹 https://eitaa.com/bashakhsiyatha

🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷 #تب_مژگان 23 گزارشاتی که عمار آورده بود را خوندم... گزارش آزمایشگاه... گزارش مخابرات... گزارش بنیاد شهید... نمیدونستم بخندم... گریه کنم... سینه بزنم... راه برم... بشینم... شور بگیرم... چیکار کنم؟ از یه طرف، این کلاف داشت پیچیده تر میشد... از یه طرف دیگه هم باید می افتادم دنبال نفیسه و آرمان و فرید... و حتی بابای مژگان... گفتم بابای مژگان... هرچی توی پرونده دنبال اسم و رسم بابای مژگان گشتم نبود... غیر عادی به نظر میومد... اصلا بذارید اینجوری بگم: چندتا چیز غیر عادی داشت اذیتم میکرد: اولیش اینکه چرا 800 صفحه؟! ... دومیش اینکه کی وقت کرده این 800 صفحه را بنویسه؟! ... سومیش اینکه چرا هیچ اسمی از بابای مژگان و آرمان نیست؟ ... چهارمیش اینکه چرا این مدت، کسی دنبال نفیسه نبوده و پیداش نکردن و مورد بازجویی قرار نگرفته؟! و چند تا چیز دیگه... اما وقتی دقت کردم، فهمیدم که جواب همه نه، اما اکثر این سوالات را میشه از خود اداره پیدا کرد... سریعا گوشی را برداشتم که دوباره به عمار بگم بیاد پیشم... اما ... این کار را نکردم... به بخش ثبت و ضبط تماس گرفتم و به نادر گفتم: پرونده ای به شماره 222 / الف / 22 / 1392 را واسم استعلام دفتری کن بین روندش چطوری بوده؟ نادر ده دقیقه بعد زنگ زد و گفت: «اصلا چنین شماره ای ثبت نشده!!! ... اگر لازمه تا فایلش را باز کنم و بهت کد رهگیری بدم تا راحت بتونی پرش کنی!» من که سرگیجه گرفتم با این جواب نادر، گفتم: «نه ... قربانت... اگر لازم شد چشم... بهت اطلاع میدم... یا حسین!» خدایاااااا ... پس این چیه که روبرومه؟! این 800 صفحه و فرم های نیمه ناقص و گره های کوری که وجود داره و... با خودم گفته بودم چرا همه چیز یه جور خاصیه؟ چرا هیچکی روش کار نکرده تا من برگردم؟! عمار ... ممکنه جواب همه این سوالات باید پیش عمار باشه... شاید هم نباشه... اما در هر حال، عمار تنها کسی هست که در جریان کامل این پرونده بوده و داره پا به پام پیش میاد... یه قلم و کاغذ برداشتم... دوباره همه چیز را مرور کردم... حس بدی داشتم... حس میکردم دارم فقط دور خودم میچرخم و کارها جوری که میخوام پیش نمیره... یه فکری به ذهنم رسید... چاره ای نداشتم... خدایا مجبور بودم ... مجبور بودم در اون لحظه این تصمیم را بگیرم... یه پازل سه قسمتی چیدم... دو قسمتش باید در بیمارستان روانی رقم میخورد... یه قسمتش هم توی اتاق بازجویی همین جا و به روش خودم... کاغذی که گزارش بچه های مخابرات بود را برداشتم و افتادم دنبال سر نخ... نفیسه پیام داده بود و نوشته بود: «یک یا دو؟» ... مژگان هم جوابش داده بود: «استیکر تعجب فعاله!!» ... این پیام خیلی از شب ها به روش های مختلف اتفاق افتاده بود... ساعتش هم حدودا بین ساعت 12 تا 2 و 2ونیم نصف شب بود... این، بی معنی نبود و القای مفهوم خاصی داشت... اون روز، مثل بچه خوب، سر ساعت 19 رفتم خونه... کلی هم خرید داشتیم که رفتم انجام دادم... خانمم که داشت تعجب میکرد گفت: خبری شده؟! جایی میخوای بری که این موقع اومدی خونه و خرید کردی و با بچه ها مهربونی و لابد دوسمون هم داری و...؟! خودم که از خودم خندم گرفته بود: گفتم نه... چه خبری... چون امشب دو سه ساعت ممکنه نباشم... به خاطر همین گفتم یه کم زودتر بیام پیشت ... خلاصه اون شب، به اندازه ای که جواب «تعجب» های خانم و بچه ها و «سوال» و جوابهای مختلف و «تیکه و طعنه» ها را دادم، از با هم بودن لذت نبردم... با اینکه به «آرامش» و «محبت» خونه بیشتر از اینها نیاز داشتم... مخصوصا وقتی ماموریت خاصی پیش میاد، به آرامش خونه بیشتر نیاز دارم... اما تا به زبون نیارم... بگذریم... حدود ساعت 11 شب شد... بچه ها داشتن میخوابیدن... از خونه زدم بیرون... رفتم به طرف بیمارستان روانی... رسیدم... دیوارهاش که بلند بود... دم در هم که سه چهارتا مامور بودن ... خیابون هم که خلوت نبود... توضیحش مفصله... اما با ماشین حمل زباله ها وارد بیمارستان شدم تا کسی متوجه حضور من نشه... اونم با هزار بدبختی... حالم داشت از بوی لباسم به هم میخورد... فکری به ذهنم رسید... لباس یکی از مریض ها را از روی بند آویز برداشتم و زود پوشیدم... وقتی توی آیینه نگاه کردم، دیدم خیلی هم بهم میاد !! ... پوشیدن لباس مریض، هم سبب میشد که بتونم راحت راه برم و هرجا خواستم قدم بزنم و هم کسی بهم گیر نمیداد... رفتم پشت پنجره اتاق مژگان... مثل ببری که داره از لا به لای بوته ها به طعمه اش نگاه میکنه، اوضاع و احوال را رصد میکردم... مژگان داشت آرایش میکرد... به همون سبک وحشی بازی که برای اولین بار دیده بودمش... ادامه دارد... https://eitaa.com/bashakhsiyatha https://sapp.ir/bashakhseyatha

🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷🔷 #تب_مژگان 24 آرایش کرد و دراز کشید... پشت کرده بود به پنجره... قیافه اش را نمیدیدم... چراغش روشن بود... حدودا دو ساعت طول کشید... پاشد چراغش را خاموش کرد و برگشت روی تختش... وقتی مدت زیادی به یک نقطه تاریک زل میزنید، چشم شما قادر به تشخیص سایه های احتمالی موجود در تاریکی که بر اثر حرکت اجسام آنجا تولید میشه، نخواهد بود... به خاطر همین مدام نگاهم را برمیداشتم و به مدت چند ثانیه به اطراف نگاه میکردم... مثل همون کاری که بچه های دیده بان انجام میدهند... اما ثانیه ها خیلی دیر میگذره برای کسی که زل زده باشه به یه آدمی که با خیال تخت گرفته خوابیده... بعضی وقت ها تکون میخورد اما معلوم نبود که کسی پیشش باشه... به پهنای یکی دو متر هم این طرف و آنطرف میچرخیدم و میرفتم تا زوایای خوبی از محیط داخل اتاق داشته باشم... نمیتونستم ریسک کنم و نزدیکتر بشم... نباید حوصله ام سر میرفت... باید اینقدر صبر میکردم تا بالاخره یه خبری بشه... اما هیچ خبری نشد... داشت کم کم اذان صبح میشد... چشمم داشت سیاهی میرفت... به چشمام التماس میکردم که نسوزه و بسته نشه و اذیتم نکنه... میخواستم بی خیال بشم و برم... اما احساسم میگفت بمون تا حداقل صبح بشه... لباس بیمارها هم که پوشیده بودم... مشکلی نبود... بالاخره کسی شک نمیکرد... توی همین فکرها بودم... حدودا پنج صبح بود... مدام سوره توحید زمزمه میکردم... که احساس کردم یه سایه ضعیف... گوشه اتاق داره تکون میخوره... بیشتر دقت کردم... چشمام داشت سیاهی میرفت... نمیتونستم دقیق ببینم... اما یه کم سایه سیاه تر شد و جلو اومد... تقریبا مطمئن شدم که یکی توی اتاقه... نمیدونستم وقتش هست یا نه؟ نمیدونستم باید برم به طرفش یا نه؟ ... دستگاه را چک کردم... هیچ پیامکی واسه مژگان نیومده بود... اما... یه تک زنگ خورده بود... مژگان هم یه تک زنگ جوابش داده بود... اما شماره ای که تک زده بود، شماره نفیسه نبود... شماره کمالی بود... این بشر همه جا هست... ینی چی؟! ... شماره اش اینجا چی میخواد؟!... نمیتونستم سایه را آنالیز کنم... تقریبی و چشمی حسابش کردم... وای خدا... هیکلش به کمالی نمیخورد... تا اینو فهمیدم حرکت کردم... مثل تیر سه شعبه ای که از کمان کشیده شده شلیک بشه... پاشدم با سرعت تمام، ساختمون را دور زدم... وارد سالن اصلی شدم... چون میترسم صدای پاهام و دویدنم جلب توجه کنه و ملت بیدار بشن... پاورچین پاورچین پاورچین... رسیدم دم در اتاق مژگان... نمیتونستم ریسک کنم و هول هولکی دست ببرم و دستگیره اتاقش را باز کنم... با خودم گفتم شاید قفل کرده باشن... اگر در را قفل کرده باشن... و من دستگیره را تکون بدم... دیگه همه چیز به هم میخوره... هم نباید اینجا و دم در میموندم... و هم نباید الکی برم داخل... فقط خیالم راحت بود که پنجره اتاق مژگان، نرده داره و نمیتونه از نرده رد بشه... اگر قرار باشه زنده یا مرده اش از این اتاق بیاد بیرون، باید از همین در بیاد بیرون... شما باشین چیکار میکردین؟! ... دست به دری میزدید که معلوم نبود باز باشه یا نه؟ ... یا صبر میکردین تا کارشون تموم بشه؟ یا چی؟ چیکار میکردین؟!! صدای خوچ و پچ میومد... سنجاق یا سوزن هم دم دستم نبود که با قفل ور برم تا باز بشه... هنوز هوا تاریک بود... حداکثر تا ساعت شش وقت داشتم که یه کاری کنم... چون ساعت شش صبح، شیفت ها اکتیو میشد ... بخش شلوغ میشد و دیگه هیچی ... ساعت شش که خوبه... تا حدود ساعت هفت صبح اونها نیومدند بیرون... دیگه عقلا باید کم کم تمومش میکردند... باید یه اتفاقی میفتاد... از در فاصله گرفتم... پشت یخچال وسط راهرو... خودم را مخفی کردم... تلاش کردم حالاتم را جوری بگیرم که پرستارهایی که عبور میکردند متوجه چیزی نشن و بهم شک نکنند... نقش دیوونه ها بازی نکرده بودم که کردم... ادامه دارد... https://eitaa.com/bashakhsiyatha https://sapp.ir/bashakhseyatha