یادداشت نسرین دارا روان شناس کاشانی برای اجرای تئاتر کمدی هتل پرماجرا. فکر میکنم اولین مواجه من با تئاتر شانزدهم آبان ماه، سال هزار و سیصد و هفتاد و هشت با تئاتر "مسافر کوچولو" به کارگردانی آقای آخوندنصیری در تالار فرهنگ بوده باشد. هنوز هم که به ویژه نامه ی آبی رنگ "صحنه" نگاه میکنم یاد "حافظ وقار" با آن لباس براق نقره ای می افتم و دختربچه ی نه ساله ای را میبینم که بعد از اجرا دوست داشت "مسافر کوچولو" را بیشتر بشناسد و برایش این پرسش ایجاد شده بود که مسافر کوچولو واقعا چه کسی است؟ این چند سطر یک یادآوری ساده از خاطرات کودکی من نیست! بلکه نشان دهنده ی قدرت بالای تفکر عینی کودک در سن هفت تا دوازده سالگی و میزان اثربخشی محتوایی مثل اجرای زنده بر او است. چندی است در کاشان تئاتر کمدی "هتل پرماجرا" روی صحنه رفته است. وقتی به تماشای آن نشستم برای تمام کودکان و نوجوانانی که این اثر را دیده بودند نگران شدم. هتل پرماجرا مملو بود از فحاشی هایی که با لهجه ی کاشانی گفته میشد و اتفاقا مخاطب را میخنداند. (غم انگیز است) شوخی با تابو های اجتماعی و حتی خانوادگی (مثل صدای گاز معده یا استفاده ی بی پروا از واژه های نامناسب) به کرات در کار دیده میشد. تا نیم ساعت اول اجرا فکر میکردم باید محدودیت سنی بالای شانزده برای تماشاگر در نظر گرفته میشد ، اما با چند دیالوگ مبنی بر استفاده از ایهام برای مسایل جنسی و صحبت درباره ی مطلقه بودن و عده و ... نظرم عوض شد و دیدم به راحتی این تاتر برای بالای هجده سال مناسب است. ولی در سانسی که من حضور داشتم حداقل صد کودک و نوجوان دیده میشد! حال سوالاتی دارم: ✅رسالت یک فعالیت هنری و فرهنگی (غیر از توجه به کشاندن مخاطب به سالن های تئاتر و درآمد زایی)چیست؟ ✅چرا نظارتی بر محتوای نامناسب این گونه فعالیت ها نیست؟ ✅چه کسی درباره ی آسیب هایی که امثال این تئاتر به کودکان و نوجوانانمان میزند مسئول است؟ و دو سوال آخر که هیچ جوابی برایش پیدا نمیکنم: خندیدن به چه قیمت؟ و پول درآوردن به چه قیمت؟ #نقد_ادبی #تئاتر_خانوادگی #هتل_پرماجرا #خبرگزاری_بسیج_اصفهان @Basijnews_isf