خواهش می کنم این متن رو تا آخر بخوانید و به خود بگویید که تا به حال، برای این امر مهم، کاری کرده اید؟ #تقصیرشماست....... در زمان دانش آموزی، معلمی داشتیم به نام آقای سیدعلی موسوی كه در آمریكا تحصیل كرده و تازه به وطن بازگشته بود و از همین روی، گاه و بیگاه، خاطرات و تجربه هایی از سالهای زندگی، در ایالت اوهایو نقل می كرد و این گفته ها، به اقتضای دوره نوجوانی، به دقت در ذهن ما ثبت و ضبط می شد. ایشان می گفت: “یك روز در دانشگاه، اعلام شد كه در ترم آینده، مشاور اقتصادی رییس جمهوری سابق آمریكا - گمان می كنم #ریچاردنیكسون - قرار است درسی را در این دانشگاه، ارائه كند و حضور آن شخصیت نامدار و مشهور، چنان اهمیتی داشت كه همه دانشجویان، برای شركت در كلاس او صف بستند و ثبت نام كردند و اولین بار بود كه من دیدم برای چیزی صف تشكیل شده است! به دلیل كثرت دانشجویان، كلاس ها در آمفی تئاتر برگزار می شد و استاد كه هر هفته با هواپیما از واشنگتن می آمد، دیگر فرصت آشنایی با یكایك دانشجویان را نداشت اما گاهی به طور اتفاقی و بر حسب مورد، نام و مشخصات برخی را می پرسید. در یكی از همان جلسات نخست، به من خیره شد و چون از چهره ام پیدا بود كه شرقی هستم، از نام و زادگاهم پرسید و بعد برای این كه معلومات خود را به رخ دانشجویان بكشد، قدری در باره شیعیان سخن گفت و البته در آن روزگار كه كمتر كسی با اسلام علوی آشنا بود، همین اندازه هم اهمیت داشت، ولی در سخن خود، قدری از علی علیه السلام، با لحن نامهربانانه و نادرستی یاد كرد! این موضوع، بر من گران آمد و برای آگاه كردن او، ترجمه انگلیسی #نهج_البلاغه را تهیه كردم و هفته های بعد، به منشی دفتر اساتید سپردم تا هدیه مرا او برساند. در جلسات بعد، دیگر فرصت گفت و گویی پیش نیامد و من هم تصور می كردم كه یا كتاب به دست او نرسیده و یا از كار من ناراحت شده و به همین دلیل، تقریبا موضوع را فراموش كردم. روزی از روزهای آخر ترم، در كافه دانشگاه، مشغول گفتگو با دوستانم بودم كه نام من، برای مراجعه به دفتر اساتید و ملاقات با همان شخصیت مهم و مشهور از بلندگو اعلام شد. با دلهره و نگرانی، به دفتر اساتید رفتم و هنگامی كه وارد اتاقش شدم، با دیدن ناراحتی و چهره درهم رفته اش بیشتر ترسیدم. با دیدن من، روزنامه ای كه در دست داشت به طرف من گرفت و گفت: "می بینی؟! نگاه كن!" وقتی به تیتر درشت روزنامه نگاه كردم، خبر و تصویر دردناك خودسوزی یك جوان را در وسط خیابان دیدم. او در حالی كه با عصبانیت، قدم می زد گفت: "می دانی علت درماندگی و بیچارگی این جوانان آمریكایی چیست؟" بعد به جریانات اجتماعی رایج و فعال آن روزها، مانند هیپی گری و موسیقی های اعتراضی و آسیب های اخلاقی اشاره كرد و سپس ادامه داد: "همه اینها به خاطر تقصیر و كوتاهی شماست!" من با اضطراب، سخن او را می شنیدم و با خود می گفتم: "خدایا ! چه چیزی در این كتاب دیده و خوانده كه چنین برافروخته و آشفته است؟" او سپس از نهج البلاغه یاد كرد و گفت: "از وقتی هدیه ی تو به دستم رسیده، در حال مطالعه آن هستم و مخصوصاً فرمان علی بن ابیطالب به مالك اشتر را كپی گرفته ام و هر روز می خوانم و عبارات آن را هنگام نوشیدن قهوه صبحانه، مرور می كنم تا جایی كه همسرم كنجكاو شده و می پرسد این چه چیزی است كه این قدر تو را به خود مشغول كرده است؟" بعد هم شگفتی و اعجاب خود را بیان كرد و گفت: "من معتقدم اگر امروز همه نخبگان سیاسی و حقوقدانان و مدیران جمع شوند تا نظامنامه ای برای اداره حكومت بنویسند، نمی توانند چنین منشوری را تدوین كنند كه قرنها پیش نگاشته شده است!" دوباره به روزنامه روی میز اشاره كرد و گفت: "می دانی درد امثال این جوان كه زندگی شان به نابودی می رسد چیست؟ آنها نهج البلاغه را نمی شناسند! آری! #تقصیرشماست كه علی را برای خود نگه داشته اید و پیام علی را به این جوانان نرسانده اید! دلیل آشوب و پریشانی در خیابانهای آمریكا، محرومیت این مردم، از پیام جهان ساز و انسان پرور نهج البلاغه است.” 🔻این داستان را در سن ۱۲ سالگی از معلم خود شنیدم، اما سالها بعد از آن، وقتی كه برای جشنواره “باران غدیر” در تهران، میزبان مرحوم پروفسور دهرمندرنات، نویسنده و شاعر برجسته هندی بودیم، چیزی گفت كه حاضران در جلسه را به گریه آورد و مرا به آن خاطره دوران نوجوانی برد. پیرمرد هندو، در حالی كه بغض كرده بود و قطرات اشك در چشمانش حلقه زده بود، از مظلومیت علی بن ابی طالب یاد كرد و با اشاره به مشكلات گوناگون اجتماعی در كشورهای مختلف جهان گفت: “شما در معرفی امام علی و نهج البلاغه موفق نبوده اید! باید پیام های امام علی را چون سیم كشیِ برق و لوله كشی آب به دسترس یكایك انسانها در كشورها و جوامع مختلف رساند!" 👈 #خبرهای_کم_ولی_خاص👇 http://sapp.ir/basiratezohor بصیرت ظهور &ایتا👇 eitaa.com/basiratezohor