وضو که گرفت نگاهی به من انداخت، کمی بر انگشتش جابه جایم کرد،دستی به من کشید و لبخند زد.
ایستاد، طره‌‌ی مویش را کنار زد و قامت بست.
دیوار با او نماز میخواند، زمین، آسمان، ستون‌های مسجد، نخل‌ها، همه و همه، من هم یکی از آن‌ها.
قنوت که گرفت؛ او دعا میکرد، ما آمین می‌گفتیم.
همیشه از دستان او آسمان را جور دیگری می‌دیدم. انگار که وقتی دستانش را به سمت آسمان دراز میکرد، آنقدر نزدیک بودم که میشد عالم را در نگینم جای دهم. مثلا در همین قنوت آخر در مکالمه‌ای خورشید به من گفت کاش من جای تو، نگین انگشتری‌اش بودم! داشتم ازین فخر به خود می‌بالیدم که به رکوع رفت، همه سر به پایین انداخته بودیم، ما که باشیم که وقتی او چشمانش را بسته و می‌گوید «سبحان ربی العظیم و بحمده» ما سر به زیر نیفکنیم؟
صدای گام‌های کسی که نزدیک شده بود بر من دلهره انداخت.
دیدم که دیگر سایه‌ی پرمهرش بر من نیفتاده و جایش را تصویر مردی پر کرده که باتعجب نگاهم میکند!
مرا از دست علی-علیه‌اسلام- که درآورد فریاد زدم بی تو چگونه عروج کنم؟ مرا به که میسپاری علی؟
سرش را بالا آورد و گفت «سمع الله لمن حمده، الله اکبر»
خدا می‌شنود... خدا بزرگ است.
خاتم بخشی علی-علیه‌اسلام- شان نزول آیه شد، شهره شد ولی چه شهره‌ای؟
«یعرفون نعمت‌الله ثم ینکرونها»
خاتم بخشی کرد ولی من دوست داشتم خاتمی باشم که بخشی از اوست... البته این‌را هم میدانستم لعل شدن در دستانش همین است...تو در دستان علی-علیه‌اسلام- نخواهی بود مگر اینکه مشکلی را بر طرف کنی.
t.me/vafadoran
