برای کسانی که زندگی رو سخت میگذرونن،
شاید مرگ همین جوونه زدنِ روحه به بیرون جسمکه نجاتش بده!!!
وبرای کسایی که زندگی یک سره کیف و حاله،
مرگ اون دیوار سخته که باقی لذت رو مسدود کنه:)!
نه اینطور نیست
قرنهاست بشر دیگه علاقه‌ای به جاودانگی نداره،
چون جاودانگی یا حتی عمر طولانی بی‌انتها، همه هدفها رو اونقدر دور میکنه که ما
برای تحققشون هیچ تلاشی نمیکنیم!!
...
مثلا میگیم خب چه دلیلی داره امسال کنکور قبول شم؟
من که نمیمیرم حالا چند سال دیگه میرم دانشگاه!!!
یا اینکه چه ضرروتی داره ازدواج‌کنم یا خونه بخرم؟
خب اگه جاودان باشیم تا ابد وقت هست دیگه!!!
پس مرض ما این نیست که اصلا نخوایم بمیریم!!!
ما میخوایم خروج از این دنیا و رفتن به اون طرف برامون راحت باشه..
گرچه لایق «فُزتُ» گفتن نیستیم
ولی حداقل کمتر درد بکشیم،
راحت بمیریم
و خیالمون ازون طرفی که علممون ازش محدوده راحت باشه!!!
هایدگر در کتاب «هستی‌زمان» مینویسه:
میگویند مرگ به یقین فرامیرسد؛
اما عجالتا نه هنوز!!!
مرگ به‌وقت دیگری موکول میشود؛
احاله میشود!
و اینکار با استمداد از عقیده عمومی صورت میگیرد!!!
ما هرروز داریم یاد مرگ رو معوق میکنیم و اون رو مال همسایه میدونیم.
با اینکه ایمان داریم خودمون رو یک روز در آغوش خواهد گرفت،
میندازیمش پشت غفلتهای روزانه!
...
ما،همه،مثل هم، عادت کردیم به این که
کسالت اوری یاد مرگ رو لابه‌لای روزمرگی محو کنیم!
حل کنیم!
عقب بندازیم!!!
از شیخ انصاری پرسیدند:
چگونه میشود
یک ساعت فکر‌کردن
برتر از هفتاد سال عبادت باشد؟
+فرمودند
فکری مانند
فکر جناب #حــُر
در روز عاشورا :)))))
#کی‌شودحُرشوم‌وتوبه‌مردانه‌کنم؟
