داستانک:چادرخاکی 🔅با صدای خنده سر از روی برگه‌ها بلند کردم. چهره زیبایی داشت. چشم‌هایی درشت، با مژه‌هایی برگشته و ریمل کشیده، ابروهایی خوش‌فرم، گونه‌هایی سرخ و ... انگار ساعت‌ها برای آرایشش وقت گذاشته بود. تا نگاهم به او افتاد، مقنعه‌اش را کمی جلو کشید. 🔅 کارت دانشجویی‌اش را روی میز گذاشت و پرسید: «ببخشید خانوم! همین‌جا برای اردوی راهیان نور ثبت‌نام می کنن؟» ابرو بالا بردم و متعجب پرسیدم: «شما هم می خواهین بیایین؟» 🔅چشم‌های میشی‌اش گشاد شد. - آره، چطور مگه؟ شانه‌ای بالا انداختم و جواب دادم: «هیچی ... همینطوری ...» - یه بار هم می خوام به جای رفتنِ به کیش و ترکیه، ببینم اونجا چی داره که دوستام این‌قدر تغییر کردن؟ چند نفری که توی صف ثبت‌نام ایستاده بودند، در گوش هم پچ‌پچ کردند! 🔅پلاک‌هایی که گوشه و کنارِ سیم‌های خاردار آویزان بودند، در باد گرمی که می‌وزید تکان خوردند. مسئول کاروان به آن‌سوی خاکریز اشاره کرد: «جوون های تشنه‌لب زیادی اینجا برای حفظ ناموس پرپر شدن ...» بعد هم شروع کرد به خواندن روضة عطش؛ از حضرت علی‌اصغر خواند و از گلوی بریده سیدالشهدا (علیه‌السلام) و چادرِ خاکیِ حضرت زینب (سلام‌الله علیها) ... نگاهش کردم. 🔅 نشسته بود روی زمین. دیگر از آن چهره آرایش‌کرده خبری نبود ... چادر خاکی‌اش را روی گونه‌های آفتاب‌سوخته‌اش کشید؛ سر بر خاك گذاشت و های های اشک ریخت ... 🔺️نویسنده: مریم عرفانیان #behdokht.ir #behdokht_ir #به_دخت #بهدخت #به_دخت_داستانک #مریم_عرفانیان #راهیان_نور #حجاب_و_عفاف #آرایش #تغییر_و_تحول #شهدا #صف_ثبت_نام #لب_تشنه #ناموس #آفتاب_سوختگی #کارت_دانشجویی