ما دست از سفر کشیده بودیم، مثل آدمهایی که یکروز خسته میشوند از کوچ و دلِشان میخواهد یکجا بمانند، ما آمده بودیم بمانیم، از آن ماندن‌های نرفتنی که قرار است هرگز خاطرات خوشش از خیالمان نرود، از آن ماندن‌هایی که صندلی‌ات گرم میشود و پایت خواب میرود و دلَت میلرزد از خوشی... ما ماندنی بودیم، اگر جایمان را خالی نگه میداشتند و صندلیمان را به آدم خسته‌ای که تمام جاده را پیاده آمده، تعارف نمیکردند، اگر پشت رفتنمان " اگه تو از پیشم بری شمعدونیا دق میکنن" میخواندند و مثل فیلم هندی‌ها میدویدند پشت سرمان و زمین میخوردند برایمان از غم... مگر آدم چقدر میتواند برود؟ چقدر میتواند تنها بماند و هیچکس نباشد بگوید "خوبان فراوان دیده‌ام اما تو چیز دیگری "؟ چقدر میتواند بگذرد از آنهایی که دوستَش دارند و توی دلش چیزی تکان نخورد؟ قرار نیست که تا همیشه مسافر باشیم، قرار نیست که تا همیشه مثل کبوترهای مهاجر پرواز کنیم و به آب و هوای هیچ دلی وابسته نمانیم... همه‌یمان یکجایی، دست از پرواز میکشیم، به قصد ماندن، به قصد دوست داشتن! همه‌ی ما، بلاخره ماندنی میشویم اگر جایمان خالی مانده باشد... #نازنین_عابدین_پور @beheshtezendegii 🌿...........😇.........🌿