🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_چهل_و_نهم #بخش_چهارم چشمان فرزانہ برق میزنند،برقے از جنس تحسین زنانہ! مهدے سریع میگوید:بہ بہ عروس خانم! تنم یخ میزند،از نگاہ هاے مهدے معذبم. آب دهانم را با شدت فرو میدهم و با صدایے گرفتہ میگویم:سلام! مهدے و فرزانہ جواب سلامم را میدهند،فرزانہ جدے میگوید:آیہ جون چرا اونجا وایسادے؟! بیا پیش ما دیگہ. بہ زحمت خودم را بہ پایین پلہ ها میرسانم و نزدیڪ جمع میشوم. مهدے و فرزانہ روے مبل سہ نفرہ اے ڪہ دور تا دورش بادڪنڪ ها را چیدیم نشستہ اند،مقابلشان ڪیڪ ڪوچڪے بہ شڪل قلب روے میز خودنمایے میڪند‌. پاڪت هدیہ من و پاڪ نامہ اے ڪنار ڪیڪ بہ چشم میخورند،همتا و یڪتا ڪنار هم روے مبل دونفرہ نشستہ اند. هادے هم روے مبل تڪ نفرہ اے جا نشستہ و سرش را تا آخرین حد ممڪن پایین انداختہ. پاهایش را عصبے تڪان میدهد و لبش را مے گزد! احساس میڪنم ڪم ماندہ پَس بیوفتم! لبخند ڪم جانے مهمان لبانم میڪنم و بہ سمت فرزانہ و مهدے میروم. همانطور ڪہ با فرزانہ روبوسے میڪنم میگویم:تبریڪ میگم،الهے صد سال دیگہ ڪنار هم سلامت و خوشبخت زندگے ڪنید. فرزانہ مهربان میگوید:ممنون عزیزم! نوبت بہ مهدے میرسد،دستش را مقابلم دراز میڪند. بہ چشمانش خیرہ میشوم؛تنها صمیمت و مهربانے در چشمانش موج میزند. دستش را آرام‌ میفشارم:عمو بهتون تبریڪ.... اجازہ نمیدهد حرفم را ڪامل ڪنم،بوسہ ے ڪوتاهے روے پیشانے ام مے نشاند و میگوید:بابا! منو مثل پدرت بدون! نفس عمیقے میڪشم و لبخند تصنعے اے نثارش میڪنم. روے مبل تڪ نفرہ اے دور از هادے مے نشینم،انگشتانم را در هم قفل میڪنم و سرم را پایین مے اندازم. همتا و یڪتا شعر میخوانند و دست میزنند،مهدے میگوید:هادے! هادے همانطور ڪہ زمین را نگاہ میڪند میگوید:بلہ؟! ریتم‌ نفس ڪشیدن هایش عصبیست! مهدے میخندد:نمیخواے دل از پارڪِتا بڪنے؟ هادے دستہ ے مبل را میفشارد و از جایش بلند میشود. روے مبل تڪ نفرہ اے دور از هادے مے نشینم،انگشتانم را در هم قفل میڪنم و سرم را پایین مے اندازم. همتا و یڪتا شعر میخوانند و دست میزنند،مهدے میگوید:هادے! هادے همانطور ڪہ زمین را نگاہ میڪند میگوید:بلہ؟! ریتم‌ نفس ڪشیدن هایش عصبیست! مهدے میخندد:نمیخواے دل از پارڪِتا بڪنے؟ هادے دستہ ے مبل را میفشارد و از جایش بلند میشود. صدایش ڪمے مے لرزد:ببخشید....یڪم از ڪاراے شرڪت موندہ باید انجامشون بدم! با گفتن این جملہ سریع بہ سمت پلہ ها میرود،مهدے و فرزانہ متعجب نگاهش میڪنند. از روے مبل بلند میشوم و معذب میگویم:بخاطرہ منہ! میرم لباسمو عوض ڪنم. چند قدم از جمع دور میشوم ڪہ مهدے دلخور صدایم میزند:آیہ! بہ سمتش برمیگردم،اخم میڪند:بس ڪنید این مسخرہ بازیا رو! انگار هفت پشت بہ هم غریبہ اید. آرام میگویم:با این وضعِ من نمیاد پایین! سپس با عجلہ از پلہ ها بالا میروم،نزدیڪ در اتاق همتا و یڪتا ڪہ میرسم ڪسے از پشت دستم را مے ڪشد! میخواهم جیغ بزنم ڪہ دست دیگرش را روے دهانم میگذارد! با چشم هاے گشادہ شدہ نگاهش میڪنم،هادے با اخم بہ چشمانم زل زدہ! تقلا میڪنم دستش را بردارد ڪہ محڪم تر دستش را دهانم مے فشارد. شب چشمانش طوفانیست! سیاهے ترسناڪ چشمانش گرہ میخورد با نگاہ ترسانم. دندان هایش را روے میفشارد،آرام ولے محڪم اخطار میدهد:نخواہ وارد خط قرمزاے من بشے و همہ چیو بہ هم بریزے! تفهیم شد....؟! وَ از نگاهت چہ بگویم؟ ڪہ چہ با جانم ڪرد.... ✍🏻نویسندہ لیلے سلطانی ❣زندگے با خاطراتت اتفاقے سادہ نیست! رفتنت یعنے مصیبت،زجر یعنے باورش💔

‍ •○● @AYEH_HAYEH_JONON ●○• 🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_هفتادم #بخش_چهارم جدے میگوید:میگم ڪجا رفتے؟! از ساختمون دیدم داشتے میرفتے سمت خیابون. چیزے نمیگویم،چند لحظہ ڪہ میگذرد میگوید:فعلا! سپس قطع میڪند! گیج بہ صفحہ ے موبایلم نگاہ میڪنم و با حرص روے نیمڪت میگذارمش. بے هدف بہ رو بہ رویم خیرہ میشوم،چند دقیقہ ڪہ میگذرد احساس میڪنم ڪسے روے نیمڪت نشستہ. سر ڪہ برمیگردانم شهاب را مے بینم ڪہ با فاصلہ ڪنارم نشستہ و بہ رو بہ رو خیرہ شدہ. بدون اینڪہ چشم از درختان بگیرد مے پرسد:چرا زنگ زدے؟! گیج نگاهش میڪنم:تو از ڪجا پیدات شد؟! نیم رخش را بہ سمتم برمیگرداند و با سر بہ ڪودڪانے ڪہ بازے میڪنند اشارہ میڪند:از صداے اینا! از روے نیمڪت بلند میشوم،میخواهم اولین قدم را بردارم ڪہ میگوید:شڪ ڪردے! بہ پدرت شڪ ڪردے! اگہ ازش مطمئن بودے ذهنتو مشغول نمیڪرد،بہ منم زنگ نمیزدے! سریع بہ سمتش برمیگردم و انگشت اشارہ ام را بہ سمتش میگیرم:زنگ زدم بگم ڪہ دیگہ دور و بر من پیدات نشہ! بہ بابامم همہ چیزو میگم. اولم میگم ڪہ ضبط صوتتو از مغازہ بندازہ بیرون. پوزخند آشڪارے ڪنج لبش نشستہ،چشمانش را تنگ میڪند و با شیطنت اجزاے صورتم را مے ڪاود:مادرت چے؟! اون حق ندارہ بدونہ با ڪے دارہ زندگے میڪنہ؟! محڪم میگویم:از خانوادہ م دور باش! آرامش مونو بہ هم نزن. ابروهایش را بالا میدهد:چرا آرامشتون باید با دروغاے من بہ هم بخورہ؟! ڪلمات "دروغاے من" را غلیظ میگوید،درماندہ نگاهش میڪنم. ناگهان بلند میشود و مقابلم مے ایستد:مے دونے تو این دنیا هیچ چیزے اتفاقے نیست! فڪر ڪردے اتفاقے پیداتون ڪردم و اون ساختمون رو بہ روے خونہ تون دارہ ساختہ میشہ؟! نہ خانم ڪوچولو! من از قصد اینجا رو انتخاب ڪردم و پیشنهاد دادم! با حالت خاصے بہ چشمانم زل میزند:اینو همیشہ یادت بمونہ! هیچ چیز توے این دنیا اتفاقے پیش نمیاد! چیزایے ڪہ پیش میادو پاے تقدیر و اتفاق نذار! ابروهایم را درهم میڪشم:حرفات بوے تهدید میدہ! باز از آن لبخندهاے عجیبش میزند و بدون حرف از ڪنارم عبور میڪند. مضطرب بہ راہ رفتنش نگاہ میڪنم،محڪم و استوار قدم برمیدارد. انگار ڪوهے از آرامش و در عین حال طوفان است،مردے ڪہ غیرتش بَد زخمے شدہ... بے اختیار مے پرسم:اسم مادرت چیہ؟! مے ایستد،چند لحظہ مڪث میڪند و بدون اینڪہ سر برگرداند مے گوید:شیرین! نامش ڪامم را تلخ میڪند... ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 🍀ﭘﺮ ﻧﻘﺶ ﺗﺮ از ﻓﺮﺵ ﺩِﻟﻢ ﺑﺎﻓﺘﻪ ﺍﯼ ﻧﯿﺴﺖ ﺍﺯ ﺑَﺲ ﮐﻪ ﮔﺮﻩ ﺯﺩ ﺑﻪ ﮔﺮﻩ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ...🍀  #محمدعلے_بهمنے

‍ ‍ •○● @AYEH_HAYEH_JONON ●○• 🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_هفتاد_و_دوم #بخش_چهارم در را ڪہ باز میڪنم مے پرسد:راستے از وضعیت تاهلتون نگفتید! نفسم چند لحظہ در سینہ حبس میشود،من الان بایستے زنے متاهل بودم...اگر هادے بود... اجازہ ے بیشتر فڪر ڪردن و چیدن اگرها را بہ خودم نمے دهم،بہ زور لب میزنم:مجرد! سپس از اتاق خارج میشوم و نفس عمیقے میڪشم،همین ڪہ خارج میشوم مطهرہ از روے صندلے بلند میشود و مضطرب مے پرسد:چے شد؟ لبخند میزنم:فڪر نڪنم شانسے داشتہ باشم! پڪر نگاهم میڪند،بعد از ڪمے صحبت و شرح ماجراے گفتگویم با ساجدے از مطهرہ خداحافظے میڪنم و سریع از ساختمان خارج میشوم. بے خبر و بے خیال از بازے سرنوشت بہ سمت خانہ راہ مے افتم. گویے سورہ ے ششم نازل شدہ،سورہ ے آرامش! ❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️ از خاطرات شش سال پیش دل میڪنم و قبل از اینڪہ ڪسے وارد حیاط بشود از ڪنار در بلند میشوم. همانطور ڪہ بہ سمت خانہ قدم برمیدارم صدایِ خندان و پر انرژے اش از خاطرات در گوشم مے پیچد: _چرا اینطورے مے خندے؟! _چطورے؟! _یہ جورے ڪہ انگار فقط تو بلدے بخندے! بغض گلویم را مے فشارد،چطور دلش آمد از خندہ هایم بگذرد؟! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 💙بہ انتظار فصلِ تو تمام فصل ها گذشت...💙