☷**«8تکنیک سرعت»** ⏪ ویژه اساتید #لوازم_التحریر_نویسندگی #یادداشت_بیست_دوم نوآموزان نسل تکنولوژی، شش ماه بدنیا آمده اند! و از فرط کم حوصلگی به دستگاه ها متوسل می شوند. دوره های سه ساله، یک ساله، مقدماتی، پیشرفته، فوق پیشرفته با اردو، استخر، بازی پینت بال، دیگر توان نشاندن علاقمندان به نویسندگی را پای میز و نیمکت ندارند.**برای سرعت بخشیدن به یادگیری و آموزش سریع، فرا تکنیک لازم است. 1. ساده سازی شیوه نویسندگی را در زیر سنگ آسیاب بچرخانید تا خروار نوشته ها به کتاب،ت کتاب به مقاله، مقاله به یادداشت، یادداشت به نکات، نکات به پاراگراف، پاراگراف به جمله، جمله به کلمه و کلمه به حرف برسد و آن را لقمه کنید و در دهان طفل گریزپای نویسندگی بگذارید. 2.عطش آفرینی نیازی نیست که مثنوی هفتاد مَن را با چوب و ترکه به دانشجوی نویسندگی بفهمانید. دست شاگرد را بگیرد و در میان غزل های حافظ کمی از شرابِ عطش و تشنگی در کام او بریزید تا مست شود، وقتی تشنه شد، فریاد آب آب او بلند خواهد شد و سراسیمه از زیر لحاف تنبلی بر می خیزد و قلم را خام خام قورت خواهد داد. 3. ناز و نیاز نویسندگی مجنون می خواهد نه یک نویسندهِ پر کار! استاد اگر شاگرد را در کوچه پس کوچه هایِ آموزش بدواند و طعم عاشقی را به او نچشاند، شاگرد کوتاه قد، خواهد ماند و رشد نخواهد کرد. کلمات را بتراشید، جملات را آذین بندی کنید، صفحات را مینیاتوری کنید، عاشق نویسندگی بسازید، عاشق قلم، عاشق کاغذ، عاشق نوشتن، عاشق آفریدن کلمات.نویسنده عاشق از سمرقند تا آفریقا را چشم برهم زدنی روی کاغذ خواهد نشاند. 4.تَشَر اخم و تخم، در هیچ مکتب نویسندگی جایی ندارد ولی تَشَر همان غسل تعمید برای راهیابی به آیین نویسندگی است. مهربانی؛ یک روی سکه است که قلم نویسنده را لوس و نازنازی می سازد. نهیب استاد در میانه خطوط می تواند سرعت فزاینده ای به مهارت آموزیِ شاگرد ببخشد. **5.نماز شب نماز شب در سیر وسلوک مومنانه یک عبادت پر ثواب و ملامت آور نیست بلکه یک تکنیک مقاوم سازیِ روحی و جسمی است. شاگرد را به نماز شب نویسندگی، رهنمون سازید. نوشتن در نیمه های شب تمام اتمسفر کلمات را بارور می سازد و توان حیات بخشی به جملات خواهد بخشید .سوار شدن بر بال ماه و تاریکی شب، به قلم سرعت فزاینده ای می بخشد و افکار را تا هفت آسمان به معراج می برد. 6. مارکوپولو قلم، دل نویسنده است که هر آنچه دیده بیند، دل یاد خواهد کرد. دست شاگردان خود را بگیرید و از کنج اتاق نمور و تاریک برخیزید و سفر ببرید. خامی قلمِ نو آموزان را با دیدنی ها به پختگی برسانید. چشم آنان را تیز بین کنیدو قدری خاویار سفر در آن بگنجاندید تا آدم ها را بنگرند، سرگذشت ها را ببینند، احوال مردم را لمس کنند، لب ساحل پایی به آب بزنند، با هیزم های فرسوده آتشی جان سوز مهیا کنند، کوری را دست یاری برسانند، سر قبر جوان ناکامی فاتحه ای بخوانند،مارکوپولو شوند و خواهید دید که نویسندگی را به طرفه العینی حاضر می کنند. 7. باز ستاندن قلم اگر کنفوسیوس گفته است؛ نویسندگی همان قلم به دست گرفتن و نوشتن است؛ یک غلط مشهور را تکرار کرده است. هنر استاد، گذاشتن قلم به دست نوآموز نیست؛ هنر بازستاندن قلم از دست هنرجو و آموختن نویسندگی بدون قلم است، با دست، با پا، با قلبف با چشم، با گوش، با فکر ، در اتوبوس، در مترو، در زمین، در هوا، میان رختخواب، سر سفره غذا تا هر جا هست بنویسد با هر چه می تواند. این هنر باز ستاندن قلم، پیله شاگرد را به پروانه تبدیل می کند. 8.شکافتن قلب قلب هنر آموز را از سینه درآورید و آن را با تیزی قلم بشکافید و دست توسل به درگاه الهی را در شریان های قلب او جاری سازید تا هم پای مهارت های نویسندگی، اشک ریختن، سجاده نشستن، توسل کردن، قرآن خواندن را بیاموزد.تا عنایت خدا و اولیای الهی بر جانِ قلم شاگرد بنشیند ✍️سید جواد محمدزاده (عضو هیئت تحریریه بهتر بنویسیم) #یادداشت_آموزشی #نویسندگی 💠 بیایید #بهتر_بنویسیم: 🆔 @behtarbenevisim