قسمت پنجم احتجاب از حقیقت روح خلقت روحی انسان موجب شناخت و شهود خداوند می شود و این فطرت الهی انسان است. کسی روح خود را درک کرده است که ایجاد الهی نسبت به خود را درک کند، یعنی وجود خود را رو به خدا، منتسب به او برپا و قائم به او بیابد. امّا مادر وضعیت فعلی خود، وجود خود را منتسب به بدن و جهات طبیعی درک می کنیم . زیرا انسان پس از نفخ روح، در مرحله ی هفتم خلقت خود، یک نازله ی دیگر هم می یابد که در ادامه در خصوص آن توضیح داده خواهد شد. ما در مرحله ی هفتم خلقت خود، بدون مجاهده و انقطاع از عالم طبیعت، قادر به ادراک روح خویش نیستیم و وجود خود را منتسب و وابسته به بدن خویش می بینیم؛ نه رو به خدا و برپا به وجود خداوند سبحان. بنابراین اگر وجود خود را منتسب به جهات خلقی خود بیابیم، روح خویش را درک نکرده ایم. کودک در آغاز تولد، تماماً رو به خدا، شاهد او و روگردان از عالم طبیعت است. از این رو در ابتدای تولد، بر دست و پای خود کنترل ندارد و نمی تواند به هر نحوی که خواست آنها را حرکت دهد؛ قادر به نگه داشتن اشیاء با انگشتان خود نیست و... زیرا کودک در عالم روحی است و کم کم و به تدریج رو به طبیعت می کند و امکان تصرف و انجام افعال در این عالم را می یابد. این رو به طبیعت کردن، مساوی است با پشت کردن به روح و محجوب شدن از آن #معرفت_فطری ! روح آن حقیقتی بود که کودک، قبل از توجه به طبیعت، آن را درک می کرد؛ حقیقتی رو به خدا که حق تعالی ، رسول الله (صلی الله علیه واله) و اهل بیت (علیه السلام) را مشاهده می کرد و از آنها درخواست می نمود و این درخواست به صورت گریه در او ظاهر می شد. 🌴گوهر معرفت 🌴