🔴 #زندگینامۀ مرحوم حضرت استاد اسدالله داستانی بِنیسی ـ رضوان الله تعالی علیه. ـ به #قلم_ایشان، قسمت ۱۳۹: 🔸... پهلوان‌‏صفدر گفت: «آخر چگونه اين‌همه گذشته [و بدی‌های کدخدا] را می‌‏توان جبران كرد؟ كدخدا هزار سال هم عمر بكند و بر مردم، خوبى نمايد، باز هم نمی‌‏تواند گذشتۀ خود را جبران كند.» 🔸در اين هنگام، صداى «ياالله» باباحسن از دِهليز [= راهرو] خانه به گوشمان رسيد. پدرم به من گفت: «پا شو شيرخدا!؛ بابا آمد.» و خودش هم به احترام پدرش سرپا ايستاد و در را باز كرد. باباحسن در حال نيمه‌‏اخم، وارد اتاق شد و سلام كرد. همه به احترامش بلند شدند؛ حتّى حاج‌‏آخوندآقا. 🔸باباحسن با اشارۀ حاج‌‏آخوندآقا در قسمت بالاى اتاق نشست و چيزى نمی‌‏گفت؛ فقط صحنه را تماشا می‌‏كرد. 🔸حاج‌‏آخوندآقا دنبال مطلب را گرفت و فرمود: «به نظر من به‌‏تر است همين روز يک‌‏شنبه كه قرار است برنامۀ كشتی‌‏گرفتن شيرخدا با نادر انجام بگيرد و خيلی‌‏ها هم از روستاهاى اطراف به اين‌‏جا می‌‏آيند [و] مسلّماً همۀ اهل دِهِمان هم كه خواهند آمد، همان‌‏جا پشيمان‌‏شدن كدخدا را به مردم اعلام كنيم و كدخدا از همۀ مردم، يكجا عذرخواهى كند. ان‌‏شاءالله كه همه، او را می‌‏بخشند و اگر لازم شد، براى آرام‌‏كردن مردم، من هم كمى سخنرانى می‌‏كنم و برايشان از گذشت و عفو و بخشش صحبت می‌‏كنم؛ بعد ببينيم چه خواهد شد.» 🔸همگى اين رأى حاج‌‏آخوندآقا را پسنديدند و باباعلى گفت: «من نگفتم حاج‌‏آخوندآقا قضيّه را زود حل می‌‏كند؟» 🔸باباحسن كه از جريان، بی‌‏اطّلاع بود، رو به حاج‌‏آخوندآقا كرد [و] گفت: «من از اين گفته‌‏ها سر درنمی‌‏آورم. جريان چیست؟» باباعلى با شوخى گفت: «بعدها متوجّه خواهى شد؛ زياد عجله نكن.»؛ باز با شوخى گفت: «باباحسن! همۀ اين كارها به صلاح ما و اهل دِهِ ما است.» 🔸آن زمان، زن حاج‌‏آخوندآقا تَقّه‌‏اى به در زد كه چاى آورده. من با اشارۀ حاج‌‏آخوندآقا چای‌‏ها را از آبا گرفتم و جلو هر يک [از حاضران]، يک استكان چاى گذاشتم. حاج‌‏آخوندآقا تعارف خوردن چاى را به مهمان‌‏ها كرد. 🔸موقع خوردن چاى، پدرم گفت: «حاج‌‏آخوندآقا هر چه بگويد، آن، صلاح ما است. من هم مصلحت را در همين می‌‏بينم كه جشن روز يک‌‏شنبه را مفصّل‌‏تر بگيريم و همۀ اهل دِه را دعوت كنيم و در آن‌‏جا كدخدا از همۀ مردم، يكجا رضايت بطلبد. ان‌‏شاءالله كه همه، رضايت می‌‏دهند و حاج‌‏آخوندآقا هم لطف كرده، در این‌‏باره، يک سخنرانى می‌‏كنند؛ كار، تمام می‌‏شود.» همگى اين رأى را پسنديدند. كدخدا هم آهى كَشيد و گفت: «به اميد خدا.» 🔸بعد از خوردن چاى، كمى صحبت‌‏هاى ديگرى هم شد و سپس دسته‌‏جمعى بلند شده و از حاج‌‏آخوندآقا خداحافظى كرده و از خانۀ او بيرون آمديم و هر كسى دنبال كار خود رفت. 🔸پهلوان‌‏صفدر موقع خداحافظى، از مَحبّت، دست مرا آنچنان فشار داد كه آن‌‏قدر نمانده بود از سر انگشتانم خون بريزد [و] تبسّم‌‏كنان گفت: «ببينم شيرخدا! يک‌‏شنبه در كشتى چه خواهى كرد. من همۀ اميدم، به بردن تو است.» ... 📖 شیرخدای آذربایجان، ص ۱۷۴ ـ ۱۷۶. @benisiha_ir

🔴 #پرسش‌‌_اندیشه‌‌‌برانگیز یک پرسش مرحوم حضرت استاد اسدالله داستانی بِنیسی ـ رضوان الله تعالی علیه. ـ در کتاب «یکصد سؤال» از خوانندگان برای برانگیختن اندیشۀ آنان: ❓آن چيست كه در سه وقت، كمياب شود گر آب‌تنى كند، تَنَش آب شود گر گرم شود، گريه كند تا ميرد ور سرد شود، زندگى از سر گيرد؟ @benisiha_ir

🔴 #ابیات_مهدوی 🍀 به یاد امام زمان مهرْبانمان ـ عجّل الله تعالی فرجه الشّریف. ـ زَمزَمه کنیم: اللّهمّ! کن لولیّک الحجّة بن الحسن... . 💠 مرحوم حضرت استاد اسدالله داستانی بِنیسی ـ رضوان الله تعالی علیه. ـ خطاب به آن حضرت: 🔶 بیا، که نور خدایی فُتاده در دل من 🔶 به هر کجا نِگَرم، اَختَر تو را بینم (فتاده: افتاده. نگرم: نگاه کنم. اختر: ستاره. اختر تو: وجود تو را که مانند ستاره، درخشان است.) 📖 امید آینده، ص ۱۸۸. 💻 مشاهدۀ ابیات مهدوی دیگری از ایشان: http://benisiha.ir/353/ #امام_زمان (علیه السّلام)، #آرزوی_تشرف @benisiha_ir

🔴 #زندگینامۀ مرحوم حضرت استاد اسدالله داستانی بِنیسی ـ رضوان الله تعالی علیه. ـ به #قلم_ایشان، قسمت ۱۴۰: 🔸... من، پدرم و باباعلى [و] باباحسن، وقتى به خانه رَسيديم، مادرم هم از خانۀ بابا[علی] آمده بود. جزئيّات گفتگوهاى خانۀ حاج‌‏آخوندآقا را پرسيد. پدرم اجمالاً آن‌‏ها را نقل كرد و بعد، شوخی‌‏كنان به مادرم گفت: «تا بتوانى، غِذاهاى خوب و مقوّى، براى شيرخدا بپز تا او براى كشتی‌‏گرفتن، قوى باشد.» مادرم گفت: «چَشم. شيرخدا نور چشمان من است. ان‌‏شاءالله او در هر كارى بَرنده خواهد شد.» 🔸باباحسن با پدرم به كارخانه[ی سفالی‌سازی‌شان] رفتند و مادرم به من گفت: «يدالله [در] خانۀ باباعلى مانده. آن‌‏جا خوابيده بود؛ نخواستم بيدارش كنم. برو؛ ببين اگر از خواب بيدار شده، او را بياور.» من به طرف خانۀ باباعلى راه افتادم، كمى از خانه دور شده بودم، ديدم خاله‌‏سارا دست يدالله را گرفته و می‌‏آيد. وقتى مرا ديد، پرسيد: «كجا شيرخدا!؟» گفتم: می‌‏آمدم يدالله را بياورم. گفت: «من آوردم؛ برگرد؛ برويم خانه؛ كه پسران كدخدا در كوچۀ بالا ايستاده‌‏اند.» گفتم: «خاله! ديگر نگران نباشيد؛ كدخدا قول داده جلو پسران و نوكرانش را بگيرد و آن‌‏ها به من و ديگران اذيّت نكنند.» خاله گفت: «خدا كند كه چنين باشد.» من با خاله‌‏سارا و يدالله، به سوى خانه‌‏مان برگشتيم. 🔸مادرم از ديدن ما خوشحال شد و خاله‌‏سارا به مادرم گفت: «من بايد زود برگردم؛ كه نه‌‏نه كارم دارد.» مادرم گفت: «عيب ندارد. برو خانه؛ به كارهاى نه‌‏نه‌‏فاطمه كمک كن؛ او براى ناهاردرست‌‏كردنِ روز يک‌‏شنبه، خيلى كار دارد. بايد همه‌‏مان بياييم و كمكش كنيم.» ديگر غروب نزديک شده بود. خاله‌‏سارا برگشت و به خانه‌‏شان رفت. 🔸من هم كمى با يدالله در حياط، تاب‌‏بازى كرديم؛ چون پدرم چند روز پيش، از درخت توت حياط خانه‌‏مان، يک طناب بزرگ براى تاب‌‏بازى ما بسته بود كه بازى كنيم. ... 📖 شیرخدای آذربایجان، ص ۱۷۶ و ۱۷۷. @benisiha_ir

🔴 #حرفهای_طلایی 💠 مرحوم حضرت استاد اسدالله داستانی بِنیسی ـ رضوان الله تعالی علیه. ـ در کتاب «حرف‌های طِلایی» (پندنامۀ ایشان به دخترشان): 🌷#دخترم! پُرچانه نباش. (پرچانه: پُرگو، وِرّاج، کسی که زیاد حرف می‌زند.) 💻 مشاهدۀ مطالب دیگر این کتاب: http://benisiha.ir/149/ #سخن‌گفتن @benisiha_ir

#اطلاعیه تنها یک روز تا مراسم هیأت پیام‌آوران عاشورا لطفاً در این مراسم شرکت کنید و این اطّلاعیّه را به اعضای این هیأت و دیگران بفرستید. 🔗 عضویّت کانال 🌷

🔴 #ابیات_مهدوی 🍀 به یاد امام زمان مهرْبانمان ـ عجّل الله تعالی فرجه الشّریف. ـ زَمزَمه کنیم: اللّهمّ! کن لولیّک الحجّة بن الحسن... . 💠 مرحوم حضرت استاد اسدالله داستانی بِنیسی ـ رضوان الله تعالی علیه. ـ خطاب به آن حضرت: 🔶 بیا، که تاج تشیّع نِهاده‌ام بر سر 🔶 که روز سبز ظهور، اَفسَر تو را بینم (نهاده‌ام: گذاشته‌ام. افسر: تاج.) 📖 امید آینده، ص ۱۸۸. 💻 مشاهدۀ ابیات مهدوی دیگری از ایشان: http://benisiha.ir/353/ #امام_زمان (علیه السّلام)، #انتظار_فرج، #تشیع @benisiha_ir

🔴 #زندگینامۀ مرحوم حضرت استاد اسدالله داستانی بِنیسی ـ رضوان الله تعالی علیه. ـ به #قلم_ایشان، قسمت ۱۴۱: 🔸... روز يک‌‏شنبه كه مصادف با ۱۳ رَجَب، روز تولّد مولاى متّقيان، امير مؤمنان، على، ـ علیه السّلام. ـ بود، فرارَسيد ـ چه روز زيبايى! چه روز باشُكوهى! ـ ؛ روزى كه همۀ مسلمانان حقيقى، يعنى: شيعيان از هر روز ديگر خوشحال‌‏تر می‌‏شوند؛ چون آن روز، امام برحقّشان، وصىّ بِلافَصل پيامبر گرامى اسلام [ـ صلّی الله علیه و آله. ـ ]، شير خدا، علىّ مرتضى، اسدالله الغالب، علىّ بن ابی‌‏طالب، ـ عليه ‏السّلام. ـ قدم بر اين دنيا گذاشته و جهان را با نور وَلايت، منوّر و جهانيان را با مِهر و مَحبّت، به خداى حق و حقيقت رهنمون گرديده است (۱). 🔸در هر صورت، ساعت‌‏ها به كندى گذشت و صبح روز يک‌‏شنبه، ۱۳ رجب، فرارسيد. آن روز، دِهِ ما يک چهرۀ ديگرى به خود گرفته بود. خيلی‌‏ها به [دنبال] كارهاى عادى خود نرفته بودند و كارخانۀ سُفالی‌‏سازى ما را هم باباحسن تعطيل كرده بود و عدّۀ زيادى هم از روستاهاى اطراف به دِهِ ما آمده بودند. 🔸محلّ كشتى دائمى را آب‌‏وجارو كرده بودند و مسجد جامع دِهِمان را فرش كرده و در آن‌‏جا چاى تهيّه شده بود. 🔸آن روز صبح، پهلوان‌‏صفدر به خانۀ ما آمد؛ مرا برداشت. با هم به امامزاده‌‏عبدالكريم رفتيم و زيارت كرديم و چند فنون كشتى را هم آن‌‏جا به من متذكّر شد [= یادآوری کرد] و هر لحظه به من سفارش می‌‏كرد كه شيرخدا! امروز بايد خيلى دقّت كنى و با برنده‌‏شدن در كشتى، ما را سرافراز گردانى و تلخىِ شكستِ گذشته را با شيرينى امروز جبران نمايى. خلاصه: از اين حرف‌‏ها به من خيلى زد. به قول خودش مرا شارژ می‌‏كرد و تشويق می‌‏نَمود؛ ولى من در فكر ديگرى بودم. خواهم گفت كه در چه فكری بودم. 🔸وقتى از تپۀ امامزاده، پايين می‌‏آمدم، چشمم به رشيدداداش افتاد كه چوپان دِهِمان بود و گوسفندهاى دِه را براى چَرا به صحرا می‌‏برد. 🔸او از ديدن ما خوشحال شد؛ بعد از سلام و احوال‌پرسى گفت: «می‌‏خواهيد برايتان شير بدوشم؛ بخوريد؟» پهلوان گفت: «از گوسفندان مردم؟!» رشيد خنديد و گفت: «نه بابا! خودم هم چند تا گوسفند دارم. از آن‌‏ها برايتان می‌‏دوشم.» ما تشكّر كرديم؛ بعد پرسيد: «با كدخدا آشتى كرديد؟» پهلوان گفت: «ان‌‏شاءالله.» 🔸من در همان‌‏جا يكمرتبه تصميم گرفتم كه چند روزى با رشيدداداش به كوه بروم؛ بعدها هم رفتم و هر چه در كوه «ميشوْداغى» ديدم، به صورت شعر نوشتم كه يک كتاب شده. الان همان كتاب، حاضر است (۲). ... (۱) از بزرگ‌ترین شادمانی‌[ها] و افتخارات من در دنیا، این است که با آن بزرگوار، همنام هستم. یکی از اَلقاب [= لَقَب‌های] مشهور آن حضرت، «اسدالله» و نام من هم «اسدالله» است و در این کتاب، [نامم را] به مناسبتی «شیرخدا» که [معنای] همان «اسدالله» است، ضبط [= ثبت] کرده‌ام. (۲) نام آن کتاب، «طبیعت‌گُلشَنی» یا «میشوْداغی» است که اوّلین کتاب شعری من می‌باشد. 📖 شیرخدای آذربایجان، ص ۱۷۷ ـ ۱۷۹. @benisiha_ir

🔴 #پند_پیران_بر_پوران مرحوم حضرت استاد اسدالله داستانی بِنیسی ـ رضوان الله تعالی علیه. ـ در کتاب «پند پیران بر پوران» (پندنامۀ ایشان به فرزندشان): 🌷 #پسرم! از آنچه پشیمانی می‌آورد، بپرهیز. 💻 مشاهدۀ مطالب دیگر این کتاب: http://benisiha.ir/235/ @benisiha_ir