#یادداشت_۵۷ ۲۰ دی ۱۴۰۰ ایام امتحانات؛ طوطی وار خوانی های جبری! شاید مهم ترین اصل در انسان شناسی اسلامی که ارتباط مستقیمی هم با تربیت و هدایت دارد، به رسمیت شناختن اصل #اختیار و تاکید بر آن، در آيات متعدد قرآن کریم باشد. نکته ای که درین منظر بسیار مورد غفلت است، چگونگی امتداد آن اصل در ارکان جامعه است. چرا که با این مبنا، مدیریت جبری یعنی دور کردن انسان از بستر زیبای هدایت و اختیار و سوق دادن جامعه به سمت ضلالت و سقوط. حال به عنوان نمونه: آموزش و پرورش مبتنی بر اختیار چه اصول و قواعدی دارد؟ اساسا در ساختارهای متمرکز کنونی، انسانیت انسان که به رعایت اختیارش است، تا چه میزانی قابلیت ظهور دارد؟ وقتی چه بخواهی چه نخواهی باید یکسال با معلمی باشی که هیچ نقشی در انتخابش نداشته ای. کتاب‌ها و محتوایی را بیاموزی که خودت انتخابشان نکرده ای. یا باید طوطی وار بیاموزی یا متهم به نادانی و تنبلی و کند ذهنی خواهی شد. از طرفی اختبار و امتحان مبتنی بر اختیار چگونه است؟ معلمی که بیشترین قرابت را با رعایت اختیار انسان دارد کیست؟ باتوجه به اینکه مهم ترین مسئله در اختیار، #رعایت_ظرفیت دانش آموز است،و از طرفی در ساختارهای واحد و متمرکز کنونی بصورت #ذاتی، امکان رعایت ظرفیت های متعدد نیست، نظام تعلیم و تربیت مطلوب اسلامی که اختیارْ محور است چگونه خواهد بود؟ اینها و پرسشهای بنیادین دیگری که  نظریه فقهی آموزش و پرورش آینده در مقام پاسخگویی به آنها استنباط و ارائه شده است. @Besalamen_amenin