#یک_پند_یک_معرفت ✍هر اندازه انسان از هوای نفس و لذت‌های دنیا منقطع شود در این دنیا از چیزی لذت نمی‌برد و اگر انسان از زندگی لذتی حاصل نکند، زندگی برای او ماهیت خویش را از دست خواهد داد و چون به این مقام رسید تنها یک چیز برای او قابل لذت و باارزش است و آن پرداختن به آخرت است و تنها چیزی که او را آرام می‌کند ذکری است که برای خدا کرده باشد، کلامی است که از خدا شنیده و یا گفته باشد، کار نیکی است که برای رضای خدا کرده باشد. چنین کسی دائم الذکر می‌گردد که جز خدا و مرگ و پیمان عالم الست خود به چیزی اندیشه نمی‌کند. چنین کسی را هیچ کس توان آزارش نیست، چون تمام ابزارهای آزار بشر بر روی انسان‌ها، همگی بر روی نفس و دنیا متمرکز است؛ و تمام خصومت‌های شیطان و وسوسه‌های او بر انسان برای انجام معصیت الهی، بر نقطه ضعف هوای نفس انسان متمرکز است. کسی که نفس خود را از دنیا و تعلقات آن بإذن الله تعالی منقطع کرد عزت می‌یابد، چون همۀ مردم از دیگران برای دنیای خود می‌ترسند که مبادا دنیایشان را از دست آنان بربایند و آزارشان دیگران را، برای دور کردن آنان از دنیایی است که عاشق آن هستند، و کسی به دنیایشان نزدیک شود به او حمله می‌کنند که او را دور سازند، و او را آماج تهمت‌ها و توهین‌ها قرار می‌دهند. وقتی انسان نفس خویش را از دنیا منقطع سازد بر او نام دیوانه می‌گذارند و رهایش می‌کنند.... و این انقطاع از دنیا ممکن نیست مگر با انفاق و سخاوت و بخشش؛ و چه گمراه هستند کسانی که به دنبال کسب آخرت در کنار کسب دنیای خویش هستند. آنان گویی سیبی را گاز می‌زنند که بخشی از آن گندیده است، نه از طعم شیرین سیب لذت می‌برند و نه گندیدگی سیب را می‌فهمند!!! نه از دنیای خویش لذت می‌برند و نه از عبادت خویش که به خیال خود برای آخرت‌شان می‌گذارند.