استاد سیّد محمّدمهدی میرباقری:
«مراقبه‌ای که بین این ماه‌ها (ماه رجب، ماه شعبان و ماه رمضان) مشترک است و باید انسان به آن برسد مطلبی است که در خطبه شعبانیه، وجود مقدس نبی اکرم (صلی الله علیه و آله) وارد شده است. وقتی حضرت(ص) فضیلت‌های ماه رمضان را بیان کردند، حضرت امیر (علیه السلام) سؤال کردند که یا رسول الله! افضل اعمال در این ماه چیست؟ حضرت فرمودند که ترک معصیت است.
این، نکته مهمی است که بزرگان هم توضیح دادند که انسان باید در این ماه‌ها بر ترک معصیت تلاش کند. هیچ چیزی مثل معصیت مانع حرکت نیست. ممکن است انسان یک عمر زحمت و ریاضت بکشد ولی واقعاً به‌خاطر معصیت‌ها و غفلت‌هایی که دارد درها به‌سوی او باز نشود. طبق روایات گاهی انسان معصیتی می‌کند که مثلاً تا چهل روز توفیق عبادت و بندگی از او گرفته می‌شود.
◀️ شیخ علی محدث قمی (فرزند محدث قمی رحمت الله علیه) نقل می‌کردند که پدرم می‌فرمود که از عنفوان جوانی نافله شبم ترک نشد. زمانی که مهمان تاجری در همدان بودیم ایشان ما را به مهمانی یکی از بستگانش دعوت کرد. عرض کردم اگر عزت و احترام شما در این است که بنده در این مهمانی شرکت کنم به احترام شما حضور پیدا می‌کنم و الا بنده اهل این‌گونه مهمانی‌ها نیستم. ایشان گفتند بله، حضور شما موجب احترام بنده است. رفتم، شام را خوردم و آمدم. فصل تابستان بود و در حیاط خوابیدم. بیدار شدم و فهمیدم که نماز صبحم در حال قضا شدن است. به سرعت وضو گرفتم و نماز صبح را خواندم و سر سجاده نشستم. محاسبه کردم من که نماز شبم اصلاً ترک نمی‌شود چرا این‌طور شد؟! هر چه فکر کردم به جایی نرسیدم جز لقمه دیشب. به صاحب خانه گفتم این فرد چه کسی بود که ما را دیشب به مهمانی‌اش بردی؟ گفت ایشان، بانک بعدازظهر است. یعنی بعد از ظهرها که بانک‌ها تعطیل‌اند این فرد ربا می‌دهد! مرحوم محدث قمی می‌فرمود من تا چهل شب هر چه دقت کردم با اینکه بیدار بودم، موفق به نافله شب نشدم.
در روایات متعددی که آثار گناهان ذکر می‌شود، برای ایمان، توفیقات و قبولی اعمال انسان آثار فراوانی ذکر شده است. یکی از مهم‌ترین مراقبه‌های این ماه‌ها این است که انسان مراقب باشد در این ماه‌ها مرتکب معصیت، چه صغیره چه کبیره، نشود. یعنی وقتی ماه رجب به اتمام می‌رسد انسان محاسبه کند که حتی یک گناه صغیره هم از او سر نزده باشد. اهانت و بدگویی نسبت به مؤمنین نداشته باشد، ایذاء مؤمنین نکرده باشد، چشم، گوش و زبانش دچار انحراف نشده باشد و در اختیار خدای متعال باشد. مؤمن باید این‌طور باشد. یکی از صفات متقین این است که مراقبه می‌کنند تا از آنها تخلفی سر نزده باشد. استاد بزرگواری می‌فرمود فرق معصوم-که این قدر نزد خداوند محترم است- با بقیه این است که در همه عمرش یک بار هم از حریم الهی تخلف نکرده است. یکی از مهم‌ترین مراقبه‌های این ماه‌ها برای این که انسان ورود به حقیقت و باطن ماه کند، اسرار این ماه به روی وی گشوده شود، به آن معرفت‌ها و روزی‌های باطنی که برای رجبیون و اهل این ماه مقرر شده است برسد و آن نسیم های رحمت به سمت وی بوزد، ترک گناه است. ممکن است انسان با یک گناه اعمال خود را حبط کند. گاهی انسان چهل سال زحمت می‌کشد و یک گناه همه را زائل می کند.»
اگر کسی از رجبيون شد، می‌تواند از باب اميرالمومنين(ع) وارد خانه نبي اکرم(ص) و ماه شعبان شود.
استاد سید محمدمهدی میرباقری:
«در روایات آمده است که ماه رجب ماه امیرالمؤمنین(ع) است، ماه شعبان ماه نبی اکرم(ص) است و ماه رمضان هم ماه خداست. این تقسیم برای این است که ما برای ورود به وادی نبی اکرم(ص)، باید از وادی ولایت امیرالمؤمنین(ع) گذر کنیم (فرمودند: أَنَا مَدِينَةُ الْعِلْمِ وَ عَلِيٌ بَابُهَا، فَمَنْ أَرَادَ الْجَنَّةَ فَلْيَأْتِهَا مِنْ بَابِهَا).
رزق آخر ماه رجب يك چيز بيشتر نيست و رجبيون يك عده بيشتر نيستند. گاهي ما خيلي مسئله را پخش مي‌کنيم و لذا پيدا کردن حل مسئله مشکل مي‌شود! رجببون کساني هستند که رزقشان در ماه رجب محبت اميرالمومنين(ع) است (حبه ايمان و بغضه کفر). اگر کسي در اين ماه رجب يك تجلي از اميرالمومنين به قلبش بشود و يك محبتي از اميرالمومنين در قلبش بيايد، آن شخص جزء رجبيون مي‌شود، يعني به اندازه‌اي که رزق محبت اميرالمومنين در ماه رجب دريافت کرده باشد.
اگر از رجبيون شد حالا از باب اميرالمومنين وارد خانه نبي اکرم(ص) و ماه شعبان مي‌شود. ماه شعبان به احترام نبي اکرم(ص) پوشيده از رحمت و رضوان است (حففته منک بالرحمة و الرضوان). هر كه وارد آن ماه شد وارد رضوان الله مي‌شود؛ ولي از مدخل اميرالمومنين(ع) است.»
التماس دعا🙏
السَّلَامُ عَلَیْــکَ حینَ تَحْمَـدُ و تَسْتَغْفِر!
در دنیایی که آدم‌هایش صبح به صبح از خواب بیدار می‌شوند و تا شب با قلم‌موی گناه هی سر و روی دنیا را سیاه می‌کنند، محال است آفتاب هر صبح از مشرق بیاید بالا و باز بر سر و روی عالم گرده‌های طلا بپاشد.
محال است...
مگر این که کسی میان اشک‌های قنوت نیمه شبش چندبار زمزمه کرده باشد: "خداوندا! گناهانشان را به من ببخش!"
محال است خورشید هر روز برای دیدن روی ماه چنین کسی طلوع نکند ...