#شیوهای_دعوت_کودکان_نماز الف: شیوه های #زمینه ای 8⃣2⃣ پرورش #امید به خداوند و لطف او در دل کودک 💠بیان محبت خداوند نسبت به کودکان و تعریف از بهشت پروردگار و نعمت های فراوان آن و نیز پرهیز از ذکر عذاب های الهی، که چهره ی خشن از پروردگار را در ذهن کودک ترسیم می کند، ضمن این که جهنم حق است و باری مستحق آن واجب! لیکن، شرح و تفسی کمّ و کیف عذاب های آن بدون ملاحظه ی عقل و ادراک کودک، ممکن است حسن ظنّ او را به پروردگار مخدوش کند و موازنه و معادله ی خوف و رجا را بر هم زند و کودک را ناامید سازد برعکس توصیف رحمت الهی و مهربانی او روح امید نسبت به خداوند را در قلوب کودکان ایجاد می کند و سبب عبودیت کودک در مقابل پروردگار عالمیان می شود. 📝 لذا علی بن ابی طالب(ع) به فرزندش امام حسن(ع) می فرماید: وَ اَی سَبَبٍ اَوثَقُ مِن سَبَبٍ بَینَکَ وَ بَینَ اللهِ جَلَّ جَلالُهُ اِن أَخَذتَ بِهِ؛ کدام وسیله از رابطه ای که تو با خدای متعال داری محکم تر و مطمئن تر است؟! { بحار الانوار، ج 74، ص 199 } 🔷 امام علی(ع) با بیان این مسئله، که هیچ وسیله ای محکم تر از رابطه ی با خدا نیست، لطف و امید نسبت به پروردگار را در دل فرزندش امام حسن(ع) بارور می کند. 9⃣2⃣ ایجاد عادت برای بردن #نام_خدا در آغاز هرکار 💟بردن نام خدا در آغاز هر کار از جمله: خوردن و آشامیدن، مسافرت رفتن، درس خواندن، بازی کردن و سایر امور موجب آشنایی کودک با پروردگار شده، این آشنایی موجب عبودیت کودک می شود. 👹آورده اند که، شیطان چاقی با شیطان لاغری ملاقات کرد. شیطان چاق به شیطان لاغر گفت: چرا این چنین لاغر و ضعیف شده ای؟ شیطان لاغر گفت: من بر شخصی مسطلم که در آغاز هر کاری، مانند خوردن، آشامیدن، خواندن و نوشتن و غیره « بسم الله » می گوید. از این رو از نفوذ در او و شرکت در کارهای او محرومم، این موجب لاغری من است! امّا تو بگو چرا چاق هستی؟ شیطان چاق گفت: چاقی من ثمره ی شادی من است زیرا بر شخصی غافل مسلطم که در هیچ کاری « بسم الله » نمی گوید، هنگام ورود به خانه، زمان خروج از خانه و موقع خوردن و آشامیدن و نظایر آن چنان غافل و سرگرم است که، اصلاً در یاد خدا نیست. { لثالی الاخبار، ج 3، ص 338 } 👈امیرالمؤمنین(ع) ضمن وصیتی، به هنگام شهادت، به فرزندش می فرماید: یا بُنَی کُن للهِ ذاکِراً عَلی کُلِّ حالٍ. { بحارالانوار، ج 74، ص 199 }؛ فرزندم، در هر حال، یاد خدا باش. 0⃣3⃣ #آزاد گذاشتن کودک ⚠️در برخی از روایات توصیه بر این است که، آموزش را از شش یا هفت سالگی آغاز کنید و قبل از آن کودک را آزاد بگذارید تا به بازی مشغول باشد. دَع ابنِکَ یلعَبَ سَبعَ سِنینَ وَ أَلزِمهُ نَفسَکَ سَبعَ سِنینَ فَإِن اَفلَحَ وَ اِلاّ فَاِنَّهُ مَن لا خَیرَ فیهِ. { وسائل الشیعه، ج 15، ص 193 و 195 }؛ بگذار فرزندت هفت سال بازی کند. سپس هفت سال او را ملازم خود گردان... 📝هم چنین در روایات آمده است که، از شش، هفت یا هشت سالگی و... کودک خود را به نماز خواند عادت دهید. قبل از این سنین کودک را آزاد بگذارید. عبدالله بن فضاله گوید: از امام صادق(ع) یا امام باقر(ع) شنیدم که می فرمود: کودک را تا هفت سالگی به حال خود بگذارند. وقتی که هفت سالش تمام شد شد به او گفته شود که صورت و دست هایت را بشوی و اگر چنین کرد بارِ دیگر رهایش کنند تا این که نُه ساله شود، آن گاه که نُه سالش تمام شد وضو یادش بدهند... { وسائل الشیعه، ج 3، ص 13