-

کِی می‌شود که آنکه روح و جانش را می‌نویسد، مدت‌ها نوشتن را رها کند؟ پاییز که می‌شود، آدمی که نوشتن را مدت‌هاست رها کرده است، می‌خواهد با سرمای باران و خش خش برگ‌ها و بارانی‌ها و چترها، بر گرمای قلمش بیفزاید. اما تو، حالا می‌توانی خروش سرمای پاییز را در گردش رنج میان رگ‌هایت حس کنی، که چگونه به آن‌ها گرما می‌بخشد؟ _ آگاتای سابق، چهارم‌آبان‌ماه‌هزاروچهارصدوسه؛

-

واژه‌ها همان زندان‌هایی هستند که نمی‌توانی رهایشان کنی. بگذار این‌گونه بگویم: واژه‌ها اعتیادآور هستند. واژه‌ها تو را می‌یابند، خود را به تو می‌چسبانند و فرمانده ی ذهن و روح و جان تو می‌شوند. می‌بینی؟ همه چیز را نوشته‌ای. بهار و تابستان و پاییز ، زمستان و سرما، باران و برف و غرش و گریه ی آسمان را نوشته‌ای و عشق نافرجام میان خورشید و ماه را نیز نوشته‌ای. زندان ذهنت را نیز به دست خود با واژگان مزین کردی و با بوم و رنگ نقاشی‌ات، نگاشتی. _ آگاتای سابق، ششم‌آبان‌ماه‌هزاروچهارصدوسه؛

عمیقاً دلم برای اون شبایی که سخت بارون می‌اومد و من داشتم born to die رو برای بار n ام گوش می‌کردم، کنارش هم نسکافه و درس بود تنگ شده.

خدایا یا من پولدار شم یا یه دختر آمریکایی از دعا کردن بگه

Do you feel autumn ? #friends

توی قاب خیس این پنجره ها عکسی از جمعه غمگین میبینم چه سیاهه به تنش رخت عزا تو چشاش ابرای سنگین میبینم داره از ابر سیاه خون می چکه جمعه‌ها خون جای بارون می چکه؛ 1:51

گریه؟ نه گریه نمی‌کنم³:))).