📍 مردمی که در طول این چند سال، در مسجد کوفه و در شهر کوفه، همواره چهره‌ امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) را مشاهده می‌کردند، آن معنویت، صفا، بزرگواری و دقت به حال ضعیفان و یتیمان را می‌دیدند، کسانی که صدای گرم علی بن ابیطالب و نفس پاک و معطر آن حضرت را در مسجد کوفه شنیده بودند، در روز شهادت آن حضرت احساس می‌کردند پدر آنها از میان آنها رفته است. حقیقتا مردم کوفه حق داشتند که در چنین روزی احساس یتیمی کنند و واقعا هم احساس یتیمی می‌کردند. در خبرها آمده است که در روز بیست و یکم ماه رمضان، در کوفه غوغا و هنگامه‌ای از عزاداری مردم برپا شده بود. جمعیت زیاد مردم، زن و مرد و حتی بچه‌های کوچک، با چهره‌ عزادار و غبار گرفته و اندوهگین هجوم می آوردند به آنجایی که خانه امیرالمؤمنین بود. از روز نوزدهم که امیرالمؤمنین آن ضربت مسموم دشمن خدا را تحمل کرد و در خانه افتاد، لحظه لحظه مردم کوفه در نگرانی بودند، دور خانه‌ امیرالمؤمنین جمع می‌شدند، خبر می‌گرفتند؛ هرکس می‌رفت داخل و بیرون می آمد، از وی حال امیرالمؤمنین را سؤال می‌کردند. جمعیت مردم و دوستان و یاران امیرالمؤمنین و خانواده حضرت همه لحظات بسیار پراضطرابی را پشت سر گذراندند. 📚 برشی از کتاب #نقش_نگار https://eitaa.com/bisimchi10