eitaa logo
🇮🇷غواص ها بوی نعنا می ده🇮🇷
111 دنبال‌کننده
2.3هزار عکس
44 ویدیو
4 فایل
مرد غسال به جسم و سر من خرده مگیر چند سالیست که از داغ حسین لطمه زنم سر قبرم چو بخوانند دمی روضه‌ی شام سر خود با لبه‌ی سنگ لحد می شکنم ملا شدن چه اسان آدم شدن محال است...
مشاهده در ایتا
دانلود
در مهر ماه ۱۳۳۱ در محله “سردار” در شهرستان “ساری” متولد شد. او پنجمین فرزند خانواده بود. هنگام تولد، پدرش به حج مشرف شده بود و پدر بزرگش اذان و اقامه در گوش او قرائت کرد. در سه سالگی به کودکستان رفت . از کودکی با پدرش به مسجد می رفت و با تقلید از پدرش نماز می خواند. بسیار پر جنب و جوش بود و با همه بچه های محله ارتباط بر قرار می کرد و به کارهای دسته جمعی علاقه مند بود. کنجکاو بود و به ساختن وسایل و اسباب بازی بسیار علاقه داشت. گاهی در مغازه به پدرش کمک می کرد؛ به مطالعه و ورزش می پرداخت و در شنا و ورزش رزمی مقامهایی سب کرد. در سال ۱۳۳۷ به مدرسه ابتدایی رفت
بسیار با استعداد بود و دوران ابتدایی و راهنمایی را با موفقیت به پایان رسانید و سپس در دبیرستان “شریف” شهرستان “ساری” ادامه تحصیل داد. در سال ۱۳۵۰ آخرین سال تحصیلی را می گذراند که پدرش را از دست داد. درگذشت پدر اگر چه غمی جانکاه و سنگین برای او بود ولی با بردباری به تحصیل ادامه داد و در همین سال موفق به اخذ دیپلم ریاضی شد. با فرارسیدن دوران خدمت سربازی به مدت دو سال در ارتش خدمت کرد و پس از پایان خدمت در سازمان محیط زیست مشغول به کار شد. در سال ۱۳۵۴ با شرکت در آزمون سراسری در دانشکده پلی تکنیک در رشته مهندسی راه و ساختمان پذیرفته شد. پس از مدتی به استخدام راه آهن در آمد؛ ابتدا در راه آهن ساری بود ولی بعدها به تهران منتقل شد و در قسمت پل سازی و ساختمان راه آهن به عنوان تکنسین مشغول شد.
علیرضا در کنار امور فنی دارای طبع شعر نیز بود و سروده هایی از او باقی مانده است.
علیرضا نوری در مهر ۱۳۵۵ با خانم “طوبی عرب پوریان” در مراسمی ساده ازدواج کرد. در سالهای سخت مبارزه با طاغوت، همراه با مردم مسلمان در مبارزات شرکت کرد و حضور موثر داشت.
پس از پیروزی انقلاب اسلامی به کمک چند تن مسئولیت حفاظت و نگهداری از تاسیسات راه آهن را به عهده گرفت. اولین هسته مقاومت با عنوان کمیته انقلاب اسلامی راه آهن را تشکیل داد و فرماندهی آن را متقبل شد. در کنار آن انجمن اسلامی کارکنان راه آهن را راه اندازی کرد. با آغاز تحریکات گروهکهای ضد انقلاب در انفجار لوله های نفتی در جنوب کشور علیرضا به اتفاق جمعی از همکاران به جنوب عزیمت کرد و کمیته انقلاب اسلامی را در راه آهن ناحیه جنوب تشکیل داد. پس از تثبیت اوضاع در راه آهن جمهوری اسلامی و سپردن مسئولیتها به افراد متعهد و کاردان، در سال ۱۳۵۸ به عضویت رسمی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی در آمد. پس از گذراندن آموزش های لازم به عنوان فرمانده سپاه پاسداران انقلاب اسلامی مستقر در راه آهن انتخاب شد
با آغاز جنگ تحمیلی علیرضا با استفاده از تجربیاتی که در دوران سربازی کسب کرده بود یک گروه هفتاد و دو نفره از پرسنل راه آهن را آموزش نظامی داد و به نام هفتاد و دو شهید کربلا راهی جبهه های جنوب کرد. این گروه در محور سوسنگرد و بستان استقرار یافت. محاصره سوسنگرد توسط همین نیروهای اعزامی شکسته شد
قبل از اینکه در پایگاه ابوذر مشغول کار شود مسئولیت ریاست راه آهن را به او پیشنهاد کردند ولی نپذیرفت و در پاسخ گفت: «در این شرایط که بچه ها به جبهه می روند، پیشنهاد مسئولیت برای من امتحان است که کدام را انتخاب کنم. من جبهه را می پذیرم.»
پس از شکست محاصره سوسنگرد در سال ۱۳۵۹ در حماسه دیگری به نام عملیات امام علی (ع) شرکت کرد که در کوههای اللّه اکبر در غرب سوسنگرد انجام گرفت. در این عملیات از ناحیه پا به سختی مجروح شد و علاوه بر آن دوازده ترکش به قسمتهای مختلف بدنش اصابت کرد. او را به بیمارستان شیراز منتقل کردند، پزشکان تصور می کردند که او شهید شده است و مهر شهید به سینه او زدند. پس از مدتی متوجه شدند هنوز جان دارد و می توان او را نجات داد. بلافاصله به تهران انتقال یافت و تحت مرقبتهای ویژه قرار گرفت و بهبود یافت. پس از بهبودی با عکسی که در بیمارستان از او در زمانی که مهر شهید به سینه داشت، گرفته بودند، عکس جدیدی انداخت که بسیار دیدنی بود. یکی از خواهرانش گفت: خوشا به حالت امتحان الهی را به بهترین نحو پاسخ گفتی. با لبخندی جواب داد: خواهرم هنوز خیلی مانده است. نوری که حدود شش سال در مناطق جنگی بود .به گفته مادرش پنجاه بار زخم برداشت که چهار بار جراحت او شدید بود. هر بار که مجروح می شد سه الی چهار ماه در بیمارستان یا منزل بستری بود.
علاوه بر این در جریان عملیات والفجر در سال ۱۳۶۱ دست راستش بر اثر انفجار مین قطع شد. اما هیچ یک از این آسیبهای جدی او را تلاش و فداکاری باز نداشت.
علیرضا نوری در طول سالهای انقلاب و جنگ مسئولیتهای متفاوتی داشت از جمله: راه اندازی کمیته انقلاب اسلامی در راه آهن مرکز، راه اندازی کمیته انقلاب اسلامی در ناحیه راه آهن جنوب، مسئول سپاه پاسداران راه آهن و تلاش در استقرار آن، فرماندهی گروه ۷۲ نفر از راه آهن برای جبهه های جنوب، فرمانده گردان شهید علم الهدی، فرماندهی عملیات امام مهدی (عج) و امام علی (ع)، جانشین فرمانده تیپ عمار لشکر ۲۷ محمد رسول اللّه، رئیس حراست راه آهن جمهوری اسلامی، جانشین فرمانده پایگاه ابوذر که در راه اندازی این پایگاه نقش مهم و کلیدی داشت، فرماندهی نیروهای قدس در اجرای مانور طرح لبیک یا خمینی، فرماندهی لشکر ابوذر در عملیات خیبر، راه اندازی و تاسیس پادگان نیروهای آموزشی مستقر در اتوبان قم، رئیس ستاد لشکر ۲۷ محمد رسول اللّه، فرمانده عملیات منطقه ۱ ثاراللّه تهران، قائم مقام فرماندهی لشکر ۲۷ محمد رسول اللّه و مسئول قرارگاه رمضان در جنوب
هرگز در پی جایگاه و سازمانی و مقام و منزلت نبود. آنچه که او را به پذیرش تصدی امور وا می داشت احساس مسئولیت بود. خصوصیات روحی و اخلاقی بسیار جالبی داشت. انسان دوستی و مهربانی او زبانزد بود. هر کس یک بار او را می دید، شیفته ویژگی اخلاقی او می شد. پرکاری، پشتکار، نشاط و شادابی، امیدوار، ایثارگری، گذشت، مبارزه پی گیر، حسن ظن، دلسوزی مردم، ساده زیستی، داشتن و علم و دانش، توانمدی در فن بیان، صبوری، مقاوم در کارهای سخت و دشوار، داوطلب برای انجام کارهای خطرناک، هوش و استعداد از بارزترین ویژگیهای علیرضا بود. در کنار کارها سخت هراز گاهی شعری می سرود که از عشق و شور سرگشتگی روح او حکایت داشت.
در نوآوری و ابتکار استعدادی خاص داشت و معمولاً در کارها از ابتکار خود استفاده می کرد. حمید آخوندی در بیان خاطره ای در این باره می گوید: «ذهن و فکر مهندسی در کارهای فنی و مهارت و خلاقیت خاص داشت تا بدان حد که برای خود دست مصنوعی مکانیکی ساخت.» در بسیاری از زمینه های دیگر نیز دارای خلاقیت بود
وصیت نامه خود را در تاریخ ۳ دی ۱۳۶۵ نوشت و دیدگاهها و عقاید خویش را در آن بیان کرد. علیرضا نوری سرانجام در ۹ بهمن ۱۳۶۵ در منطقه عملیاتی جنوب شلمچه در حالی که نیروهای بسیجی را در عملیات کربلای ۵ فرماندهی و هدایت می کرد، بر اثر اصابت ترکش به ناحیه سر و سینه به شهادت رسید. سید مهدی حسینی درباره نحوه شهادت وی می گوید:
در ۹ بهمن ۱۳۶۵ بعد از عملیات کربلای ۵ به همراه راننده اش برای نجات یک مجروح راننده را به کنار می کشد و خود به جای راننده می نشیند. اما در ادامه راه در اثر انفجار خمپاره و اصابت ترکش به ماشین و سر و صورت و سینه به شهادت می رسد.  در جریان عملیات کربلای ۵ علیرضا، قائم مقامی فرمانده لشکر ۲۷ رسول اللّه را برعهده داشت.  در تاریخ ۶ بهمن ۱۳۶۵ سه روز قبل از شهادت خبر شهادتش را به همسرش می دهد و توصیه می کند که برای او گریه نکنند و بر مصیبت امام حسین (ع) و زینب کبری گریه کنند
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
نمایش در ایتا
طفل بوَد، در نظر پیر عشق   هرکه نگردد سپر تیر عشق 🌷معرفی شهید 🎂زمینی شدن : ۱۳۴۴، بهشهر - گلوگاه 🕊آسمانی شدن : ۶۶.۱۲.۲۸ 💠ارائه : جناب جامانده از شهدا 📆سه شنبه ۹۸.۱۱.۱۵ ⏰ساعت ۲۱:۰۰ 🕊گروه به یاد شهدا http://eitaa.com/joinchat/2098397195C755e168b84 کانال غواص ها بوی نعنا می دهند👇🍃 eitaa.com/booyenaena
منصور گلبادى ‏نژاد دومين فرزند خانواده على و مرضيه گلبادى ‏نژاد در سال 1344 در شهرستان بهشهر - گلوگاه به دنيا آمد. پدرش كارگر اداره راه و ترابرى بود و خانواده او از وضعيت مالى خوبى برخوردار نبود و روزگار به سختى مى‏ گذشت. پدر براى تأمين معاش خانواده گهگاه به صحرا مى ‏رفت و كشاورزى مى ‏كرد.
منصور گلبادى ‏نژاد دومين فرزند خانواده على و مرضيه گلبادى ‏نژاد در سال 1344 در شهرستان بهشهر - گلوگاه به دنيا آمد. پدرش كارگر اداره راه و ترابرى بود و خانواده او از وضعيت مالى خوبى برخوردار نبود و روزگار به سختى مى‏ گذشت. پدر براى تأمين معاش خانواده گهگاه به صحرا مى ‏رفت و كشاورزى مى ‏كرد. منصور گاهى اوقات در امر كشاورزى يارى رسان پدر بود. با ورود به سن تحصيل به مكتبخانه رفت و به فراگيرى قرآن پرداخت. خود در ياد داشتهايش مى ‏نويسد
از همان دوران كودكى قبل از رفتن به مدرسه در مكتبخانه مشغول فراگيرى قرآن شدم و در سن هفت سالگى در مدرسه ابوذر (مازيار قديم) تا كلاس پنجم مشغول درس خواندن شدم و جزو شاگردان ممتاز در تابستانها مشغول فراگيرى قرآن بودم و در كلاسهايى كه از طرف دارالتبليغ اسلا مى كه توسط روحانيونى كه از قم به گلوگاه مى ‏آمدند تشكيل مى‏ شد، شركت مى‏ كردم و از شاگردان ممتاز بودم
منصور در دوره كودكى غالباً از خانه خارج نمى ‏شد و تنها با پدر و مادرش به صحرا مى‏ رفت. پدرش مى‏ گويد: اگر در خانه بوديم فرزندمان هم در منزل بسر مى ‏برد و اگر ما به صحرا براى كشاورزى مى ‏رفتيم با ما مى ‏آمد. بدون هيچ گونه اسباب‏ بازى با همسالان خود بازى مى ‏كرد و به پدربزرگ و عمويش علاقه بسيار داشت. از همان دوران كودكى بسيار دست و دلباز بود و با ديگر همسالانش رابطه صميمى و دوستانه ‏اى داشت. اگر كودكى را مى ‏ديد كه چيزى ندارد بلافاصله درصدد يارى برمى ‏آمد. به همين دليل بچه‏ هاى هم سن و سال او را بسيار دوست داشتند. هنگا مى كه راهى مدرسه شد خانواده او هنوز از وضعيت مالى خوبى برخوردار نبود. مادرش درباره ورود فرزندش به مدرسه مى ‏گويد:
در اين دوره با مشكل روبرو نبود و شروع مدرسه را با علاقه آغاز كرد مثل بعضى بچه‏ ها كه مى‏ ترسند، نبود و دوست داشت مدرسه زودتر باز شود و به مدرسه برود. در اين دوره نمره‏ هاى خوبى مى ‏گرفت. معلمان از او راضى بودند
منصور در سال 1351 در شهرستان بهشهر در مدرسه مازيار (ابوذر فعلى) به تحصيل مشغول شد و تا سال 1356 در همان مدرسه بود. به گفته مادرش منصور بچه‏ اى ساكت و آرام بود و اصولاً كارى به كار ديگران نداشت. اگر درس نداشت با بچه‏ هاى محله بازى مى ‏كرد يا به فراگيرى قرآن مى ‏پرداخت. در سال 1357 در مدرسه راهنمايى شهريار شهرستان گلوگاه بهشهر به تحصيل ادامه داد و تا سال 1360 در آن مدرسه بود. هنگامى كه در مقطع دوم راهنمايى تحصيل مى‏ كرد انقلاب اسلامى ايران به پيروزى رسيد. با تشكيل بسيج مستضعفان به فرمان امام به عضويت آن در آمد. او در ياد داشتهايش مى‏ نويسد
در سال دوم راهنمايى بودم كه انقلاب اسلامى به پيروزى رسيد و ما هم در انجمن اسلامى مدرسه و غيره مشغول فعاليت شديم. با آغاز جنگ تحميلى عراق عليه ايران، منصور به تدريج ميل به تحصيل را از دست داد و گرايش زيادى به حضور در جبهه يافت. مادرش مى ‏گويد: