فکر می‌کردم که در آستانه پنجاه سالگی خیلی چیزها را می‌فهمم. اما تازه دیروز پی به عمق جهل خویش بردم. روز گذشته ماشینم را کمی دورتر از یک سوپر‌مارکت پارک کردم و برای خرید به سمت مغازه رفتم. هنگامی که از ماشین پیاده شدم، پسر بچه‌ای حدودأ ۶ تا ۷ ساله یک بسته آدامس را برای فروش به طرفم گرفت. من پول نقد همراهم نداشتم و نخریدم. بعد وارد سوپر‌مارکت شدم. پسرک رنگ‌پریده کمی کنار پیاده رو راه رفت و با هر عابری برای فروش آدامسهایش صحبت کرد، اما کسی چیزی از او نخرید. بعد رفت و روی لبه باغچه مقابل سوپرمارکت نشست. من که از داخل سوپر نظاره‌گر او بودم با خودم گفتم یک کیک و آبمیوه برایش بخرم (چیزی که اغلب در ماشین برای دادن به کودکان کار می‌گذارم). اما در آن لحظه تصمیم دیگری گرفتم. پسرک را به داخل فروشگاه آوردم و گفتم هر چه دوست داری بردار، به حساب من‌ گقت هر چی بخوام؟! گفتم بله. رفت در داخل ردیفها و چند دقیقه بعد برگشت. فکر می‌کنید چی برداشته بود؟؟!! یک رب کوچک، یک روغن کوچک، بسته‌های نخود و لوبیا و سویا از هر کدام یک بسته کوچک! پنجه بغض آنچنان گلویم را فشرده بود که نتوانستم حرفی بزنم، فقط رب و روغن را از دستش گرفتم و سایز بزرگترش را برایش برداشتم. همیشه فکر می‌کردم فقر را می‌شناسم و کودکی را! در نظر من رویاهای کودکانه همیشه قدرت داشتند و می‌اندیشیدم کودک همیشه کودک است! و رویاها و خواسته هایش از هر چیزی قوی‌تر! دیروز فهمیدم که لفظ کودکان کار چقدر نامناسب است. فقر خیلی زودتر از آنکه این فرشته‌های معصوم وارد دنیای کار شوند کودکی‌شان را بلعیده است! من به او گفته بودم هر چه دوست داری بردار! و او مثل یک مرد نان‌آور فقط به مایحتاج خانه اندیشیده بود! حتی لبهای کوچک خشک رنگ‌پریده‌اش را به یک آب‌میوه میهمان نکرد! گفتم اگر بیشتر برایت بخرم می‌توانی ببری؟ پاسخش این بود: من خیلی قوی هستم. راست می‌گفت، خیلی قوی بود. شاید هم فقر خیلی قوی ترش کرده بود! خیلی خیلی قوی‌تر از رویاها و خواسته‌های کودکانه‌اش این کودکان این روزها در کف خیابان های ایران حقوق پایمال شده شان و کودکی بر باد رفته شان را طلب میکنند خیلی باید از وجدان و شرف تهی باشیم که تنهایشان بگذاریم در میان سگهایی که بجز خدمت به ارباب ستمگر وظیفه انسانی دیگری را بر خود واجب نمی دانند . نفرین و نفرین بر دستهای بزرگ و مغزهای تهی که این حجم از فقر و فلاکت و بدبختی را بر قلب بزرگ فرزندان کوچک سرزمینم "سرزمین شعر و عشق و آفتاب" می بینند و بجای اینکه مرحمی بر زخم هایشان باشند خودشان باعث دردی مضاعف بر روح و جسم کوچک و نحیفشان میشوند .... برگرفته از مطالب #کانال_نو نمی‌شود بگوییم همه مردم کف خیابان اغتشاشگر بوده اند، بلکه خبر دارم و با چشم خود دیدم که خیل عظیمی از آنها همين نوجوانان فقیری بودند که فکر می‌کردند آرزوهایشان با پرتاب سنگ بسمت هم وطن خود که او نیز حقوق بگیر است،اجابت می‌شود غافل از آنکه حقوق همين نیروهای زحمت کش و جوان های یگان امداد و ویژه و...در حد یک کارگر ساده هم نیست!!! هیچ وقت کسی را لعنت نکردم و از کلمه مرگ استفاده نکردم ولی انشالله به حق بزرگواری یکتای عالم دست دزدان داخلی از کشور کوتاه شود #بورسلند @bourselandgroup