تو چرنوبیل بعد از انفجار راکتور، یه چیز سفید و سبک و زیبا مثل برف از آسمون شروع به باریدن کرد، بهش میگن nuclear fallout. یه جور غبار رادیواکتیوه‌ و مسلما سمی. تمام آدمایی که زیر غبار وایساده بودن اون شب، مُردن. حالا من وایسادم وسط زندگی خودم و غم شکل این برف داره آروم میباره روم. من هر چی که رو لباسام باریده بود رو تکوندنم، زمین رو جارو زدم و هر چی غم بود رو جمع کردم تو خاک انداز' اما نمیدونم کجا خالیش کنم. این حجم غبار زیر فرش جا نمیشه، از سطل آشغال سر ریز میشه، از درِ اتاق درمان رد نمیشه، هیچکاریش نمیشه کرد. من وایسادم وسط اتفاقا و پیشامدا با یه خاک اندازِ غم تو دستم. با رد شدن هر کسی، باد دوباره همه چیو تو هوا پخش میکنه. مشکل اینجا پیش میاد که برای آروم و تمیز موندن زندگی باید آدمایی رو از خودم دور کنم که دلم میخواد همیشه پیشم باشن. گیر کردم این وسط، دوباره میگم، خاک انداز به دست گیر کردم. #سآبی