#تعددزوجات #تواضع #غرور #تفاخر #تکبر گاهی می بینیم که مال و زن و فرزند در نزد برخی، یک امتیاز غرورآمیز به شمار می رود و حتی گاه به داشتن چنین امتیازی، فخر می فروشند یا عُجب و تکبُر آن ها را می گیرد. در حالیکه اگر خوب به اوضاع و احوال دنیا بنگرند بلکه به آیات و روایات مراجعه کنند درمی یابند که انسان در هیچ وضعیتی نباید به غرور، تکبر، عُجب و تفاخُر بیفتد، چه بسیار همسر و فرزندی که فتنه هستند بلکه گاه دشمن انسان شده اند و چه بسیار مالی که جز وبال دنیا و آخرت صاحبش، چیزی برایش به ارمغان نیاورده است. این حال بد را نه آیات شریفه قرآن کریم و روایات اهلبیت علیهم السلام برمی تابند و نه حتی عقل ناقص انسانی. در حقیقت این حال بد از عدم شناخت دنیا ناشی می شود و فرد اگر دنیا را می شناخت به هیچ وجه به این حال بد گرفتار نمیشد... بله، همسر و فرزند اموری هستند که خداوند متعال و بزرگان دین ما به شدت روی آن تاکید داشته اند و همچنین کسب مال حلال در روایات اهلبیت علیهم السلام مورد تشویق است، اما در صورتی که نیت و طریق به دست آوردن این امور و... در مسیر عبودیت باشد، نه در مسیر شیطانی. در این میان، گاهی افرادی را می بینیم که به مال یا زن یا فرزند و... نرسیده اند، اما به طوری دنبال این امور هستند و نالانند که می‌توان گفت این ها را هدف اصلی خود قرار داده اند. این حال بد را هم نه آیات شریفه قرآن کریم و روایات اهلبیت علیهم السلام برمی تابند و نه حتی عقل ناقص انسانی. یکی از مهمترین عوامل چنین حال بدی، عدم شناخت دنیا است که در صدر این مقال بدان اشاره شد. تارگت و هدف اصلی ما در این زندگی چند ده ساله دنیا، عبودیت است و هر چیزی که در این مسیر به عنوان وسیله یا طریق یا مصداق تعریف شود، قابل اعتنا است، وگرنه پشیزی ارزش ندارد. خوب است روایات این باب که از گنجینه روایات اهلبیت عصمت و طهارت که به دست مان رسیده را گاهی مرور کنیم تا دنیا را بهتر بشناسیم و راه گم نکنیم... روایتی زیبا از کتاب شریف تُحف العقول 👇 رُوِی عن امیرالمومنین علی صلوات الله علیه: 🌺 لَم يَكُنِ امرُؤٌ مِنها في حَبرَةٍ إلاّ أعقَبَتهُ بَعدَها عَبرَةٌ ، ولَم يَلقَ في سَرّائِها بَطنا إلاّ مَنَحَتهُ مِن ضَرّائِها ظَهرا ، ولَم تَطُلَّهُ فيها ديمَةُ رَخاءٍ إلاّ هَتَنَت عَلَيهِ مُزنَةُ بَلاءٍ ، وحَرِيٌّ إذا أصبَحَت لَهُ مُنتَصِرَةً أن تُمسِيَ لَهُ مُتَنَكِّرَةً ، وإن جانِبٌ مِنهَا اعذَوذَبَ وَاحلَولى ، أمَرَّ مِنها جانِبٌ فَأَوبى ، لا يَنالُ امرُؤٌ مِن غَضارَتِها رَغَبا إلاّ أرهَقَتهُ مِن نِوائِبِها تَعَبا ، ولا يُمسي مِنها في جَناحِ أمنٍ إلاّ أصبَحَ عَلى قَوادِمِ خَوفٍ . هيچ انسانى در دنيا به شادى اى نرسيد ، مگر اين كه در پى آن ، دنيا به او اشك [ و اندوه ] داد، و از خوشى هاى دنيا به نوايى نرسيد مگر اين كه دنيا از سختى هايش به او چشانيد، و در آن ، بارانى از آسايشْ او را تر نكرد ، مگر اين كه ابر رنج بر او فرو باريد. اين ، رسم دنياست كه هر گاه صبحگاهان ياور انسان شود ، شامگاهان به دشمنْ بدل مى گردد، و اگر بخشى از آن گوارا و شيرين باشد ، بخش ديگرش تلخ و ناگوار است . هيچ كس از خوشى هاى آن به مرادى نمى رسد ، مگر آن كه دنيا با مصيبت هاى خود ، او را به ستوه مى آورد، و [ هيچ كس ] روز را با آسودگى خيال ، به شب نمى رساند ، مگر آن كه شب را بر بال هاى ترس به روز مى رساند. 📚نهج البلاغة،الخطبة ۱۱۱ 📚تحف العقول، ص۱۸۰ 📚بحار الأنوار،ج۷۳، ص۹۷، ح۸۲ 🌺 پایگاه تبیین چندهمسری اسلامی 👇 https://eitaa.com/chandhamsari_ormavi