راهکارهای رفع یبوست در روزه‌داری 🔸غذاهای چرب و شیرین کم بخورید #کرونا_را_شکست_میدهیم

عامل اصلی سونامی مشخص شد 😂

تو اندونزی اینجوری مردم رو برای سحری بیدار میكنن😅 خدایا شكرت اینجا اینجوری نیست...😂 ‌🆔 http://eitaa.com/cognizable_wan 🔥

🎥 کمپين #چهارشنبه_های_بدون_ماسک 🔺بدن خودم هست دوس دارم بی حجاب باشم همینقدر مسخره هست که صورت خودم هست دوس دارم بدون ماسک باشم! 🔺يعنی بهتر از اين نميشد کمپين مسخره ی چهارشنبه های سفید مصی علينژاد رو رسوا کرد...😅

🚨 خانمی که حاضر به رعایت #حجاب در حضور #رهبر_انقلاب نمیشد! 💠سردار حسین نجات نقل می‌کند مقام معظم رهبری قصد ملاقات با خانواده شهید مسیحی داشتند. تیم پیشرو به آن خانواده گفته بودند که یک فردی از مسئولین نظام می‌خواهد به آنجا بیاید. پدر و مادر این شهید خود را آماده کردند؛ دختری داشتند که #حجاب نداشت و محافظین از او خواهش می‌کنند به خاطر مهمانی که قرار است امشب به آنجا بیاید، حجاب را رعایت کند، اما او قبول نمی‌کند. پیش از رسیدن مقام معظم رهبری به مادرش می‌گویند که آقا می‌خواهد به اینجا بیاید و زمانی که مادر این موضوع را به دختر می‌گوید باز هم قبول نمی‌کند و حتی برادر این خانم که اثرگذاری بیشتری بر او داشت نیز زمانی که به او می‌گوید مجدّداً اثری نداشت. برادران تیم پیش رو با بیسیم به ماشین حامل مقام معظم رهبری اطلاع می‌دهند که وضعیت در منزل این خانواده به صورتی است که یکی از خانم‌ها حجاب ندارد. مقام معظم رهبری می‌گویند چون این خانواده متوجه شده‌اند که قرار است ما به آنجا برویم، دیگر نباید برگردیم و در هر صورت می‌رویم. چند دقیقه قبل از اینکه مقام معظم رهبری به منزل این شهید برسند، این دختر خانم بدون اینکه کسی به او چیزی بگوید خود رفت لباسش را تعویض کرده و با لباس و حجاب کامل حاضر شد و زمانی که آقا داخل منزل شدند، دیدند که هیچ‌کس بی‌حجاب نیست و همه با لباس و حجاب در آنجا هستند که باعث تعجّب مقام معظم رهبری از خبر مطرح شده از جانب تیم پیشرو شد. در نهایت جلسه بسیار خوبی برگزار شد و همه افراد خانواده از جمله همان دختر خانم استقبال بسیار خوبی از مقام معظم رهبری انجام دادند. بعد از اینکه آقا رفتند به او گفتیم که شما در برابر پدر، مادر و برادر خود مقاومت کردی، اما در نهایت با حجاب کامل حاضر شدید، علت چه بود؟ این دختر خانم گفت که قبل از اینکه آقا بیاید یک ندای درونی به من نهیب زد که اگر نزدیک یک کشیش یا بزرگ مسیحی هم می‌خواستی بروی، باید احترام این فرد را حفظ کنی، اگر با این وضعیت لباس حاضر شوم این یک بی‌احترامی به فردی است که حداقل به‌عنوان یک قدّیس می‌شناسم و این باعث شد شرمنده شوم و لباسم را تعویض کنم. 🆔 http://eitaa.com/cognizable_wan

📖 #رمان_جان_شیعه_جان_اهل_سنت 🖋 #قسمت_شصتم به نظر صبحانه خوب و مفصلی بود برای برگزاری یک جشن کوچک! سطح کیک را با خامه و حلقه‌های موز و انبه تزئین کردم و گلدان گل رز را هم نزدیک‌تر کشیدم که صدای باز شدن در حیاط، سکوت خانه را شکست و مژده آمدن مجید را آورد. به استقبالش به سمت در رفتم و همزمان آیت‌الکرسی می‌خواندم تا سخنم برایش مقبول بیفتد. در را باز کردم و به انتظار آمدنش به پایین راه پله چشم دوختم که صدای قدم‌هایش در راه پله پیچید. مثل همیشه چابک و پُر انرژی نمی‌آمد و سنگینی گام‌هایش به وضوح احساس می‌شد. از خم راه پله گذشت و با دیدن صورت خندان و سرشار از شادی‌ام، لبخندی رنگ و رو رفته بر لبانش نشست و با صدایی که حسی از غم را به دنبال می‌کشید، سلام کرد. تا به حال او را به این حال ندیده بودم و از اینکه مشکلی برایش پیش آمده باشد، ترسی گذرا بر دلم چنگ انداخت، هر چند امید داشتم با دیدن وضعیت خانه، حال و هوایش عوض شود. کیفش را از دستش گرفتم و با گفتن «خسته نباشی مجید جان!» به گرمی از آمدنش استقبال کردم. همچنانکه کفش‌هایش را در می‌آورد، لبخندی زد و پاسخم را به مهربانی داد: «ممنونم الهه جان! دلم خیلی برات تنگ شده بود...» و جمله‌اش به آخر نرسیده بود که سرش را بالا آورد و چشمش به میز کیک و گل و شربت افتاد و برای لحظاتی نگاهش خیره ماند. به آرامی خندیدم و گفتم: «مجید جان! این یه جشن دو نفره‌اس!» با شنیدن این جمله، ردّ نگاهش از سمت میز به چشمان من کشیده شد و متعجب پرسید: «جشن دو نفره؟» سرم را به نشانه تأیید تکان دادم و با دست تعارفش کردم: «بفرمایید! این جشن مخصوص شماس!» از موج شور و شعفی که در صدایم می‌غلطید، صورتش به خنده‌ای تصنعی باز شد و با گام‌هایی سنگین به سمت اتاق پذیرایی رفت و روی مبل نشست. کیفش را کنار اتاق گذاشتم و مقابلش نشستم. مستقیم به چشمان خسته و غمگینش نگاه می‌کردم، بلکه ببینم که رنگ سرخ گل رز و عطر بی‌نظیر شربت به لیمو، به میهمانداری روی خوش و نگاه پُر محبتم، حالش را تغییر می‌دهد و صورتش را به خنده‌ای باز می‌کند، اما هر چه بیشتر انتظار می‌کشیدم، غم صورتش عمیق‌تر می‌شد و سوزش زخم چشمانش بیشتر! گویی در عالمی دیگر باشد، نگاهش مات میز پذیرایی بود و دلش جای دیگری می‌پرید که صدایش کردم: «مجید!» با صدای من مثل اینکه از رؤیایی کهنه دست کشیده باشد، با تأخیر نگاهم کرد و من پرسیدم: «اتفاقی افتاده؟» سری جنباند و با صدایی گرفته پاسخ داد: «نه الهه جان!» به چشمانش خیره شدم و با لحنی لبریز تردید سؤال کردم: «پس چرا انقدر ناراحتی؟» نفس عمیقی کشید و با لبخندی که می‌خواست دلم را خوش کند، پاسخ داد: «چیزی نیس الهه جان...» که با دلخوری به میان حرفش آمدم و گفتم: «مجید! چشمات داره داد میزنه که یه چیزی هست، پس چرا از من قایم می‌کنی؟» ساکت سرش را به زیر انداخت تا بیش از این از آیینه بی‌ریای چشمانش، حرف دلش را نخوانم که باز صدایش کردم: «مجید...» و اینبار قفل دلش شکست و مُهر زبانش باز شد: «عزیز همیشه یه همچین روزی نذر داشت و غذا می‌داد... خونه رو سیاه پوش می‌کرد و روضه می‌گرفت... آخه امروز شهادت حضرت موسی‌بن‌جعفرِ(علیه‌السلام)... از دیشب همش تو حال و هوای روضه بودم...» نگاهم به دهانش بود که چه می‌گوید و قلبم هر لحظه کُندتر می‌زد که نگاهش روی میز چرخی زد و با صدایی که از لایه سنگین بغض می‌گذشت، زمزمه کرد: «حالا امروز تو خونه ما جشنه!» و دیگر هیچ نگفت. احساس کردم برای یک لحظه قلبم یخ زد. لبانم را به سختی گشودم و با صدایی بُریده از خودم دفاع کردم: «خُب... خُب من نمی‌دونستم...» از آهنگ صدایم، عمق ناراحتی‌ام را فهمید، نگاهم کرد و با لبخند تلخی پاسخ داد: «من از تو گله‌ای ندارم، تو که کار بدی نکردی. دل خودم گرفته...» گوشم به جملات او بود و چشمم به میز پذیرایی که دیگر برایم رنگی نداشت. پیش از آنکه من هیچ مجالی یافته یا حرفی زده باشم، همه چیز به هم ریخته و تمام زحماتم بر باد رفته بود که اندوه عجیبی بر دلم نشست و بی‌آنکه بخواهم، زبانم را به اعتراضی تلخ باز کرد: «می‌دونی من چقدر منتظر اومدنت بودم؟ می‌دونی چقدر زحمت کشیدم؟» معصومانه نگاهم کرد و گفت: «الهه جان! من...» اشکی که در چشمانم حلقه زده بود، روی صورتم جاری شد و به قدری دلش را به درد آورد که دیگر نتوانست ادامه دهد. از جا بلند شدم و با صدایی لرزان زمزمه کردم: «مجید! خیلی بی‌انصافی!» http://eitaa.com/cognizable_wan

🔴 تبیین مقام شفاعت #شهید_سلیمانی در کلام رهبر انقلاب در سال ۸۴ 💠 در منزل شهید محمدرضا عظیم پور در سال ۱۳۸۴ داماد بزرگ خانواده، جواد روح‌اللهی، از رهبر انقلاب درخواست می‌کند: که ان‌شاء‌الله فردای قیامت همه ما را که اینجا هستیم شفاعت کنید. #امام_خامنه‌ای می‌گویند: "ما چه‌کاره‌ایم که شما را شفاعت کنیم؟ پدر و مادر شهید باید من و شما را شفاعت کنند. سپس رهبر انقلاب خم می‌شوند و با نگاهی به حاج قاسم سلیمانی می‌گویند: "این آقای حاج قاسم هم از آنهایی‌ست که شفاعت می‌کند ان‌شاء‌الله" حاج قاسم #سلیمانی سر پایین می‌اندازد و با دو دست صورتش را می‌پوشاند. رهبر انقلاب فرمودند: "بله! از ایشان قول بگیرید، به شرطی که زیر قولشان نزنند!" همه می‌خندند، همه به جز سردار سلیمانی که خجالت‌زده سر به زیر انداخته. جواد روح‌اللهی [داماد خانواده] می‌گوید: چند ماه بعد از آن دیدار، ماه رمضان، در مراسم افطاری هرساله حاج قاسم به بچه های جبهه و جنگ همان جلویِ در از ایشان قول #شفاعت خواستم. حاجی می‌خواست دست به سرم کند، که گفتم: حاجی! والله اگر قول ندهی، داد میزنم و به همه مهمان‌ها می‌گویم آقا درباره تو آن روز چه گفتند؟ #حاج_قاسم که دید اوضاع ناجور می‌شود؛ گفت: باشد، قول می‌دهم؛ فقط صدایش را در نیاور! 📙کتاب «کریمانه» روایت حضور مقام معظم رهبری در منازل شهدای استان کرمان انتشارات صهبا نشر ۱۳۹۵ 🆔 http://eitaa.com/cognizable_wan

🚨 #حرز_ابی‌دجانه جهت امان از بلا و جنّ 💠 از ابی دجانه روایت شده که به رسول خدا صلّی الله علیه و آله شکوه کردم از اینکه وقتی در بستر می‌خوابم صدای سوتی مانند سوت آسیاب و صدایی مثل زنبور عسل می‌شنوم و آتشی مثل رعد و برق می‌بینم وقتی بلند می‌شوم در برابر خود یک سیاهی می‌بینم بالا می‌رود که به پهنای صحن خانه‌ام هست وقتی دست به پوستش می‌کشم مانند پوست خارپشت است، و به صورتم شعله‌ آتش پرتاب می‌کند فرمود: ای ابودجانه این #جنّ_خانه تو است. سپس دوات و کاغذ خواست و به علی علیه السّلام فرمود این حرز را برای ابی‌دجانه بنویس! ابودجانه می‌گوید: نامه را گرفتم و تا کردم و به خانه آوردم و زیر سرم گذاشتم و شب را راحت خوابیدم. یک دفعه صدایی شنیدم که می‌گفت: ای ابودجانه ما را با این کلمات آتش زدی! تو را بحقّ سرورت این نامه را از ما بردار که دیگر نمی‌توانیم به خانه‌ات بیاییم. متن حرز👇 بسم الله الرحمن الرحیم 🔸هذا کتابُ مُحَمَّدٍ رَسُولِ اللهِ رَبِّ العَالَمینَ اِلی مَن طَرَقَ الدّارَ مِنَ العُمارِ وَ الزُوّارِ اِلّا طارِقاٌ یَطرُقُ بِخَیرٍ اَما بَعدُ فَاِنَّ لَنا وَلَکُم فِی الحَقِّ سَعَهً فَاِن تَکُ عاشِقاً مُولِعاً اَو فاجِراً مُقتَحِماً فَهذا کِتابُ اللهِ یَنطِقُ عَلَینا وَ عَلَیکُم بالحَقِّ اِنُا کُنّا نَستَنسِخُ ما کُنتُم تَعملَونَ وَرُسُلُنا یکتُبُونَ ما تَمکُرُونَ اُترُکُوا صاحِبَ کَِتابی هذا و انطَلِقوا اِلی عَبَدَهِ الاَصنامِ وَ اِلی مَن یَزعَمُ اَنَّ مَعَ اللهِ اِلهاً اخَرَ لا اِلهَ اِلا هُوَ کُلُّ شَی ء هالَکٌ اِلا وَجهَهُ لََهُ الحُکمُ وَ اِلَیهِ تُرجَعُونَ حم لا یُنصَرونَ حمعسق تَفرَّقَت اَعداءُ اللهِ وَ بَلَغَت حُجَّهُ اللهِ وَ لا حَولَ وَلا قُوَّهَ اِلا بِااللهِ العلی العظیم فَسَیَکفیکَهُمُ اللهُ وَ هُوَ السَّمیعُ العَلیمُ 📙 بحارالأنوار، ج ۶۰ ص ۱۲۵ 🆔 http://eitaa.com/cognizable_wan

📖 #رمان_جان_شیعه_جان_اهل_سنت 🖋 #قسمت_شصت_و_یکم در برابر نگاه مهربانش، گل‌ها را از آرامشِ آب بیرون کشیدم، مقابل چشمانش گرفتم و در اوج ناراحتی ناله زدم: «من اینا رو برای تو گرفتم! از دیشب منتظر اومدن تو بودم! اونوقت تو همه چیز رو خیلی راحت خراب می‌کنی!» و قلبم طوری شکست که با سرانگشتانم گل‌ها را پَر پَر کردم و مثل پاره‌های آتش، به صورتش پاشیدم و دیدم گلبرگ‌های سرخ رز به همراه قطرات آب روی صورتش کوبیده شد و چشمانش غمزده به زیر افتاد. با سر انگشتانش، ردّ پای آب را از صورتش پاک کرد و خواست چیزی بگوید که به سمت اتاق خواب دویدم و در را پشت سرم بر هم کوبیدم. حالا فقط صدای هق هق گریه‌های بی‌امانم بود که سقف سینه‌ام را می‌شکافت و فضای اتاق را می‌درید. آنقدر دلم از حرفش رنجیده بود که نمی‌توانستم حضورش را در خانه تحمل کنم که در اتاق را باز کرد و همانجا در پاشنه در ایستاد. با دیدنش باز مرغ دلم از قفس پرید و جیغ کشیدم: «خیلی بَدی مجید! خیلی بَدی!» و باز گریه امانم نداد. از کسی رنجیده بودم که با تمام وجودم عاشقش بودم و این همان حس تلخی بود که قلبم را آتش می‌زد. با قدم‌هایی سُست به سمتم آمد و مقابلم زانو زد. با چشمانی که انگار پشت پرده سکوت، اشک می‌ریخت، نگاهم می‌کرد و هیچ نمی‌گفت. گویی خودش را به تماشای گریه‌های زجرآور و شنیدن گله‌های تلخم محکوم کرده بود که اینچنین مظلومانه نگاهم می‌کرد و دم نمی‌زد تا طوفان گریه‌هایم به گِل نشست و او سرانجام زبان گشود: «الهه! شرمندم! بخدا نمی‌خواستم ناراحتت کنم! به روح پدر و مادرم قسم، که نمی‌خواستم اذیتت کنم! الهه جان... تو رو خدا منو ببخش!» بغضم را فرو دادم و صورتم را به سمتی دیگر گرفتم تا حتی نگاهم به چشمانش نیفتد که داغ جراحتی که به جانم زده بود به این سادگی‌ها فراموشم نمی‌شد. خودش را روی دو زانو روی زمین تکان داد و باز مقابل صورتم نشست و تمنا کرد: «الهه! روتو از من بر نگردون! تو که می‌دونی من حاضر نیستم حتی یه لحظه ناراحتی تو رو ببینم! الهه جان...» و چون سکوت لبریز از اندوه و اعتراضم را دید، با لحنی عاشقانه التماسم کرد: «الهه! با من حرف بزن! الهه جان! تو رو خدا یه چیزی بگو!» و من هم با همه دلخوری و دلگیری، آنقدر عاشقش بودم که نتوانم ناراحتی‌اش را ببینم و بیش از این منتظرش بگذارم که آه بلندی کشیدم و با لحنی که بوی غم غریبگی می‌داد، شکایت کردم: «من نمی‌دونستم امروز چه روزیه، اگه می‌دونستم هیچ وقت یه همچین مراسمی نمی‌گرفتم. چون ما اونقدر به پیغمبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) و اهل بیتش ارادت داریم که هیچ وقت همچین کاری نمی‌کنیم. ولی حالا که من ندونسته یه کاری کردم، فکر می‌کنی خدا راضیه که تو با من اینجوری رفتار کنی؟ فکر می‌کنی همون امامی که میگی امروز شهادتشه، راضیه که تو بخاطر سالگرد شهادتش زندگی رو به خودت و خونوادت تلخ کنی؟» چشمانش عاشقانه به زیر افتاد و با صدایی گرفته پاسخ داد: « الهه جان! حالی که امروز صبح داشتم، دست خودم نبود... من بیست سال تو خونه عزیز همچین روزی عزاداری کردم و سینه زدم. امروز از صبح دلم گرفته بود. انگار دلم دست خودم نبود...» مستقیم نگاهش کردم و محکم جواب دادم: «این گریه و عزاداری چه سودی داره؟ فکر می‌کنی من برای بچه‌های پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) احترام قائل نیستم؟ فکر می‌کنی من دوستشون ندارم؟ بخدا منم اونا رو دوست دارم، ولی واقعاً این کارا چه ارزشی داره؟» کلام آخرم سرش را بالا آورد، در چشمانش دریایی از احساس موج زد و قطره‌ای را به زبان آورد: «برای من ارزش داره!» این را گفت و باز ساکت سر به زیر انداخت. سپس همچنانکه نگاهش به زمین بود و دستانش را از ناراحتی به هم می‌فشرد، ادامه داد: «ولی تو هم برام اونقدر ارزش داری که دیگه جلوت حرفی نزنم که ناراحتت کنه!» از داغی که به جان چشمان نجیبش افتاده بود، می‌توانستم احساس کنم که حالا قلب او از این قضاوت منطقی‌ام شکسته و نمی‌خواست به رویم بیاورد که عاشقانه نگاهم کرد، با هر دو دستش دستانم را گرفت و با لحنی لبریز محبت عذر تقصیر خواست: «قربونت بشم الهه جان! منو ببخش عزیز دلم! ببخش که اذیتت کردم...» و من چه می‌توانستم بگویم که دیگر کار از کار گذشته و تمام نقشه‌هایم نقش بر آب شده بود! می‌خواستم با پختن کیک و خرید گل و تدارک یک جشن کوچک و با زبان عشق و محبت، دل او را بخرم و به سوی مذهب اهل تسنن ببرم، ولی او بی‌آنکه بخواهد یا حتی بداند، به حرمت یک عشق قدیمی، مقابلم قد کشید و همه زحماتم به باد رفت! 👇👇👇 http://eitaa.com/cognizable_wan

🌴باغبانی که در باغ خویش خیار🥒 کاشته بود، مشاهده کرد که تعدادی از خیارها، پیش از موعدِ مقرر رسیده است. او با خود اندیشید که این ها را پیش خواجه نظام الملک ببرد و انعامی دریافت کند؛ لذا چند خیار نازک و گل به سر را به خدمت خواجه برد. 🌿 خواجه با عده ای از یاران، مشغول استراحت بودند. باغبان بر او وارد شد و خیار ها را در مقابل اش نهاد. 🍄 خواجه نظام الملک، خیاری برداشت و شروع به خوردن کرد. یاران انتظار تعارف داشتند، اما خواجه همه خیارها را خورد و بر خلاف عادت به هیچ کس تعارف نکرد. 🌷وقتی باغبان اجازه مرخصی طلبید، خواجه سی دینار طلا به او انعام داد و رفت. 🍂 خواجه به یارانش گفت: ای یاران! خیارها تلخ بودند، یکی تلخ تر از دیگری! من ترسیدم که به شما تعارف کنم و طعم تلخ آنها شما را آزار دهد. آن باغبان پیری که خیارها را آورده بود، رنج بسیار کشیده و امید فراوانی به دریافت انعام داشت. اگر شما تلخی خیار را بر او فاش می ساختید، آن مرد خسته و آزرده خاطر می گشت، به خاطر این، من خیارها را به تنهایی خوردم و بر تلخی آن صبر کردم به پیش روی او چیزی نگفتم. 📚 داستان های موضوعی؛ کاظم سعید پور، ص ۲۱۴. http://eitaa.com/cognizable_wan

👈 برای بسیاری از ما پیش اومده که در حین روزه داری ناگزیر به تزریق آمپول و سرم و ... می‌شویم. ❓آیا انواع تزریقات روزه رو باطل می کنه؟ 👇👇👇 👈 #امام_خمینی: بنا بر احتياط واجب روزه‌دار از استعمال آمپولي كه بجاي غذا به كار می‌رود خودداري كند، ولي تزريق آمپول بی‌حسی و دوایی اشكال ندارد. 👈 #امام_خامنه‌ای: بنابر احتياط واجب از آمپول‌های #مقوّی يا مغذّی و هر آمپولی که در #رگ تزريق می‌شود و نيز انواع #سرمها (غذايی و تقويتی يا دوايی و مانند آن) خودداری شود، لکن آمپول دارويی که در #عضله تزريق می‌شود و تزریق عضلانی واکسن و نيز آمپول بی حسّی مانعی ندارد. تزريق #خون نیز به احتياط واجب موجب بطلان روزه است. در مورد #آب_مقطر نیز، اگر به عضله تزریق شود اشکالی ندارد؛ ولی اگر در رگ تزریق شود، بنابر احتیاط واجب، پرهیز شود. 🌷🌷🌷 👈 #مكارم: انواع آمپول‌ دارويي يا تقويتي كه به صورت #عضلاني تزريق می‌شوند و همچنين تزريق عضلاني واكسن اشكالي ندارد ولي تزريق آمپول‌ها و سرمهاي #وريدي (که در رگ تزریق می‌شود) جايز نيست. همچنین #تزریق_خون بنابر احتیاط واجب، روزه را باطل می‌کند اما باید ادامه روز را امساک نموده و احتیاطاً قضا نماید. 👈 #سيستاني: آمپول و سرم روزه را باطل نمی‌کند هرچند آمپول تقويتي يا سرم قندي نمكي باشد همچنین تزریق خون به بدن روزه را باطل نمی‌کند. 🌷🌷🌷 🆔 http://eitaa.com/cognizable_wan

🔊 #شرح_دعای #روز_پنجم_ماه_مبارک_رمضان توسط استاد اخلاق #آیت_الله_مجتهدی_تهرانی (ره) #بسیاااار_عالیه.دانلود بفرمایید🌹👇👇👇

‏با بابام رفته بودیم گاوداري داییم. یهو داییم تتوی روی بازومو دید گفت مسعود این چیه؟ بابام با حرص گفت کار منه. داشتیم میومدیم اینجا روش علامت زدم با گاوای شما قاطی نشه!🤦‍♂😅 🆔 http://eitaa.com/cognizable_wan 🔥

ﺗﻮ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﺩﻭﺗﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﺩﻋﻮﺍﺷﻮﻥ ﻣﯿﺸﻪ ﻭﺍﺳﻪ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺭﻭ ﯾﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ.. ﺭﺍﻧﻨﺪﻩ ﻣﯿﮕﻪ: ﺍﻭﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺴﻦ ﺗﺮﻩ ﺑﺸﯿﻨﻪ.. ﻭ ﺍﯾﻨﮕﻮﻧﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻫﺮﺩﻭ ﺯﻥ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺗﺎ پاﯾﺎﻥ ﻣﺴﯿﺮ ﺧﺎﻟﯽ ﻣﺎﻧﺪ!😂😂😂😂 ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ #بخند 😹 🎈 ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌☂😜 http://eitaa.com/cognizable_wan ¯\_(ツ)_/¯

کمدی در گزارش 🤪😂 🎥#کلیپ_طنز ‎‌࿐჻ᭂ⸙🍃🌹🍃⸙჻ᭂ࿐ ‍‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ http://eitaa.com/cognizable_wan ‌ ‎‌‌‌‎࿐჻ᭂ⸙🍃🌹🍃⸙჻ᭂ࿐

کرونا بعد از دیدن این صحنه از هند گرییییییییخت😂😂😂😂 ‎‌࿐჻ᭂ⸙🍃🌹🍃⸙჻ᭂ࿐ ‍‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ http://eitaa.com/cognizable_wan ‌ ‎‌‌‌‎࿐჻ᭂ⸙🍃🌹🍃⸙჻ᭂ࿐

دوبله فقط این 🎬😅 👌 #لبخند ‎‌࿐჻ᭂ⸙🍃🌹🍃⸙჻ᭂ࿐ ‍‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ http://eitaa.com/cognizable_wan ‌ ‎‌‌‌‎࿐჻ᭂ⸙🍃🌹🍃⸙჻ᭂ࿐

🌺 #تحدیر (تندخوانی) 🌺 #جزء_5 🌺 توسط استاد #معتز_آقایی👇👇👇

🌷عذر پذیری 🕊 چون هدهد به نزد سلیمان بازگشت نظر خویش را بیان کرد و از قوم سبأ خبر آورد. سلیمان گفت: باید ببینم این عذری که آوردی، راست است یا دروغ؛ اگر دروغ باشد، تو را به سختی عذاب می کنم. 🌎 جبرئیل امین از طرف خدا آمد و گفت: ای سلیمان! مرغک ضعیف را تهدید می کنی؟ ای سلیمان! چرا از مرغی ضعیف به عذری ضعیف بسنده نمی کنی و او را تهدید می نمایی؟ چرا از ما نمی آموزی که با بندگان خود چگونه معامله می کنیم. 🧟‍♂ وقتی کافری در امواج متلاطم دریا در درون کشتی گرفتار می گردد، از ترس غرق شدن بت را می‌اندازد و به زبان عذر، دروغ می‌گوید؛ چون وی را از دریا بیرون رفت و از غرق شدن خلاصی یافت، بار دیگر بت را می پرستد و به کفر خویش باز می‌گردد. من به دروغ وی توجه نمی کنم و آن عذر دروغ وی را می‌پذیرم و از غرق شدن نجاتش می‌دهم. 📚 داستانهای کشف الاسرار،ص ۴۰۹. http://eitaa.com/cognizable_wan

*مظلوم ترین مادر شهید ایران* خوب گوش کنید تا ببینیم مدیون چه کسانی هستیم #شهیدداورپناه 👇👇👇 http://eitaa.com/cognizable_wan

🔸پنجشنبه ها برای ما روز یادآوری درگذشتگان و خاطرات آنهاست؛ ولی برای آنها روز چشم انتظاری ست، منتظر هدیه هستند... هدیه به روح پدران و مادران آسمانی و همه عزیزان سفرکرده بخوانیم فاتحه و صلوات و در صورت امکان خیرات🌸🙏 👇👇👇👇 🍎 http://eitaa.com/cognizable_wan

🌺 #تحدیر (تندخوانی) 🌺 #جزء_6 🌺 توسط استاد #معتز_آقایی👇👇👇

💐 روایت بسیار زیبایی از وجود نازنین امام سجاد علیه السلام آمده، که در یکی از دعاهایشان هم آن را بیان کردند. 🌸 ایشان می‌فرمایند: اگر کسی گناه را از روی عمد و تمسخر خدا انجام دهد، خداوند او را به خواری، زشتی و ذلیلی دچار می‌کند. به همین دلیل در روز ششم دعا می‌کنیم که خدایا اگر من گناهی کردم و عمل زشتی انجام دادم، برای این نبوده که عظمت تو را زیر سوال ببرم؛ خدایا! از روی جهلم این گناه را انجام دادم؛ من را به زشت و خواری گناه دچار نکن. http://eitaa.com/cognizable_wan

🍄کسی که حمام رفته است و لباس تمیز پوشیده است همین که یک سیاهی روی صورت یا لباسش بنشیند می فهمد؛ ولی کسی که مثلاً در مکانیکی کارکرده و سیاه شده، هر وقت هم خاک بخورد و سیاه شود، متوجه نمی شود. گناه هم همینطور است، کسی که تزکیه کرده و خودش را تمیز کرده، می‌فهمد که گناه چقدر اثر دارد؛ ولی کسی که غرق گناه است، هرچقدر که گناه کند، کَکش هم نمی گزد. 🌻 مرحوم میرزا جواد آقای ملکی تبریزی استاد حضرت امام خمینی رحمة الله علیه، در مجلسی حضور داشتند که غیبتی صورت گرفت، ایشان دفاع کردند؛ ولی سودی نبخشید، از مجلس بیرون آمدند و فرمودند: این مجلس، چهل روز مرا عقب انداخت. 🍀 بله، عزیزان! ایشان می‌فهمیدند که یک گناه چقدر اثر دارد، چون خودشان را تزکیه کرده بودند. http://eitaa.com/cognizable_wan

🍀 روزه و اسپری تنگی نفس برای بیماری آسم 🗣 👈 #امام_خمینی: اشکالی ندارد. 👈 #امام_خامنه ای: اگر صِرفاً برای بازكردن راه تنفّسی بدون دارو باشد و يا همراه با دارويی است كه به‌صورت پودر به ريه‌ها پاشيده می‌شود، مضرّ به روزه نيست. 👈 #مكارم: با توجه به اینکه معمولاً گاز رقیقی بیش نیست روزه را باطل نمی‌کند. 👈 #سیستانی: اگر دارو را فقط وارد ریه و شش‌ها ‌کند و دارو وارد مری نشود، روزه باطل نیست. 🌼🌼🌼 🆔 http://eitaa.com/cognizable_wan

📖 #رمان_جان_شیعه_جان_اهل_سنت 🖋 #قسمت_شصت_و_دوم سلام نماز مغربم را دادم که صدای مهربان مجید در گوشم نشست: «سلام الهه جان!» و پیش از آنکه سرم را برگردانم، مقابلم روی زمین نشست و با لبخندی شیرین ادامه داد: «قبول باشه!» هنوز از مشاجره دیروز صبح، دلگیر بودم و سنگین جواب دادم: «ممنون!» کیفش را روی پایش گذاشت و درش را باز کرد. بی‌توجه به جستجویی که در کیفش می‌کرد، مشغول تسبیحات شدم که با گفتن «بفرمایید!» بسته کادو پیچ شده‌ای را مقابلم گرفت. بسته کوچکی که با کادوی سرخ و سفیدی پوشیده و گل یاس کوچکی را رویش تعبیه کرده بودند. دستم را از زیر چادر نمازم بیرون آوردم، بسته را از دستش گرفتم و با لبخندی بی‌رنگ، سپاسگزاری‌ام را نشان دادم و او بی‌درنگ جواب قدردانی سردم را به گرمی داد: «قابل تو رو نداره الهه جان! فقط بخاطر این که دیروز اذیتت کردم، گفتم یجوری از دلت دربیارم... ببخشید!» آهنگ دلنشین صدایش، دلم را نرم کرد و همچنانکه بسته را باز می‌کردم، گفتم: «ممنونم!» درون بسته، جعبه عطر کوچکی بود. خواستم درِ عطر را باز کنم که پیش دستی کرد و گفت: «نمی‌دونستم از چه بویی خوشِت میاد... ولی وقتی این عطر رو بو کردم یاد تو افتادم!» و جمله‌اش به آخر نرسیده بود که با گشوده شدن در طلایی شیشه عطر، رایحه گل یاس مشامم را ربود. مثل اینکه عطر ملیح یاس حالم را خوش کرده باشد، بلاخره صورتم به خنده‌ای شیرین باز شد و پرسیدم: «برای همین گل یاس روی جعبه گذاشتی؟» از سخن نرمی که سرانجام بعد از یک روز به زبان آوردم، چشمانش درخشید و با لحنی خوشبوتر از عطر یاس، پاسخ داد: «تو برای من هم گل یاسی، هم بوی یاس میدی!» در برابر ابراز احساسات رؤیایی‌اش، به آرامی خندیدم و مقداری از عطر را به چادر نمازم زدم که نگاهم کرد و پرسید: «الهه! منو بخشیدی؟» و من هم نگاهش کردم و با صدایی آهسته که از اعماق اعتقاداتم بر می‌آمد، جواب دادم: «مجید جان! من فقط گفتم چه لزومی داره برای کسی که هزار سال پیش شهید شده، الان اینقدر به خودت سخت بگیری؟ برای اموات یا باید دعای خیر کرد، یا براشون طلب رحمت و مغفرت کرد یا اینکه اگه از اولیای خدا بودن، باید از اعمال و کردارشون الگو گرفت و از رفتارشون پیروی کرد!» از نگاهش پیدا بود که برای حرفم هزاران جواب دارد و یکی را به زبان نمی‌آورد که در عوض لبخندی زد و گفت: «الهه جان! به هر حال منو ببخش!» از خط چشمانش می‌خواندم عشقی که بر سرزمین قلبش حکومت می‌کند، مجالی برای پذیرش حرف‌های من نمی‌گذارد، اما چه کنم که من هم آنقدر عاشقش بودم که بیش از این نمی‌توانستم دوری‌اش را تاب بیاورم، گرچه این دوری به چند کلمه‌ای باشد که کمتر با هم صحبت کرده و یا لبخندی که از همدیگر دریغ کرده باشیم. پس لبخندی پُر مِهر نشانش دادم و با حرکت چشمانم رضایتم را اعلام کردم. با دیدن لبخند شیرینم، صورتش به آرامش نشست و خواست چیزی بگوید که صدای دستی که محکم به در می‌کوبید، خلوت عاشقانه‌مان را به هم زد و او را سریعتر از من به پشت در رساند. http://eitaa.com/cognizable_wan

📖 #رمان_جان_شیعه_جان_اهل_سنت 🖋 #قسمت_شصت_و_سوم عبدالله بود که هراسان به در می‌کوبید و در مقابل حیرت ما، سراسیمه خبر داد: «الهه زود بیا پایین، مامان حالش خوب نیس!» نفهمیدم چطور مجید را کنار زدم و با پای برهنه از پله‌ها پایین دویدم. در اتاق را گشودم و مادر را دیدم که از دل درد روی شکمش مچاله شده و ناله می‌زند. مقابلش روی زمین نشسته بودم و وحشتزده صدایش می‌کردم که عبدالله گفت: «من میرم ماشینو روشن کنم، تو مامانو بیار!» مانده بودم تنهایی چطور مادر را از جا بلند کنم که دیدم مجید دست زیر بازوی مادر گرفت و با قدرت مردانه‌اش مادر را حرکت داد. چادرش را از روی چوب لباسی کشیدم و به دنبال مجید که مادر را با خود به حیاط می‌بُرد، دویدم. مثل اینکه از شدت درد و تب بی‌حال شده باشد، چشمانش نیمه باز بود و زیر لب ناله می‌کرد. به سختی چادر را به سرش انداختم و همچنانکه در حیاط را باز می‌کردم، خودم هم چادر به سر کردم. عبدالله با دیدن مجید که سنگینی مادر را روی دوش گرفته بود، به کمکش آمد و مادر را عقب ماشین نشاندند و به سرعت به راه افتادیم. با دیدن حالت نیمه هوش مادر، اشک در چشمانم حلقه زده بود و تمام بدنم می‌لرزید. عبدالله ماشین را به سرعت می‌راند و از مادر می‌گفت که چطور به ناگاه حالش به هم خورده که مجید موبایل را از جیبش درآورد و با گفتن «یه خبر به بابا بدم.» با پدر تماس گرفت. دست داغ از تبِ مادر را در دستانم گرفته و به صورت مهربانش چشم دوخته بودم که کمی چشمانش را گشود و با دیدن چشمان اشکبارم، به سختی لب از لب باز کرد و گفت: «چیزی نیس مادر جون... حالم خوبه...» صدای ضعیف مادر، نگاه امیدوار مجید را به سمت ما چرخاند و زبان عبدالله را به گفتن «الحمدالله!» گشود. به چشمان بی‌رنگش خیره شدم و آهسته پرسیدم: «مامان خوبی؟» لبخندی بی‌رمق بر صورتش نشست و با تکان سر پاسخ مثبت داد. نمی‌دانم چقدر در ترافیک سر شبِ خیابان‌ها معطل شدیم تا بلآخره به بیمارستان رسیدیم. اورژانس شلوغ بود و تا آمدن دکتر، من بالای سر مادر بی‌تابی می‌کردم و عبدالله و مجید به هر سو می‌رفتند و با هر پرستاری بحث می‌کردند تا زودتر به وضع مادر رسیدگی شود. ساعتی گذشت تا سرانجام به قدرت سِرُم و آمپول هم که شده، درد مادر آرام گرفت و نغمه ناله‌هایش خاموش شد. هر چند تشخیص دردش پیچیده بود و سرانجام دکتر را وادار کرد تا لیست بلندی از آزمایش و عکس بنویسد، ولی هر چه کردیم اصرارمان برای پیگیری آزمایش‌ها مؤثر نیفتاد و مادر می‌خواست هر چه زودتر به خانه بازگردد. در راه برگشت، بی‌حال از دردی که کشیده بود، سرش را به صندلی تکیه داده و کلامی حرف نمی‌زد. شاید هم تأثیر داروهای مسکن چشمانش را اینچنین به خماری کشانده و بدنش را سُست کرده بود. ساعت یازده شب بود که مادر خوابش برد. به صورتش که آرام به خواب رفته و دیگر اثری از درد و ناراحتی در خطوطش پیدا نبود، نگاهی کردم و آهسته از اتاق خارج شدم. عبدالله کلافه در میان کتاب‌هایش دنبال چیزی می‌گشت و تا مرا دید، با نگرانی سؤال کرد: «خوابش برد؟» سرم را به نشانه تأیید تکان دادم که پدر همچنانکه به پشتی تکیه زده و تلویزیون تماشا می کرد، صدایم زد :«الهه! شام چی داریم؟» با این حرف پدر، تازه به فکر افتادم که عبدالله و پدر چیزی نخورده‌اند. مجید هم از یکی دو ساعت پیش که از بیمارستان برگشته بودیم، در خانه تنها بود و دوست نداشتم بیش از این تنهایش بگذارم، ولی چاره‌ای جز تدارک غذایی برای پدر نداشتم که با همه خستگی به آشپزخانه رفتم. خوشبختانه در یخچال ماهی تازه بود و در عرض نیم ساعت ماهی‌ها را سرخ کرده و سفره شام را انداختم. پدر خودش را جلو کشید و پای سفره نشست و بی‌معطلی مشغول شد. از اینهمه بی‌خیالی‌اش ناراحت شدم و خواستم بروم که عبدالله صدایم کرد: «الهه جان! ای کاش آقا مجید هم بگی بیاد پایین با هم شام بخوریم.» همچنانکه در اتاق را باز می‌کردم، گفتم: «قبل از اینکه مامان حالش بد شه، برای خودمون شام گذاشته بودم.» و خواستم بروم که چیزی به خاطرم رسید و تأکید کردم: «اگه مامان دوباره حالش بد شد، خبرم کن!» و عبدالله با گفتن «باشه الهه جان!» خیالم را راحت کرد و رفتم. http://eitaa.com/cognizable_wan