🎥 خانوم بد! روایتی از حمله به بانوی محجبه و کودکانش در رشت چادر مامانم رو کشید افتادم خانومه اومد حمله کرد تو دعواش میکنی‌ها

گاهی شیعیان را به ابتلاءات اهل بیت شرافت می‌دهند. شباهت در بلاها، مانند شباهت در عبادات، انسان را رشد می‌دهد؛ بالا می‌برد

🔺هنری کیسینجر سه سال از آیت الله جنتی ۹۷ ساله ما مسن تر است؛ وی در ۱۰۰ سالگی در پی ماموریتی دیپلماتیک وارد چین شده است؛ رسانه اصلاح طلب بدون اینکه بگوید پیرمرد اجازه نمیدهد جوانها کار بکنند، از عقلانیت کیسینجری سخن به میان آورده، ولی به امثال جنتی که میرسند از کهولت سن آنها میگویند! 📳 #عبدالرحیم_انصاری

آیا این کافی نیست تا بدانیم که مزدوران غرب در ایران چه در سر دارند؟! آیا نفاق باید چگونه رسوایی خود را فریاد بزند تا باور کنیم، ایشان چیزی جز از بین بردن اسلام و نابود کردن قرآن و زیر پا گذاشتن احکام و فاسد کردن اعتقادات هدف دیگری ندارند. کسانی که استحاله شدند و تلاش می‌کنند جامعه را با خود به همان قهقرایی برانند که گرفتار آنند. بن‌بستی که در آن نه راه پیش دارند و نه پس. دین‌گریزانی که به دامن دین‌ستیزی افتادند. توابین از اسلام و انقلاب هر روز وقیح‌تر از دیروز شعار کفار را تکرار می‌کنند. امروز می‌توان آشکارا دید که چرا چند دهه با احکام شرع از جمله حجاب جنگیدند تا بتوانند در سطح سیاسی برآیندگیری کنند و خود را به قدرت نزدیک کنند. جریان اصلاحات به خط مرزی جنگ خیابانی علیه نظام رسیده. همان جایی که پیش از این مجاهدین خلق آزمودند.

با شیوع بی‌مسئولانه بی‌لباسی و بدپوششی، پدیده چشم‌چرانی آشکارا افزایش داشته است. پذیرایی شیطانی سفره‌های خیابانی شهوت رایگان، بسیاری از چشم‌های هرز و دل‌های هرزه را به جنبش مضاعف واداشته. عفونت و فساد اثر پروانه‌ای نگاه‌های مسموم بی‌مسئولیتی که مردان و زنان شبانه‌روز جرعه جرعه سر می‌کشند، به زودی جامعه را به مسیر بی‌بازگشت خواهد کشاند. بیماری دردناکی که درمان‌هایی به مراتب دردناک‌تر دارد. همیشه توبه بهترین راه است، اگر آگاهی و بیداری و پشیمانی فراهم باشد.

بعضی از این مؤمن‌ها رو دیدید تریپ خواجه ربیع برمی‌دارند؟! اینها بهترین دوستان معاویه‌اند.

می‌گفت با دو سه تا حرامزاده و بیست، سی‌هزار حرام‌لقمه می‌شود کربلا به پا کرد.

🔻عاشورا و خواص بی‌خاصیّت 🖊 مهدی جمشیدی ۱. در نگاه نخست، به نظر می‌رسد که همۀ تحوّلات اجتماعی، وابسته به «امام جامعه» است و جامعه، آینۀ منعکس‌کنندۀ خودِ اوست و ازاین‌رو، باید «وضع جامعه» را هرچه که هست، به او ارجاع داد و برآمده از ارادۀ او دانست. چنین برداشتی از منطق تحوّلات اجتماعی نادرست است. این‌که امام در جامعۀ اسلامی، تعیین‌کننده است و سیاست‌ها و جهت‌گیری‌هایش می‌تواند جامعه را به قلۀ تعالی یا درۀ انحطاط سوق بدهد، برداشت درستی است، اما همواره چنین نیست که او نقش اصلی را بر عهده داشته باشد یا در همۀ زمینه‌ها بتوان رد پای او را یافت. ازآنجاکه قاعدۀ حکمرانی در جامعۀ اسلامی این است که امام باید جامعه را متقاعد سازد و به خواست و ارادۀ آنها، هویّت دینی بدهد، این‌گونه نیست که جامعه همچون شیء شکل‌پذیر و منفعل در دست امام جامعه باشد و او بدون آن‌که دغدغۀ «همراهی جامعه» را در داشته باشد، نقش هدایتی خویش را ایفا نماید. پس امام جامعه از جهات بسیاری، «مقیّد» و «محدود» به خودِ جامعه است و باید اقتضاهای آن را در نظر بگیرد و در چهارچوب آنها سیاست‌گذاری و راهبری کند؛ چه اقتضاهای امکانی و چه اقتضاهای امتناعی. بدین‌سبب، جامعه‌ای که دچار فقر امکانی باشد و بن‌مایه‌های قوی نداشته باشد و نتواند رویدادها و حوادث را فهم کند و به فهم امام جامعه نیز چندان گردن ننهد، خودش به عامل بازدارنده نسبت به غایات قدسیِ امام تبدیل می‌شود. ۲. آنچه که در عرض امام جامعه می‌تواند نقش مکمّل یا نقش ناقض ایفا کند، لایۀ سرآمدان و برجستگان جامعه هستند؛ کسانی که در «خواص جامعه» نامیده می‌شوند و به دو گروه خواص اهل حقّ و خواص اهل باطل تبدیل می‌شوند. «خواص اهل حقّ» نیز در کنار امام جامعه، هویت‌پرداز و جهت‌بخش هستند و می‌توانند ارادۀ امام جامعه را به تحقق نزدیک سازند یا آن را به زنجیر درآورند. این امر بدان سبب است که توده‌های مردم در جامعه، اغلب گرفتار وضع «اثرپذیری» و «دنباله‌روی» هستند و چشم به خواص دارند و از آنها تبعیّت می‌کنند؛ چنان‌که انتخاب‌های‌شان، «تکرار انتخاب‌های خواص» هستند. بنابراین، ممکن است با توجه به محدودیّت‌های گفتاری و صراحتیِ امام جامعه، خواص در مسیری قرار بگیرند که بتوانند همچون یک مجموعۀ نقض‌کننده یا معطل‌نگاه‌دارنده نسبت به امام جامعه عمل کنند. از جمله، «سکوت خواص» بسیار مؤثّر است؛ چه «سکوت گفتاری» و چه «سکوت عملی». در تاریخ، لحظه‌هایی هستند که چرخش‌های بزرگ می‌آفرینند و اتفاق‌های بازگشت‌ناپذیر پدید می‌آورند. در این لحظه‌ها، هرچه هم امام جامعه بکوشد که به جامعه، جهت بدهد و آن را در مجرای غایات حقّ به حرکت درآورد، اما باز محتاج «هم‌گفتاری» و «هم‌عملیِ» خواص اهل حقّ است و بدون آنها، کار هدایت جامعه به پیش نخواهد رفت. اگر خواص اهل حقّ به دلیل «محافظه‌کاری» و «دنیاطلبی»، سکوت اختیار کنند و حقّ را کتمان نمایند، جامعه نخواهد توانست که حقّ و مسیر حقّ را بیابد و ازاین‌رو، در چاله‌ها و چاه‌ها فرو خواهد افتاد. جامعۀ مبتلا به «خواص ساکت»، روی سعادت را نخواهد دید و همواره گرفتار تکرار خطاها و بازتولید لغزش‌هایش خواهد شد. در چنین وضعی، امرِ امام جامعه نیز معطل و معوّق باقی خواهد ماند و رنگ تحقق را نخواهد پذیرفت. ۳. در تحلیل ریشۀ واقعۀ عاشورا باید خاموشی و انفعالِ خواص اهل حقّ را علت اصلی شمرد و انگشت اتهام را به سوی آنها چرخانید؛ چراکه امام جامعه را تنها نهادند و در مسیر تحقق غایات قدسی، به حمایت گفتاری و عملی از او برنخواستند. امام حقّ، محتاج «حمایت خواص اهل حقّ» است تا جامعه، یکپارچه و هم‌صدا در مسیر هدایت معنوی قرار بگیرد و دین در قالب نظام‌های اجتماعی، عینیّت یابد، اما اگر خواص در لحظه‌های تاریخ‌ساز، زبان در کام فروببرند و حاضر نباشند هزینۀ «اظهار حقّ» را بپردازند، جامعه رو به پیش حرکت نخواهد کرد، بلکه چه‌بسا آنچنان سیر قهقرایی و انحطاطی را تجربه کند که در مقابل دیدگانش، واقعه‌ای به تلخی عاشورا رخ بدهد. خواص اهل حقّ که در این فروبستگی تاریخی دست دارند، حقّ را می‌شناسند و می‌فهمند، اما از «موضع‌مندی» و «صراحت» و «هزینه‌دادن» گریزان هستند و به همین دلیل، امام جامعه نیز تنها و بی‌طنین می‌ماند و عوام نیز بر روی او شمشمیر جهالت می‌کِشند. سرنوشت جامعۀ اسلامی، وابسته به این است که آن دسته از خواص اهل حقّ که با مواضع خویش، تسهیل‌کننده و پیش‌برندۀ حقیقت هستند، اکثریّت نخبگانی باشند تا بتوانند جامعه را در جهت ارادۀ امام جامعه، بسیج کنند. 🖇 منتشرشده در: http://fna.ir/3dmv3n

آدم بی‌مرز، بی‌شخصیت است. کسی که اندازه نمی‌داند، لاجرم تجاوزکار است. قدر و قیمت هر چیزی به اندازه شخصیت اوست. آدم بی‌شخصیت، قدر و قیمتی ندارد. آدم تجاوزکار، هزینه می‌تراشد. بخواهد یا نخواهد جنایت می‌کند. آدم بی‌مرز، بی‌معنی است. پوچ و تهی است. خالی از هر چیزی که بتواند به آن بیارزد و بنازد. یک ظرف شکسته است.

آنان که در خانه تمام شدند، در خیابان خود را می‌سنجند.

چرخ دوار همچنان می‌گردد و ما را هر سال به نقطه صفر عاشورا می‌رساند. چه بسیار کسان که دور پیشین با حسین به حسین رسیدند و امسال او را نیافتند. راهبر راه را گم نکرده، کشتی نجات در مدار ابدی خود می‌گردد و هر که را حسینی باشد برمی‌گیرد. اگر به نور مصباح الهدی چشم و دلت روشن نیست یا کوری یا دور. محرم بار عام حیات طیبه شهادت است. مردگان را نهیب بزن. قافله نزدیک است. و خوشا به حال آنان که آزاد شدند و امروز قدم به ردّ پای حسین می‌سایند و می‌آیند. و وای به حال آنانکه بر حسین شوریدند. این فرصت مکرر هر ساله ابدی نیست. آزمون هر ساله غربال می‌کند، زشت و زیبا را... خوشا آنانکه هیچ گاه از سایه خورشید هدایت به سایه خود مبتلا نشدند. و از کشتی نجات به طوفان مرگ پناه نبردند.

وَمَا مَنَعَهُمْ أَنْ تُقْبَلَ مِنْهُمْ نَفَقَاتُهُمْ إِلَّا أَنَّهُمْ كَفَرُوا بِاللَّهِ وَبِرَسُولِهِ وَلَا يَأْتُونَ الصَّلَاةَ إِلَّا وَهُمْ كُسَالَىٰ وَلَا يُنْفِقُونَ إِلَّا وَهُمْ كَارِهُونَ ﴿٥٤﴾ توبه وَاسْتَعِينُوا بِالصَّبْرِ وَالصَّلَاةِ ۚ وَإِنَّهَا لَكَبِيرَةٌ إِلَّا عَلَى الْخَاشِعِينَ ۴۵ بقره فرمود صبر پیامبر بود و‌ من نمازم. مردم صبر کردند؛ اما به نماز که رسیدند سنگینی‌شان آمد. وَلَوْلا أَنْتَ يَا عَلِيُّ لَمْ يُعْرَفِ الْمُؤْمِنُونَ بَعْدِي دعای ندبه خوشا به حال آنان که رفتند سراغ علی... خوشا آنان که دائم در نمازند... حسین علیه السلام شب عاشورا فرمود: أنا أحبّ الصلوة پیامبر فرمود: قرًة عینی فی الصلوة بیهوده نبود که علی علیه السلام را سر نماز کشتند. چه تقارن زیبایی... چند سال پیش از من پرسید نماز چیست؟! چند سال طول کشید. بلد نبودم خوب. حالا یقیمون الصلوة را هم جور دیگری می‌فهمم. یؤتون الزکوة را هم همانجور. إِنَّما وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَرَسولُهُ وَالَّذينَ آمَنُوا الَّذينَ يُقيمونَ الصَّلاةَ وَيُؤتونَ الزَّكاةَ وَهُم راكِعونَ﴿۵۵﴾ عجب!!! إِنَّ الْمُنَافِقِينَ يُخَادِعُونَ اللَّهَ وَهُوَ خَادِعُهُمْ وَإِذَا قَامُوا إِلَى الصَّلَاةِ قَامُوا كُسَالَىٰ يُرَاءُونَ النَّاسَ وَلَا يَذْكُرُونَ اللَّهَ إِلَّا قَلِيلًا ﴿١٤٢﴾ اتْلُ مَا أُوحِيَ إِلَيْكَ مِنَ الْكِتَابِ وَأَقِمِ الصَّلَاةَ ۖ إِنَّ الصَّلَاةَ تَنْهَىٰ عَنِ الْفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ ۗ وَلَذِكْرُ اللَّهِ أَكْبَرُ ۗ وَاللَّهُ يَعْلَمُ مَا تَصْنَعُونَ ﴿٤٥﴾ چطور میشه اهل فحشا و منکر باشی و بگی من علوی هستم؟! او ذکر الله اکبر است. شنیده بودم یا علی اسم اعظم است اما ذکر اکبر را امروز فهمیدم. علی نه اینکه به یاد خداست. خود یاد خداست. آن هم اکبرش... خدا به پیامبر فرمود اقم الصلوة. یعنی چه؟! گویا امر به امیرالمؤمنین بوده... الحمدلله. امیدوارم داستان ادامه داشته باشد. این نشانه‌ها و اشاره‌ها گره قرآن را باز می‌کند... دلم نمی‌آید این را نگویم. هر چه بادا باد. پیامبر وقتی در عرش محضر خدا رسید. ناگهان نماز خواند... نماز آنجا بود.