▪️متاسفانه چند دهه است که همسایگان عرب‌مان را تخفیف و تحقیر کرده و می‌کنیم که حتی آب آشامیدنی و میوه‌های گوناگون را با پول نفت وارد می‌کنند و عُرضه تولید ندارند! اینکه ما واقعیت‌های اقلیم خشک‌مان را نپذیرفته‌ایم و «انواع میوه‌های آب‌بر» را با #پمپاژآب از سفره‌های زیرمینی تولید کرده‌ایم و حتی #برنج که محصول اقلیم‌های مرطوب و پرباران است را در نواحی خشک این خاک کهن تولید کرده‌ایم حاصل پرکاری ما و بی‌عرضگی همسایگان‌مان نیست. ✔️آنها واقعیت‌های اقلیم‌شان را پذیرفته‌اند و ما آن را انکار کرده‌ایم. اکنون ما در انتظار پاسخ‌های بی‌تعارف طبیعت و گودال‌های عظیم نشسته‌ایم که هر لحظه بخش‌هایی از اصفهان خیال‌انگیز و کاشان رویایی را می‌بلعند و اما همسایگان عرب‌مان به مدد واقع‌بینی و البته بهره‌گیری از تکنولوژی روز دنیا، میلیاردها مترمکعب آب اقیانوس را شیرین می‌کنند و انواع میوه‌ها و محصولات را با بازدهی بسیار بالا تولید می‌کنند و بر بی‌تدبیری ما طعنه‌ها می‌زنند!    مثال با ارزش #مگاپروژه منطقه کشت و صنعت عظیم الجوف #عربستان است که بزرگترین مزرعه تولید زیتون و روغن زیتون در جهان بشمار می‌آید. آب حدود ۲۰.۰۰۰.۰۰۰ درخت زیتون آن با شیرین کردن آب دریا تامین می‌شود و به تنهایی ۱۵۰۰۰تن از نیاز سالانه ۳۰.۰۰۰ تنی روغن زیتون عربستان را تامین می‌کند! 2. ایران جزو معدود کشورهایی است که #صنایع_آب‌بر خود را با چشم بستن بر اقلیم خشک‌اش توسعه داده‌است. صنایع فولادی ایران در قلب مناطق کویری اصفهان و کرمان و خراسان و اراک کاشته شده‌اند!    حال آنکه کشورهایی نظیر ژاپن، هند،‌ چین و کره‌جنوبی که قطب تولید و صادرات فولاد در دنیا هستند صنایع فولادی خود را بدون استثنا در مناطق ساحلی ایجاد کرده‌اند. اسباب حیرت مضاعف است که در اوج بحران‌های بی‌آبی و خشکسالی در سبزوار کم آب و خشک، صنایع فولادی ایجاد شده‌است! ‌ صنایع کاشی و سرامیک ایران نیز در قلب استان‌های کویری اصفهان و یزد توسعه یافته‌اند که خود داستانی است پر آب چشم!‌ در غیاب سند ملی آب،‌ مدیران و نمایندگان این استان‌ها توسعه استان خویش را به بهای ویرانی فلات کهن ایران خریداری کرده‌اند!‌   مدیران این استان‌ها در چند دهه، با چنان عطشی بر ایجاد صنایع آب‌بر و گسترش کشاورزی همت گمارده‌اند که گویی قرار بوده است اعلام استقلال کنند! 3. نگاه به #سدسازی در دنیای مدرن با آنچه که در ایران در جریان است بسیار متفاوت است. عصر سدسازی تقریباً باتوجه به آثار زیان‌بار زیست محیطی و روش‌های جایگزین تامین انرژی رو به افول گذاشته است. فقط در ایالات متحده آمریکا در ۳۰سال گذشته ۹۰۰ سد بزرگ جمع‌آوری شده‌اند. به طور متوسط هر سال ۶۰ سد در آمریکا جمع‌آوری می‌شود. در اغلب مناطق ایران که سدهای متعددی ساخته شده‌اند سطح تبخیر آب پشت سدها چندین برابر استاندارد جهانی است. برخی کارشناسان ایرانی معتقدند رانت‌های موجود در توسعه سدسازی مانع از تحول تصمیم‌گیری در این صنعت شده است!‌ یکی از دلایل فاجعه زیست محیطی خشک شدن دریاچه ارومیه، سدهای متعددی است که در حوزه آبریز نگین فیروزه‌ای آذربایجان ساخته شده‌اند و تلاش‌ها برای احیای آن هنوز ثمری نداده است.   4. سهم کشاورزی در تولید ناخاص داخلی ایران حدود ۶ درصد است. اما جای شگفتی است که حدود ۲۰درصد جمعیت شاغل ایران در بخش کشاورزی مشغول فعالیت‌اند. مقایسه این ۲ عدد نشان می‌دهد که ما با یک پنجم نیروی کار کشور حداکثر توانسته‌ایم یک پانزدهم به تولید ناخالص داخلی کمک کنیم و این به این معناست که ارزش افزوده تولید شده در این بخش ناچیز بوده و بهره‌وری آن بسیار پایین است.   البته اگر یارانه پرداختی به آب کشاورزی و زیان جبران‌ناپذیر فرونشست‌ها را در نظر بگیریم خسران بزرگی را متحمل شده‌ایم. سود محصولات کشاورزی اصفهان و کاشان به جیب دلالان میوه سرازیر شده است اما ترک‌های ناشی از نشست‌زمین در اطراف عمارت‌های زیبا و تاریخی آن‌ها بر جان‌های ایران دوستان نشسته. 5. بحران آب در فلات ایران یک جنگ تمام عیار است که مدیریت آن خارج از توان یک یا دو وزارتخانه است. برای مدیریت و کنترل آن باید ستادی از نوع #ستادجنگ تشکیل شود که شبانه‌روزی تدبیر و تامل کنند.    در صورت تداوم پدیده فرونشست‌های زمین در مناطق مرکزی و جنوبی ایران، ‌ * دو سوم فلات ایران خالی از سکنه خواهدشد و بلایی بدتر از مهاجرت گسترده زمان جنگ در پی خواهدداشت. ۲۰۰ دشت از ۶۰۰ دشت اصلی ایران عملاً از بین رفته است و 50هزار سال طول می‌کشد* که دشت‌های فرونشسته ترمیم شوند!   تهران با ۳۰سانتی متر فرونشست سالانه ۲۰ برابر میانگین جهانی فرونشست زمین دارد. ‌دفاع همچنان باقیست https://eitaa.com/defa_baghist