باد پاییز وزید و دل ما عاشق شد، عاشق برگ خزان و اینهمه زیبایی؛ من و تنهایی و آوارگیِ برگ خزان،همرنگیم، خالی از نیرنگیم . روی گلبرگ پریشان،در باد ، می نویسم از عشق ، می روم تنهایی ، در شبی بارانی ، تا که سیراب شوم از مِیِ ناب پائیز؛ باده را تا به سحر می نوشم، از تب عشق! عشق را در قدحی می بینم ، که دلش بارانی ست ؛ می نویسم روی هر برگ خزان، از غم دل ، که چرا پنهانی ست؟ که چرا این دل غمدیده ی من ، شده لبریز ز عشق پاییز؟ غم من،تنهاییست، دل من بارانی ست ! #نسرین_جهاندیده @del_tangiha🕊