نباشد جز از بی ‌پدر دشمنش که یزدان به آتش بسوزد تنش هر آن‌کس که در جانش بغض علیست از او زارتر در جهان زار کیست؟ بر این زادم و هم بر این بگذرم چنان دان که خاک پی حیدرم اگر چشم داری به دیگر سرای به نزد نبی و علی گیر جای منم بندهٔ اهل بیت نبی ستایندهٔ خاک پای وصی _فردوسی

ابن ابى الحدید از علمای بزرگ اهل سنت در شرح نهج البلاغه می نویسد : روزى معاویه(لعنت الله علیه) خفته بود پس از بیدار شدن عبدالله بن زبیر را در پایین پایش دید که بر تخت او نشسته بود، عبدالله از روى شوخى به معاویه گفت اگر میخواستم ترا (در خواب که بودى) غفلتا می‌کشتم. معاویه(لعنت الله علیه) گفت بعد از ما اظهار شجاعت کن! عبدالله گفت براى چه شجاعت مرا انکار می کنى با این که من در جنگ برابر على بن ابیطالب بایستادم! معاویه(لعنت الله علیه) گفت اگر چنین جرأت می کردى یقینا على، تو و پدرت را با دست چپ می کشت و دست راستش بیکار می ماند و دنبال دیگرى می گشت که به قتل رساند. منبع : بحار الانوار جلد ۴۱ ص ۱۴۳

مولا به مالک می فرمود: ای مالک؛ از بخشیدن دیگران پشیمان نباش، و از مجازات‌کردن دیگران خوشحالی نکن. ــــ نهج‌البلاغه،نامه۵۳

رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله: ای عمّار اگر دیدی علی (علیه‌السلام) به راهی می‌رود و همه مردم به راهی غیر از راه علی تو با علی باش، و همه مردم را رها کن ارشاد مفید ج۲ص۱۰۵