رفقا! وقتی دلتون میگیره، این رو اصل قرار بدین که تو این دنیا قرار نیس زندگی ما خالی از ناراحتی باشه چرا؟ چون این ودیعه‌ای طبیعیه که ما رو پاک و زلال نگه می‌داره تا جایی که میشه گفت انسان‌های بی‌اندوه، به معنای متعالی کلمه، هرگز «انسان» نبودن و نخواهند بود! چون اساسا انسان با رنج آفریده شده: «لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ فِي كَبَدٍ»(بلد۴). پس از این «صافی انسان‌ساز» نترس مهم اینه: قلبت آروم باشه از اینکه خدا حواسش بهت هست و همیشه دستتو گرفته و بازم تا آخرش باهات هست: «وَمَا كُنَّا عَنِ الْخَلْقِ غَافِلِينَ»(مومنون ۱۸). خودش فرموده هر چی هم شد، بدان و آگاه باش: من هواتو دارم. مبادا نگران چیزی باشیا «لاتحزن». #تسکین 「 مُبَدِّل